1982 Αυστραλία
Είδος Δράμα
Σκηνοθεσία Πίτερ Γουίαρ
Σενάριο Πίτερ Γουίαρ, Ντέιβιντ Γουίλιαμσον (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Κρίστοφερ Κοκ του 1978 το οποίο ήταν απαγορευμένο στην Ινδονησία μέχρι το 1998))
Παίζουν Μελ Γκίμπσον, Λίντα Χαντ, Σιγκούρνι Γουίβερ, Μάικλ Μέρφι, Μπιλ Κερ, Μπέμπολ Ρόκο
Υπόθεση Ένας νεαρός Αυστραλός δημοσιογράφος τοποθετείται ως ανταποκριτής στην Τζακάρτα της Ινδονησίας την ταραχώδη εποχή της πτώσης της κυβέρνησης Σουκάρνο στα μέσα της δεκαετίας του 1960.
 |
Η πολιορκία της Αμερικάνικης πρεσβείας |
Ο Γκάι Χάμιλτον νέος και φιλόδοξος δημοσιογράφος, φτάνει στην Τζακάρτα ανυποψίαστος, άπειρος και ελαφρώς επιπόλαιος. Από το αεροδρόμιο κιόλας ανακαλύπτει οτι οι ντόπιοι μισούν τους δυτικούς αλλά δεν το παίρνει και πολύ στα σοβαρά. Στην πραγματικότητα είναι ανίδεος και το μόνο που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι η καριέρα του. Εν μέσω της αφασίας του όμως, έχει την τύχη να γνωρίσει έναν μικροσκοπικό φωτογράφο ο οποίος τον συμπαθεί, τον παίρνει στην προστασία του και του ανοίγει κάθε λογής πόρτες.
Θεώρησα οτι για να παρακολουθήσει κανείς αυτή την εξαιρετική ταινία, είναι χρήσιμο να ξέρει σε πολύ γενικές γραμμές το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζεται. Οπότε παρακάτω παραθέτω λίγες χρήσιμες ιστορικές πληροφορίες.
Σύντομο ιστορικό:
Το 1908 η Ινδονησία ξεκίνησε έναν μακροχρόνιο και αιματηρό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κατά των Ολλανδών κατακτητών και κατάφερε τελικά να κερδίσει την ανεξαρτησία της το 1945. Μία από τις ηγετικές προσωπικότητες του αγώνα αυτού ήταν ο Σουκάρνο ο οποίος έγινε ο πρώτος πρόεδρος της χώρας και παρέμεινε στην ηγεσία για 22 χρόνια, από το 1945 μέχρι το 1967.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδονησίας ήταν το ισχυρότερο του μη κομμουνιστικού κόσμου με 3.000.000 οργανωμένα μέλη. Με δεδομένη την ακραία φτώχεια και δυστυχία στην οποία ήταν βουτηγμένος ο λαός από την άθλια πολιτική του Σουκάρνο, το κομμουνιστικό κόμμα κάλεσε σε ένοπλη εξέγερση και άρχισε να εκπαιδεύει τα μέλη του γι' αυτό. Η τεράστια και αυξανόμενη λαϊκή αποδοχή της επερχόμενης επανάστασης, ήταν αναμενόμενο να ενεργοποιήσει τις εσωτερικές και εξωτερικές αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Το κομμουνιστικό κόμμα έπρεπε να φύγει από τη μέση. Η αφορμή δόθηκε (ή κατασκευάστηκε) τον Οκτώβριο του 1965 όταν μιά εθνικιστική ομάδα επιχείρησε να κάνει πραξικόπημα για να "προστατεύσει" τη χώρα και τον πρόεδρο. Το πραξικόπημα απέτυχε, αλλά ο στρατός με επικεφαλής τον στρατηγό Σουχάρτο το απέδωσε σκόπιμα στο κομμουνιστικό κόμμα και ξεκίνησε μαζικές δολοφονίες κομμουνιστών με στόχο να πατάξει άπαξ δια παντός την κομμουνιστική απειλή. Στρατός και παραστρατιωτικές ομάδες επιδόθηκαν σε όργιο σφαγών που κράτησε για αρκετούς μήνες και κυριολεκτικά εξαφάνισε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας. Υπολογίζεται οτι μισό εκατομμύριο κομμουνιστές εκτελέστηκαν εν ψυχρώ σε αυτό το διάστημα που ονομάστηκε "Μετάβαση στη Νέα Τάξη". Λίγο αργότερα ο Σουχάρνο πήρε την εξουσία και παρέμεινε εκεί γατζωμένος για 33 ολόκληρα χρόνια.
Ο Πίτερ Γουίαρ επέλεξε να αναφερθεί περιορισμένα στα ιστορικά γεγονότα και στις πολιτικές τους διαστάσεις, δίνοντας περισσότερο βάρος στις ανθρώπινες σχέσεις θεωρώντας την ατομική δράση σημαντικότερη της συλλογικής. Είτε συμφωνεί κανείς με αυτή την οπτική είτε όχι, γεγονός είναι οτι στην ιστορία του οι δυτικοί (με μία μόνο εξαίρεση για να επιβεβαιώσει τον κανόνα) εμφανίζονται ρατσιστές, απάνθρωποι, καιροσκόποι και αηδιαστικά αδιάφοροι για τον πόνο και τη δυστυχία γύρω τους, σταθερά χωμένοι στον μικρόκοσμό τους, ανίκανοι να συναισθανθούν τις προσωπικές τους ευθύνες, πόσο δε μάλλον να νιώσουν έστω και ίχνος συμπόνιας.
Οι ερμηνείες είναι όλες πολύ καλές με κορυφαία αυτή της Λίντα Χαντ που υποδύεται τον Κινεζο-Αυστραλό νάνο φωτογράφο Μπίλι Κουάν, ρόλο που της χάρισε Όσκαρ 2ου γυναικείου ρόλου αν και έπαιζε τον άνδρα.
Το υπέροχο μουσικό θέμα της ταινίας είναι από το "Opera sauvage" του Βαγγέλη Παπαθανασίου (Vangelis). Ακούστε το εδώ από βινύλιο:
Opéra sauvage - L' enfant
Η βαθμολογία μου: 10/10