1978 Ελλάδα
Είδος Αλληγορικό δράμα για σινεφίλ
Σκηνοθεσία Νίκος Παναγιωτόπουλος (1941-2016)
Σενάριο Νίκος Παναγιωτόπουλος (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Αλμπέρ Κοσαρί του 1948)
Παίζουν Βασίλης Διαμαντόπουλος, Νικήτας Τσακίρογλου, Δημήτρης Πουλικάκος, Γιώργος Διαλεγμένος, Όλγα Καρλάτου
Υπόθεση Ένας πατέρας με τους τρεις γιούς του, μόλις κληρονομούν μιά περιουσία και ένα μεγάλο παλιό αρχοντικό σπίτι σε μιά κοιλάδα, αποφασίζουν να εγκατασταθούν στο πανέμορφο σπίτι και να μην ξαναδουλέψουν ποτέ.
Είδος Αλληγορικό δράμα για σινεφίλ
Σκηνοθεσία Νίκος Παναγιωτόπουλος (1941-2016)
Σενάριο Νίκος Παναγιωτόπουλος (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Αλμπέρ Κοσαρί του 1948)
Παίζουν Βασίλης Διαμαντόπουλος, Νικήτας Τσακίρογλου, Δημήτρης Πουλικάκος, Γιώργος Διαλεγμένος, Όλγα Καρλάτου
Υπόθεση Ένας πατέρας με τους τρεις γιούς του, μόλις κληρονομούν μιά περιουσία και ένα μεγάλο παλιό αρχοντικό σπίτι σε μιά κοιλάδα, αποφασίζουν να εγκατασταθούν στο πανέμορφο σπίτι και να μην ξαναδουλέψουν ποτέ.
Οι τέσσερεις άνδρες, παίρνουν μαζί τους στο σπίτι μιά όμορφη υπηρέτρια για να τους φροντίζει και ξεκινούν τη νέα τους ζωή απαλλαγμένοι από το άγχος της επιβίωσης μιά και η κληρονομιά τους προσφέρει τη δυνατότητα να ζουν πλουσιοπάροχα χωρίς να εργάζονται. Σιγά-σιγά όμως η τεμπελιά τους καταβροχθίζει και περνούν όλο και περισσότερο χρόνο το κρεββάτι, μέχρι που καταλήγουν ζωντανοί-νεκροί. Κάποιες μικρές εστίες αντίστασης στη νεκροφάνεια που βιώνουν, πατάσσονται γρήγορα και όλοι οι ήρωες οδηγούνται προς ένα πικρό φινάλε.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι από τους λίγους Έλληνες σκηνοθέτες που άφησαν το σημάδι τους στη (φτωχή σε γενικές γραμμές) ιστορία του νέου Ελληνικού κινηματογράφου. Για το λόγο αυτό και με αφορμή τον πρόσφατο θάνατό του, έβαλα να ξαναδώ μιά από τις ταινίες του που με είχαν εντυπωσιάσει πολύ όταν την είχα πρωτοδεί. Ήταν για μένα μιά πολύ ευχάριστη έκπληξη που διαπίστωσα οτι οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, διατηρούν αναλλοίωτη τη ζωντάνια τους (οξύμωρο) μετά από σχεδόν 40 χρόνια και καταφέρνουν να περάσουν στον θεατή τα πολύπλοκα μηνύματά τους με τόσο απλό και ξεκάθαρο τρόπο. Με εργαλεία την αλληγορία, το χιούμορ και τις καλές ερμηνείες, ο σκηνοθέτης περιγράφει με φανερή αηδία τη σήψη της αστικής τάξης και παράλληλα αρνείται να χαϊδέψει τα αυτιά του προλεταριάτου που, στο πρόσωπο της υπηρέτριας, ταπεινώνεται, υποφέρει τα πάνδεινα, γίνεται αντικείμενο της χειρότερης εκμετάλλευσης και παρ' όλα αυτά δεν λέει να ξεσηκωθεί.
Θα θεωρούσα την ταινία άριστη, αν αγαπούσα τους τόσο αργούς ρυθμούς αφήγησης.
Η βαθμολογία μου : 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου