1955 ΗΠΑ
Είδος Αστυνομικό
Σκηνοθεσία Σάμιουελ Φούλερ (1912-1997)
Σενάριο Σάμιουελ Φούλερ, Χάρι Κλίνερ (!)
Παίζουν Ρόμπερτ Στακ, Ρόμπερτ Ράινερ, Γιοσίκο (Σίρλεϊ) Γιαμαγκούτσι
Υπόθεση Η Ιαπωνική αστυνομία σε συνεργασία με τη Αμερικάνικη στρατιωτική αστυνομία προσπαθούν να εξαρθρώσουν μιά συμμορία Αμερικανών που δραστηριοποιείται στο Τόκιο.
Η βαθμολογία μου: 9/10
Είδος Αστυνομικό
Σκηνοθεσία Σάμιουελ Φούλερ (1912-1997)
Σενάριο Σάμιουελ Φούλερ, Χάρι Κλίνερ (!)
Παίζουν Ρόμπερτ Στακ, Ρόμπερτ Ράινερ, Γιοσίκο (Σίρλεϊ) Γιαμαγκούτσι
Υπόθεση Η Ιαπωνική αστυνομία σε συνεργασία με τη Αμερικάνικη στρατιωτική αστυνομία προσπαθούν να εξαρθρώσουν μιά συμμορία Αμερικανών που δραστηριοποιείται στο Τόκιο.
Όλα ξεκινάνε όταν μιά καλά οργανωμένη ομάδα ληστεύει ένα τραίνο που μεταφέρει όπλα και σκοτώνει όλους τους φρουρούς μεταξύ αυτών και έναν Αμερικανό λοχία. Όταν λίγες εβδομάδες αργότερα σε μιά ένοπλη ληστεία ένας από τους ληστές βρίσκεται θανάσιμα τραυματισμένος από το ίδιο όπλο, η Αμερικάνικη στρατιωτική αστυνομία αναλαμβάνει δράση. Στην υπόθεση θα εμπλακεί και ο άρτι αφιχθείς στο Τόκιο Έντι Σπάνιερ, πρώην κατάδικος και φίλος του τραυματία.
Είμαστε στα 1955, μόλις τρία χρόνια που η Ιαπωνία έχει ανακτήσει την ανεξαρτησία της μετά την ατιμωτική της ήττα και την κατοχή της από τους συμμάχους (δηλαδή από τις ΗΠΑ). Ο Ιαπωνικός λαός παλεύει να βγει από την κατήφεια, τη φτώχεια και την εγκληματικότητα, ενώ το Αμερικανικό στοιχείο είναι ακόμη πολύ έντονο. Αυτό είναι το σκηνικό αυτής της συναρπαστικής αστυνομικής περιπέτειας με έντονο άρωμα Ανατολής που διαδραματίζεται στο Τόκιο και στα περίχωρά του κάτω από τη σκιά του επιβλητικού βουνού Φούτζι.
Ο Σάμιουελ Φούλερ σκηνοθετεί την περιπετειώδη υπόθεση με πανέμορφο στυλ και υποδειγματικά κάδρα, αναδεικνύοντας παράλληλα τις περίπλοκες και διφορούμενες σχέσεις των πρωταγωνιστών. Η φωτογραφία είναι ζωηρή (σχεδόν φαντασμαγορική), τα σκηνικά καλοδιαλεγμένα, οι διάλογοι καλογραμμένοι και οι ερμηνείες άριστες. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωσε σε μιά συνέντευξή του, οτι προτίμησε την έγχρωμη πλατιά εικόνα του CinemaScope γιατί είχε πιά βαρεθεί τις ασπρόμαυρες εικόνες στα σκοτεινά υγρά σοκάκια που είχαν φορεθεί πολύ και από πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου.
Το σπίτι από μπαμπού είναι από εκείνες τις ταινίες που τους αξίζει να βγουν από την αφάνεια, όπως και όλο το έργο του Σάμιουελ Φούλερ κατά την άποψή μου.
Ο Ελληνικός τίτλος, ατυχής για ακόμη μιά φορά, φαντάζομαι οτι επελέγη για να τραβήξει κόσμο στην αίθουσα, οπότε αν περιμένετε να δείτε καμμιά γυμνή γκέισα, θα απογοητευτείτε.
Ο Σάμιουελ Φούλερ σκηνοθετεί την περιπετειώδη υπόθεση με πανέμορφο στυλ και υποδειγματικά κάδρα, αναδεικνύοντας παράλληλα τις περίπλοκες και διφορούμενες σχέσεις των πρωταγωνιστών. Η φωτογραφία είναι ζωηρή (σχεδόν φαντασμαγορική), τα σκηνικά καλοδιαλεγμένα, οι διάλογοι καλογραμμένοι και οι ερμηνείες άριστες. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωσε σε μιά συνέντευξή του, οτι προτίμησε την έγχρωμη πλατιά εικόνα του CinemaScope γιατί είχε πιά βαρεθεί τις ασπρόμαυρες εικόνες στα σκοτεινά υγρά σοκάκια που είχαν φορεθεί πολύ και από πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου.
Το σπίτι από μπαμπού είναι από εκείνες τις ταινίες που τους αξίζει να βγουν από την αφάνεια, όπως και όλο το έργο του Σάμιουελ Φούλερ κατά την άποψή μου.
Ο Ελληνικός τίτλος, ατυχής για ακόμη μιά φορά, φαντάζομαι οτι επελέγη για να τραβήξει κόσμο στην αίθουσα, οπότε αν περιμένετε να δείτε καμμιά γυμνή γκέισα, θα απογοητευτείτε.
Η βαθμολογία μου: 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου