I AM WAITING (Περιμένω)

1957 Ιαπωνία
Είδος Νουάρ 
Πρωτότυπος τίτλος:  ORE WA MATTERU ZE

Σκηνοθεσία                 Κορεγιόσι Κουραχάρα (1927-2002)
Σενάριο                       Σιντάρο Ισιχάρα

Παίζουν                      Γιουχίρο Ισιχάρα, Μίε Κιταχάρα

Υπόθεση                     Ο Ζόζι Σιμάκι, ιδιοκτήτης εστιατορίου και πρώην πυγμάχος, εμπλέκεται με τον υπόκοσμο όταν σώζει μιά κοπέλλα που επιχειρεί να αυτοκτονήσει.

Η νεαρή και όμορφη Σάικο (Ρέικο) που δουλεύει σαν τραγουδίστρια σε καμπαρέ, φτάνει σε κατάσταση απελπισίας και αποφασίζει βάλει τέλος στη ζωή της. Η τύχη όμως φέρνει στο δρόμο της έναν πρώην πυγμάχο ο οποίος την πείθει να τον ακολουθήσει στο εστιατόριό του. Στις επόμενες ημέρες, οι δύο νέοι γνωρίζονται καλύτερα και, παρά το βαρύ παρελθόν που εγκλωβίζει τα συναισθήματά τους, αρχίζει να αναπτύσσεται ανάμεσά τους ένα ειδύλλιο το οποίο θα διακοπεί βιαίως από τους γκάνγκστερς που θεωρούν οτι η κοπέλλα τους ανήκει.

Η ταινία είναι ένα καλογυρισμένο μελαγχολικό νουάρ με έντονα δραματικά στοιχεία, άφθονο ρομαντισμό, ωραίο ρυθμό, καλή φωτογραφία και συμπαθέστατη δυτικότροπη μουσική επένδυση. Οι χαρακτήρες είναι γοητευτικοί και η υπόθεση κρατά το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος.

Προς το τέλος της δεκαετίας του 1950 τα Αμερικάνικα νουάρ και τα Γαλλικά αστυνομικά ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή στην Ιαπωνία, γεγονός που έστρεψε την παλαιότερη εταιρεία της Ιαπωνίας Νικάτσου στην παραγωγή αντίστοιχων ταινιών. Το συγκεκριμένο νουάρ είναι η πρώτη του Κουραχάρα και αυτή που τον καθιέρωσε σαν έναν από τους σημαντικούς σκηνοθέτες της χώρας του.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου : 8/10

HOUSE OF BAMBOO (Η γυμνή γκέισα)

1955  ΗΠΑ
Είδος  Αστυνομικό

Σκηνοθεσία      Σάμιουελ Φούλερ (1912-1997)
Σενάριο            Σάμιουελ Φούλερ, Χάρι Κλίνερ (!)

Παίζουν           Ρόμπερτ Στακ, Ρόμπερτ Ράινερ, Γιοσίκο (Σίρλεϊ) Γιαμαγκούτσι

Υπόθεση           Η Ιαπωνική αστυνομία σε συνεργασία με τη Αμερικάνικη στρατιωτική αστυνομία προσπαθούν να εξαρθρώσουν μιά συμμορία Αμερικανών που δραστηριοποιείται στο Τόκιο.

Όλα ξεκινάνε όταν μιά καλά οργανωμένη ομάδα ληστεύει ένα τραίνο που μεταφέρει όπλα και σκοτώνει όλους τους φρουρούς μεταξύ αυτών και έναν Αμερικανό λοχία. Όταν λίγες εβδομάδες αργότερα σε μιά ένοπλη ληστεία ένας από τους ληστές βρίσκεται θανάσιμα τραυματισμένος από το ίδιο όπλο, η Αμερικάνικη στρατιωτική αστυνομία αναλαμβάνει δράση. Στην υπόθεση θα εμπλακεί και ο άρτι αφιχθείς στο Τόκιο Έντι Σπάνιερ, πρώην κατάδικος και φίλος του τραυματία.

Είμαστε στα 1955, μόλις τρία χρόνια που η Ιαπωνία έχει ανακτήσει την ανεξαρτησία της μετά την ατιμωτική της ήττα και την κατοχή της από τους συμμάχους (δηλαδή από τις ΗΠΑ). Ο Ιαπωνικός λαός παλεύει να βγει από την κατήφεια, τη φτώχεια και την εγκληματικότητα, ενώ το Αμερικανικό στοιχείο είναι ακόμη πολύ έντονο. Αυτό είναι το σκηνικό αυτής της συναρπαστικής αστυνομικής περιπέτειας με έντονο άρωμα Ανατολής που  διαδραματίζεται στο Τόκιο και στα περίχωρά του κάτω από τη σκιά του επιβλητικού βουνού Φούτζι.
Ο Σάμιουελ Φούλερ σκηνοθετεί την περιπετειώδη υπόθεση με πανέμορφο στυλ και υποδειγματικά κάδρα, αναδεικνύοντας παράλληλα τις περίπλοκες και διφορούμενες σχέσεις των πρωταγωνιστών. Η φωτογραφία είναι ζωηρή (σχεδόν φαντασμαγορική), τα σκηνικά καλοδιαλεγμένα, οι διάλογοι καλογραμμένοι και οι ερμηνείες άριστες. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωσε σε μιά συνέντευξή του, οτι προτίμησε την έγχρωμη πλατιά εικόνα του CinemaScope γιατί είχε πιά βαρεθεί τις ασπρόμαυρες εικόνες στα σκοτεινά υγρά σοκάκια που είχαν φορεθεί πολύ και από πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου.
Το σπίτι από μπαμπού είναι από εκείνες τις ταινίες που τους αξίζει να βγουν από την αφάνεια, όπως και όλο το έργο του Σάμιουελ Φούλερ κατά την άποψή μου.
Ο Ελληνικός τίτλος, ατυχής για ακόμη μιά φορά, φαντάζομαι οτι επελέγη για να τραβήξει κόσμο στην αίθουσα, οπότε αν περιμένετε να δείτε καμμιά γυμνή γκέισα, θα απογοητευτείτε.

Η βαθμολογία μου: 9/10

FOURTEEN HOURS (14 ώρες αγωνίας)

1951  ΗΠΑ
Είδος  Ψυχολογικό δράμα

Σκηνοθεσία           Χένρι Χάθαγουέι (1898-1985)
Σενάριο                 Τζον Πάξτον (Βασισμένο στο διήγημα του Τζόελ Σάιρ "The Man on the Ledge" του 1949)

Παίζουν                 Πολ Ντάγκλας, Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ, Άγκνες Μούρχεντ, Χάουαρντ Ντα Σίλβα

Υπόθεση                 Ένας νεαρός άνδρας απειλεί να πέσει από τον 15ο όροφο ενός κτηρίου στο κέντρο της Νέας Υόρκης.

Ξημερώματα μιάς καθημερινής στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Όσο περνά η ώρα οι έρημοι δρόμοι αρχίζουν να γεμίζουν με κόσμο και αυτοκίνητα. Αυτή όμως η τόσο συνηθισμένη ημέρα για χιλιάδες ανθρώπους, δεν είναι καθόλου συνηθισμένη για τον νεαρό Ρόμπερτ Κόζικ ο οποίος έχει αποφασίσει να είναι η τελευταία της ζωής του. 

Η ταινία παρακολουθεί τις 14 αγωνιώδεις ώρες που περνά ο απελπισμένος νεαρός κρεμασμένος σε ένα πεζούλι του 15ου ορόφου, τα αμφίθυμα συναισθήματά του, τις ψυχικές του μεταπτώσεις και τον αντίκτυπο που έχει αυτή του η απόφαση στους ανθρώπους που τον γνωρίζουν, σε εκείνους που προσπαθούν να τον αποτρέψουν, αλλά και σε εκείνους που παρακολουθούν από μακρυά, άλλοι με κομμένη την ανάσα κι άλλοι απλώς καλαμπουρίζοντας.

Μέσα από την ιστορία του Κόζικ, ο παλαίμαχος σκηνοθέτης Χένρι Χάθαγουέι (ξεκίνησε την καριέρα του από τον βουβό κινηματογράφο), βρίσκει την ευκαιρία να κάνει έναν πολυεπίπεδο και αιχμηρό σχολιασμό της μεταπολεμικής εποχής της Αμερικανικής κοινωνίας. Τίποτα δεν μένει ασχολίαστο: Ο κυνισμός των ρεπόρτερ και των ταξιτζήδων που κυνηγάνε το μεροκάματο, η αδιαφορία και ο εγωκεντρισμός πολλών περαστικών που έχουν τα δικά τους προβλήματα, η έπαρση του αυτόκλητου σωτήρα στο πρόσωπο ενός ανόητου παπά, ο ρόλος της οικογένειας, η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, η ανατριχιαστική τυχαιότητα της ζωής. Σε όλο αυτό το κουβάρι παρεμβαίνει καταλυτικά και σωτήρια ένα από τα διαχρονικά δυνατότερα ανθρώπινα στοιχεία: η συμπόνια.

Εκτός από την γοητευτική σκηνοθεσία, απόλαυσα την έξοχη φωτογραφία του Τζόζεφ Μακ Ντόναλντ, τις αξιόλογες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, αλλά κυρίως την ερμηνεία της Άγκνες Μούρχεντ στο ρόλο της μητέρας και του υπέροχου Χάουαρντ Ντα Σίλβα στο ρόλο του επικεφαλής αστυνομικού. Στην ταινία κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση και η μετέπειτα σταρ Γκρέις Κέλι. Κάπου υποτίθεται οτι εμφανίζεται και ο Τζον Κασσαβέτης, αλλά εγώ δεν κατάφερα να τον εντοπίσω.
Οι "14 ώρες αγωνίας" είναι μιά ταινία γεμάτη υπέροχες σκηνές σε όλη της τη διάρκεια, με κορυφαία την εναρκτήρια σεκάνς που θεωρώ από τις πιό καλοστημένες που έχω δει και αποτελεί κατά την άποψή μου υπόδειγμα.

Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του 26χρονού Τζον Γουόρντ ο οποίος έκανε το απονενοημένο διάβημα στο κέντρο του Μανχάταν τον Ιούλιο του 1938.

Η βαθμολογία μου : 8/10

PORTRAIT IN BLACK (Η ομορφιά της αμαρτίας)

1960  ΗΠΑ
Είδος  Μελοδραματικό νεο-νουάρ

Σκηνοθεσία          Μάικλ Γκόρντον (1909-1993)
Σενάριο                Άιβαν Γκοφ, Μπεν Ρόμπερτς (Βασισμένο στο ομότιτλο θεατρικό τους έργο)

Παίζουν               Λάνα Τέρνερ, Άντονι Κουίν, Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ, Σάντρα Ντι, Τζον Σάξον, Ρέι Γουόλστον, Άννα Μέι Γουόνγκ

Υπόθεση               Ο δεσποτικός μεγαλοεφοπλιστής Ματ Κάμποτ, αν και βαρειά άρρωστος, συνεχίζει να ελέγχει τα πάντα στη δουλειά του και στο σπίτι του, ακόμη και από το κρεββάτι του πόνου.
Η καταπιεσμένη σύζυγός του μετράει τις μέρες να γίνει χήρα για να ελευθερωθεί από τον δυνάστη και να ζήσει τη ζωή της. Αυτός όμως, δεν λέει να πεθάνει.

Είσαι η γυναίκα μου. Δεν πας πουθενά μόνη σου.

Η πλούσια έπαυλη των Κάμποτ στο Σαν Φρανσίσκο, έχει γίνει φυλακή για την όμορφη Σίλα η οποία υπομένει την φρικτή συμπεριφορά του συζύγου της για χάρη κυρίως του μικρού τους γιού. Το γεγονός οτι η ασθένειά του είναι πολύ σοβαρή, της έχει αναπτερώσει τις ελπίδες για ελευθερία, αλλά ο σκληρός εφοπλιστής είναι γερό κόκκαλο και ο θάνατος δεν έρχεται. Η Σίλα υποφέρει βουβά και η στωικότητά της εξαντλείται μέρα με τη μέρα. Ο φόνος φαίνεται να είναι η μόνη διέξοδος.

Αυτό το νεο-νουάρ μελόδραμα τύπου "Τόλμη και γοητεία" με την μέτρια σκηνοθεσία και τις εμφανείς ερμηνευτικές αδυναμίες των πρωταγωνιστών της (Σίλα, ω, Σίλα! - Ντέιβιντ, ω, Ντέιβιντ!), θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μία τεράστια βαρετή  Χολιγουντιανή φόλα. Όμως...

Ο γοργός ρυθμός, τα υπερβολικά και κατακλυσμιαία γεγονότα, η ίντριγκα, οι διαρκείς ανατροπές, η καλή χρήση της μουσικής επένδυσης αλλά και η ευφυώς καταλυτική παρουσία των δεύτερων ρόλων (ιδιαίτερα της υπηρέτριας και του σωφέρ), προσφέρουν ευχάριστη θέαση, μεγάλη ένταση και αρκετή αγωνία.

Η καλύτερη σκηνή της ταινίας

Παρεμπιπτόντως, ο Πίτερ Γκαν που θαυμάζει ο μικρός γιός της Σίλα, είναι ο ιδιωτικός ντετέκτιβ της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς του Μπλέικ Έντουαρντς (του γνωστού) που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του 1950.

Την ίδια χρονιά, οι σεναριογράφοι Άιβαν Γκοφ και Μπεν Ρόμπερτς έγραψαν και το σενάριο του Midnight lace (Ο δολοφόνος θα έρθει απόψε) του Ντέιβιντ Μίλλερ.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου : 7/10