THE RULES OF FILM NOIR (Οι κανόνες του φιλμ νουάρ)

2009 Αγγλία
Είδος  Ντοκιμαντέρ

Τηλεοπτικός σταθμός BBC

Σκηνοθεσία                            Ελέιν Ντόνελι Πίπερ
Σενάριο και παρουσίαση       Μάθιου Σουίτ

Διάλεξε μιά κυρία με παρελθόν και έναν ήρωα χωρίς μέλλον

Σε αυτό το ωριαίο ντοκιμαντέρ, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Μάθιου Σουίτ, παρουσιάζει την ιστορία του φιλμ νουάρ με αποσπάσματα από διάσημες ταινίες του είδους και σχολιασμό από σκηνοθέτες, συγγραφείς, παραγωγούς, μουσικούς και διευθυντές φωτογραφίας.

Μέσα σε μόλις μία ώρα περνάνε από την οθόνη όλες εκείνες οι εμβληματικές μορφές που σημάδεψαν το σκοτεινό και υπέροχο αυτό κινηματογραφικό είδος. Βλέπεται ευχάριστα από τους λάτρεις του φιλμ νουάρ (αν και δεν λέει τίποτα καινούριο) και ανοίγει ένα δρόμο σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το είδος.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου: 8/10

I AM LEGEND (Ζωντανός θρύλος)

2007  ΗΠΑ
Είδος   Τρόμου επιστημονικής φαντασίας (Κείμενο Νο 3)

Σκηνοθεσία          Φράνσις Λόρενς
Σενάριο                Μαρκ Προτόσεβιτς, Ακίβα Γκόλντσμαν (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Μάθεσον του 1954)

Παίζουν                Γουίλ Σμιθ

Υπόθεση                Η ανθρωπότητα, στην προσπάθειά της να βρει το φάρμακο κατά του καρκίνου, κατασκευάζει έναν μεταλλαγμένο ιό ο οποίος θεραπεύει τελικά την ιλαρά, αλλά προκαλεί χειρότερο κακό.

Ευτυχώς γλιτώσαμε από την ιλαρά

Η επιδημία που έπληξε την ανθρωπότητα, μετατρέπει τους ανθρώπους σε ένα είδος ζόμπι που τρέχουν και πηδάνε σαν ζαρκάδια, σκαρφαλώνουν σαν πίθηκοι και δαγκώνουν σαν λυσσασμένα σκυλιά. Είναι μιλιούνια (όλος ο ανθρώπινος πληθυσμός), έχουν νοημοσύνη και, φυσικά, αν σε δαγκώσουν γίνεσαι κι εσύ σαν τα μούτρα τους. Η μεγάλη τους αδυναμία είναι το φως. Αν εκτεθούν σε οποιαδήποτε πηγή φωτός, πεθαίνουν. Ο μόνος αμόλυντος, είναι ο βιολόγος του Αμερικανικού στρατού Ρόμπερτ Νέβιλ, ο οποίος, με μοναδική του παρέα μιά σκυλίτσα, προσπαθεί να επιβιώσει περιφερόμενος σε μιά άδεια και ερειπωμένη Νέα Υόρκη που έχει αρχίζει να μετατρέπεται σε ζούγκλα. Παράλληλα, έχει στήσει ένα πλήρες εργαστήριο και έχει αφιερώσει τη ζωή του στην αναζήτηση θεραπείας.

Πρόκειται για ένα περιπετειώδες Χολιγουντιανό μπλόκμπάστερ (600 εκατομμύρια δολλάρια κέρδος!) από τον σκηνοθέτη των σίκουελ του "The hunger games". Κανονική Αμερικανιά, που βλέπεται ευχάριστα λόγω των σύγχρονων εφέ, αλλά δεν καταφέρνει ούτε στο ελάχιστο να αποδώσει το ζοφερό κλίμα του βιβλίου. Δεν καταφέρνει καν να συγκινήσει όπως η πρώτη ασπρόμαυρη μεταφορά του 1964, ούτε θα καταφέρει να γίνει κλασσικό cult σαν τη δεύτερη του 1971.

Το εξώφυλλο της 1ης έκδοσης
του βιβλίου

Το περίφημο μυθιστορήμα του Ρίτσαρντ Μάθεσον που ενέπνευσε τον Ρομέρο να γυρίσει τη ταινία-τομή "Η νύχτα των ζωντανών νεκρών", έχει μεταφερθεί (προς το παρόν) στον κινηματογράφο 4 φορές:

1) Το 1964 "The last man on earth"  με τον Βίνσεντ Πράις

2) Το 1971 "The omega man"  με τον Τσάρλτον Χέστον
3) Το 2007 "I am legend" με τον Γουίλ Σμιθ
4) Το 2007 "I am omega" ένα σαχλό μόκμπάστερ (ταινία που κατασκευάζεται για να εκμεταλλευτεί την εμπορική επιτυχία ενός μπλόκμπάστερ)

Νομίζω πως βρήκα τον τίτλο του επόμενου:The legendary omega man (;)

Η βαθμολογία μου : 7/10

EDEN LAKE (Η συμμορία της λίμνης)

2008  Αγγλία
Είδος  Τρόμου

Σκηνοθεσία         Τζέιμς Γουότκινς
Σενάριο               Τζέιμς Γουότκινς

Παίζουν               Κέλι Ράιλι, Μάικλ Φασμπέντερ, Τζακ Ο' Κόνελ, Φιν Άτκινς

Υπόθεση              Ένα ερωτευμένο ζευγάρι αποφασίζει να περάσει ένα ρομαντικό Σαββατοκύριακο στην Αγγλική επαρχία. Εκεί όμως, δίπλα στην πανέμορφη "λίμνη της Εδέμ", παρενοχλούνται από μιά ομάδα εφήβων.

 

Η Τζένι και ο Στιβ χαλαρώνουν στην παραλία της λίμνης απολαμβάνοντας το υπέροχο τοπίο, όταν ξαφνικά εμφανίζονται έξι φασαριόζοι πιτσιρικάδες και χαλάνε όλη την ηρεμία της περιοχής. Ο Στιβ κάνει ευγενικές προσπάθειες να τους συνετίσει, αλλά τα παιδιά είναι ατίθασα και επιθετικά. Το ζευγάρι αποφασίζει να τους αγνοήσει και η κατάσταση ηρεμεί. Αλλά όχι για πολύ.

Στο κλασσικό μοτίβο της εφιαλτικής εκδρομής, αυτό το Βρετανικό ταινιάκι τρόμου, ανατριχίλας, αλλά και συναισθηματικής πίεσης, έχει αρκετά προτερήματα που το κάνουν να ξεχωρίζει.

Κατ' αρχάς, μπαίνει γρήγορα στο θέμα (αντί να ροκανίζει ανούσια το πρώτο μισάωρο όπως γίνεται συνήθως). Επί πλέον, έχει γρήγορο ρυθμό, πάρα πολύ σκληρές και αληθοφανείς σκηνές βίας, αξιοπρεπείς ερμηνείες και διαρκή αγωνία, τρόμο και άγχος. Τέλος, προσφέρει ένα διαφορετικό και απρόσμενο φινάλε, που αφήνει στον θεατή εκείνη την πικρή γεύση που οφείλει να έχει μιά ταινία τρόμου.

Από σκηνοθεσία μην περιμένετε πολλά, αλλά σίγουρα πετυχαίνει να δημιουργήσει την απαραίτητη απειλητική ατμόσφαιρα μέσα στα πανέμορφα δάση της Αγγλικής επαρχίας και να σου ανακατεύει το στομάχι σχεδόν σε όλη τη διάρκεια. Το σενάριο είναι απλό (αλλά όχι απλοϊκό), με καθαρό κοινωνικό σχολιασμό που αποφεύγει τον διδακτισμό και δεν ξεχνά να αναφέρει την (δεν θα βαριέμαι να το λέω) ανατριχιαστική τυχαιότητα της ζωής.

Η βαθμολογία μου : 8/10

I AM WAITING (Περιμένω)

1957 Ιαπωνία
Είδος Νουάρ 
Πρωτότυπος τίτλος:  ORE WA MATTERU ZE

Σκηνοθεσία                 Κορεγιόσι Κουραχάρα (1927-2002)
Σενάριο                       Σιντάρο Ισιχάρα

Παίζουν                      Γιουχίρο Ισιχάρα, Μίε Κιταχάρα

Υπόθεση                     Ο Ζόζι Σιμάκι, ιδιοκτήτης εστιατορίου και πρώην πυγμάχος, εμπλέκεται με τον υπόκοσμο όταν σώζει μιά κοπέλλα που επιχειρεί να αυτοκτονήσει.

Η νεαρή και όμορφη Σάικο (Ρέικο) που δουλεύει σαν τραγουδίστρια σε καμπαρέ, φτάνει σε κατάσταση απελπισίας και αποφασίζει βάλει τέλος στη ζωή της. Η τύχη όμως φέρνει στο δρόμο της έναν πρώην πυγμάχο ο οποίος την πείθει να τον ακολουθήσει στο εστιατόριό του. Στις επόμενες ημέρες, οι δύο νέοι γνωρίζονται καλύτερα και, παρά το βαρύ παρελθόν που εγκλωβίζει τα συναισθήματά τους, αρχίζει να αναπτύσσεται ανάμεσά τους ένα ειδύλλιο το οποίο θα διακοπεί βιαίως από τους γκάνγκστερς που θεωρούν οτι η κοπέλλα τους ανήκει.

Η ταινία είναι ένα καλογυρισμένο μελαγχολικό νουάρ με έντονα δραματικά στοιχεία, άφθονο ρομαντισμό, ωραίο ρυθμό, καλή φωτογραφία και συμπαθέστατη δυτικότροπη μουσική επένδυση. Οι χαρακτήρες είναι γοητευτικοί και η υπόθεση κρατά το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος.

Προς το τέλος της δεκαετίας του 1950 τα Αμερικάνικα νουάρ και τα Γαλλικά αστυνομικά ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή στην Ιαπωνία, γεγονός που έστρεψε την παλαιότερη εταιρεία της Ιαπωνίας Νικάτσου στην παραγωγή αντίστοιχων ταινιών. Το συγκεκριμένο νουάρ είναι η πρώτη του Κουραχάρα και αυτή που τον καθιέρωσε σαν έναν από τους σημαντικούς σκηνοθέτες της χώρας του.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου : 8/10

HOUSE OF BAMBOO (Η γυμνή γκέισα)

1955  ΗΠΑ
Είδος  Αστυνομικό

Σκηνοθεσία      Σάμιουελ Φούλερ (1912-1997)
Σενάριο            Σάμιουελ Φούλερ, Χάρι Κλίνερ (!)

Παίζουν           Ρόμπερτ Στακ, Ρόμπερτ Ράινερ, Γιοσίκο (Σίρλεϊ) Γιαμαγκούτσι

Υπόθεση           Η Ιαπωνική αστυνομία σε συνεργασία με τη Αμερικάνικη στρατιωτική αστυνομία προσπαθούν να εξαρθρώσουν μιά συμμορία Αμερικανών που δραστηριοποιείται στο Τόκιο.

Όλα ξεκινάνε όταν μιά καλά οργανωμένη ομάδα ληστεύει ένα τραίνο που μεταφέρει όπλα και σκοτώνει όλους τους φρουρούς μεταξύ αυτών και έναν Αμερικανό λοχία. Όταν λίγες εβδομάδες αργότερα σε μιά ένοπλη ληστεία ένας από τους ληστές βρίσκεται θανάσιμα τραυματισμένος από το ίδιο όπλο, η Αμερικάνικη στρατιωτική αστυνομία αναλαμβάνει δράση. Στην υπόθεση θα εμπλακεί και ο άρτι αφιχθείς στο Τόκιο Έντι Σπάνιερ, πρώην κατάδικος και φίλος του τραυματία.

Είμαστε στα 1955, μόλις τρία χρόνια που η Ιαπωνία έχει ανακτήσει την ανεξαρτησία της μετά την ατιμωτική της ήττα και την κατοχή της από τους συμμάχους (δηλαδή από τις ΗΠΑ). Ο Ιαπωνικός λαός παλεύει να βγει από την κατήφεια, τη φτώχεια και την εγκληματικότητα, ενώ το Αμερικανικό στοιχείο είναι ακόμη πολύ έντονο. Αυτό είναι το σκηνικό αυτής της συναρπαστικής αστυνομικής περιπέτειας με έντονο άρωμα Ανατολής που  διαδραματίζεται στο Τόκιο και στα περίχωρά του κάτω από τη σκιά του επιβλητικού βουνού Φούτζι.
Ο Σάμιουελ Φούλερ σκηνοθετεί την περιπετειώδη υπόθεση με πανέμορφο στυλ και υποδειγματικά κάδρα, αναδεικνύοντας παράλληλα τις περίπλοκες και διφορούμενες σχέσεις των πρωταγωνιστών. Η φωτογραφία είναι ζωηρή (σχεδόν φαντασμαγορική), τα σκηνικά καλοδιαλεγμένα, οι διάλογοι καλογραμμένοι και οι ερμηνείες άριστες. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δήλωσε σε μιά συνέντευξή του, οτι προτίμησε την έγχρωμη πλατιά εικόνα του CinemaScope γιατί είχε πιά βαρεθεί τις ασπρόμαυρες εικόνες στα σκοτεινά υγρά σοκάκια που είχαν φορεθεί πολύ και από πολλούς, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου.
Το σπίτι από μπαμπού είναι από εκείνες τις ταινίες που τους αξίζει να βγουν από την αφάνεια, όπως και όλο το έργο του Σάμιουελ Φούλερ κατά την άποψή μου.
Ο Ελληνικός τίτλος, ατυχής για ακόμη μιά φορά, φαντάζομαι οτι επελέγη για να τραβήξει κόσμο στην αίθουσα, οπότε αν περιμένετε να δείτε καμμιά γυμνή γκέισα, θα απογοητευτείτε.

Η βαθμολογία μου: 9/10

FOURTEEN HOURS (14 ώρες αγωνίας)

1951  ΗΠΑ
Είδος  Ψυχολογικό δράμα

Σκηνοθεσία           Χένρι Χάθαγουέι (1898-1985)
Σενάριο                 Τζον Πάξτον (Βασισμένο στο διήγημα του Τζόελ Σάιρ "The Man on the Ledge" του 1949)

Παίζουν                 Πολ Ντάγκλας, Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ, Άγκνες Μούρχεντ, Χάουαρντ Ντα Σίλβα

Υπόθεση                 Ένας νεαρός άνδρας απειλεί να πέσει από τον 15ο όροφο ενός κτηρίου στο κέντρο της Νέας Υόρκης.

Ξημερώματα μιάς καθημερινής στο κέντρο της Νέας Υόρκης. Όσο περνά η ώρα οι έρημοι δρόμοι αρχίζουν να γεμίζουν με κόσμο και αυτοκίνητα. Αυτή όμως η τόσο συνηθισμένη ημέρα για χιλιάδες ανθρώπους, δεν είναι καθόλου συνηθισμένη για τον νεαρό Ρόμπερτ Κόζικ ο οποίος έχει αποφασίσει να είναι η τελευταία της ζωής του. 

Η ταινία παρακολουθεί τις 14 αγωνιώδεις ώρες που περνά ο απελπισμένος νεαρός κρεμασμένος σε ένα πεζούλι του 15ου ορόφου, τα αμφίθυμα συναισθήματά του, τις ψυχικές του μεταπτώσεις και τον αντίκτυπο που έχει αυτή του η απόφαση στους ανθρώπους που τον γνωρίζουν, σε εκείνους που προσπαθούν να τον αποτρέψουν, αλλά και σε εκείνους που παρακολουθούν από μακρυά, άλλοι με κομμένη την ανάσα κι άλλοι απλώς καλαμπουρίζοντας.

Μέσα από την ιστορία του Κόζικ, ο παλαίμαχος σκηνοθέτης Χένρι Χάθαγουέι (ξεκίνησε την καριέρα του από τον βουβό κινηματογράφο), βρίσκει την ευκαιρία να κάνει έναν πολυεπίπεδο και αιχμηρό σχολιασμό της μεταπολεμικής εποχής της Αμερικανικής κοινωνίας. Τίποτα δεν μένει ασχολίαστο: Ο κυνισμός των ρεπόρτερ και των ταξιτζήδων που κυνηγάνε το μεροκάματο, η αδιαφορία και ο εγωκεντρισμός πολλών περαστικών που έχουν τα δικά τους προβλήματα, η έπαρση του αυτόκλητου σωτήρα στο πρόσωπο ενός ανόητου παπά, ο ρόλος της οικογένειας, η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων, η ανατριχιαστική τυχαιότητα της ζωής. Σε όλο αυτό το κουβάρι παρεμβαίνει καταλυτικά και σωτήρια ένα από τα διαχρονικά δυνατότερα ανθρώπινα στοιχεία: η συμπόνια.

Εκτός από την γοητευτική σκηνοθεσία, απόλαυσα την έξοχη φωτογραφία του Τζόζεφ Μακ Ντόναλντ, τις αξιόλογες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, αλλά κυρίως την ερμηνεία της Άγκνες Μούρχεντ στο ρόλο της μητέρας και του υπέροχου Χάουαρντ Ντα Σίλβα στο ρόλο του επικεφαλής αστυνομικού. Στην ταινία κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση και η μετέπειτα σταρ Γκρέις Κέλι. Κάπου υποτίθεται οτι εμφανίζεται και ο Τζον Κασσαβέτης, αλλά εγώ δεν κατάφερα να τον εντοπίσω.
Οι "14 ώρες αγωνίας" είναι μιά ταινία γεμάτη υπέροχες σκηνές σε όλη της τη διάρκεια, με κορυφαία την εναρκτήρια σεκάνς που θεωρώ από τις πιό καλοστημένες που έχω δει και αποτελεί κατά την άποψή μου υπόδειγμα.

Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του 26χρονού Τζον Γουόρντ ο οποίος έκανε το απονενοημένο διάβημα στο κέντρο του Μανχάταν τον Ιούλιο του 1938.

Η βαθμολογία μου : 8/10

PORTRAIT IN BLACK (Η ομορφιά της αμαρτίας)

1960  ΗΠΑ
Είδος  Μελοδραματικό νεο-νουάρ

Σκηνοθεσία          Μάικλ Γκόρντον (1909-1993)
Σενάριο                Άιβαν Γκοφ, Μπεν Ρόμπερτς (Βασισμένο στο ομότιτλο θεατρικό τους έργο)

Παίζουν               Λάνα Τέρνερ, Άντονι Κουίν, Ρίτσαρντ Μπέιζχαρτ, Σάντρα Ντι, Τζον Σάξον, Ρέι Γουόλστον, Άννα Μέι Γουόνγκ

Υπόθεση               Ο δεσποτικός μεγαλοεφοπλιστής Ματ Κάμποτ, αν και βαρειά άρρωστος, συνεχίζει να ελέγχει τα πάντα στη δουλειά του και στο σπίτι του, ακόμη και από το κρεββάτι του πόνου.
Η καταπιεσμένη σύζυγός του μετράει τις μέρες να γίνει χήρα για να ελευθερωθεί από τον δυνάστη και να ζήσει τη ζωή της. Αυτός όμως, δεν λέει να πεθάνει.

Είσαι η γυναίκα μου. Δεν πας πουθενά μόνη σου.

Η πλούσια έπαυλη των Κάμποτ στο Σαν Φρανσίσκο, έχει γίνει φυλακή για την όμορφη Σίλα η οποία υπομένει την φρικτή συμπεριφορά του συζύγου της για χάρη κυρίως του μικρού τους γιού. Το γεγονός οτι η ασθένειά του είναι πολύ σοβαρή, της έχει αναπτερώσει τις ελπίδες για ελευθερία, αλλά ο σκληρός εφοπλιστής είναι γερό κόκκαλο και ο θάνατος δεν έρχεται. Η Σίλα υποφέρει βουβά και η στωικότητά της εξαντλείται μέρα με τη μέρα. Ο φόνος φαίνεται να είναι η μόνη διέξοδος.

Αυτό το νεο-νουάρ μελόδραμα τύπου "Τόλμη και γοητεία" με την μέτρια σκηνοθεσία και τις εμφανείς ερμηνευτικές αδυναμίες των πρωταγωνιστών της (Σίλα, ω, Σίλα! - Ντέιβιντ, ω, Ντέιβιντ!), θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μία τεράστια βαρετή  Χολιγουντιανή φόλα. Όμως...

Ο γοργός ρυθμός, τα υπερβολικά και κατακλυσμιαία γεγονότα, η ίντριγκα, οι διαρκείς ανατροπές, η καλή χρήση της μουσικής επένδυσης αλλά και η ευφυώς καταλυτική παρουσία των δεύτερων ρόλων (ιδιαίτερα της υπηρέτριας και του σωφέρ), προσφέρουν ευχάριστη θέαση, μεγάλη ένταση και αρκετή αγωνία.

Η καλύτερη σκηνή της ταινίας

Παρεμπιπτόντως, ο Πίτερ Γκαν που θαυμάζει ο μικρός γιός της Σίλα, είναι ο ιδιωτικός ντετέκτιβ της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς του Μπλέικ Έντουαρντς (του γνωστού) που είχε κάνει μεγάλη επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του 1950.

Την ίδια χρονιά, οι σεναριογράφοι Άιβαν Γκοφ και Μπεν Ρόμπερτς έγραψαν και το σενάριο του Midnight lace (Ο δολοφόνος θα έρθει απόψε) του Ντέιβιντ Μίλλερ.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου : 7/10

PHANTOM LADY (Η γυναίκα φάντασμα)

1944  ΗΠΑ
Είδος  Θρίλλερ μυστηρίου

Σκηνοθεσία           Ρόμπερτ Σιόντμακ (1900-1973)
Σενάριο                 Μπέρναρντ Σόνφιλντ (Από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Κορνέλ Γούλριτς του 1942 που το έγραψε με το ψευδώνυμο Γουίλιαμ Άϊρις)

Παίζουν                 Φράνσο Τον, Έλα Ρέινς, Άλαν Κέρτις, Τόμας Γκόμεζ, Ελάιζα Κουκ Τζούνιορ

Υπόθεση                 Η γραμματέας ενός μηχανικού για να βοηθήσει τον εργοδότη της που κατηγορείται για φόνο, αναζητά μία μυστηριώδη γυναίκα η οποία είναι το μοναδικό πρόσωπο που μπορεί να του προσφέρει άλλοθι.

Η τέχνη της αποπλάνησης

Ο μηχανικός Σκοτ Χέντερσον μετά από καυγά με τη γυναίκα του καταφεύγει σε ένα παρακμιακό μπαράκι για να πνίξει τον πόνο του στο ποτό. Εκεί συναντά μιά επίσης πονεμένη όμορφη γυναίκα και οι δυό τους χωρίς καν να ανταλλάξουν ονόματα, περνούν το βράδυ τους στο θέατρο. Όταν αργότερα ο Σκοτ θα την χρειαστεί για να αποδείξει την αθωότητά του, η άγνωστη γυναίκα είναι εξαφανισμένη σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ο μηχανικός είναι καταδικασμένος αλλά η γραμματέας του, που τον αγαπά μυστικά, κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να εντοπίσει την μυστηριώδη εκείνη γυναίκα και να γλιτώσει τον αγαπημένο της.

Η ιστορία του άδικα κατηγορούμενου ανθρώπου, τυπική στις Χολιγουντιανές ταινίες της εποχής, είναι η βάση αυτής της απλοϊκής ιστορίας. Και σε συνδυασμό με το αδύναμο σενάριο και το χαμηλού προφίλ καστ, αυτή η ταινία θα ήταν μιά από τις πολλές μετριότητες του Χόλιγουντ. Ο κυνηγημένος από τους Ναζί, Γερμανός σκηνοθέτης Ρόμπερτ Σιόντμακ όμως που ανέλαβε να την σκηνοθετήσει, έδωσε στην κυριολεξία τον καλύτερο εαυτό του και κατάφερε να φτιάξει ένα από τα πιό καλοσκηνοθετημένα θρίλλερ που έχω δει.

Το νουαρίστικο στυλ, τα δραματικά κοντινά του πλάνα, οι γεμάτες ένταση λοξές ματιές του, τα μαγευτικά μακρυνά στους νυχτερινούς δρόμους, η πανέμορφη φωτογραφία και οι ερμηνείες-έκπληξη συνθέτουν ένα θέαμα χάρμα οφθαλμών.

Η σεκάνς της αποπλάνησης του τζαζίστα ντράμερ, μέσα στο υπόγειο που μαζεύονται οι μουσικοί για να τζαμάρουν, είναι χωρίς υπερβολή μία από τις πιό πρωτότυπες και καλοστημένες σκηνές του κινηματογράφου. Η πανέμορφη Έλα Ρέινς και ο εξαιρετικός καρατερίστας Ελάισα Κουκ Τζούνιορ, δίνουν ρεσιτάλ μίμησης της σεξουαλικής πράξης με τα βλέμματα και τα κορμιά τους.

Η βαθμολογία μου: 10/10

ISLE OF THE DEAD (Το νησί του βρυκόλακα)

1945  ΗΠΑ
Είδος  Τρόμου

Σκηνοθεσία          Μαρκ Ρόμπσον (1913-1978)
Σενάριο                Άρντελ Ράι

Παίζουν               Μπορίς Καρλόφ, Έλεν Ντρου

Υπόθεση               Στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, ο σκληρός Έλληνας στρατηγός Φερίδης (ο επονομαζόμενος και "μαντρόσκυλο"), ακολουθούμενος από έναν Αμερικανό πολεμικό ανταποκριτή, επισκέπτεται τον τάφο της γυναίκας του που βρίσκεται σε ένα νησάκι-νεκροταφείο.

Βορβόλακα, Βορβόλακα.....

Φτάνοντας στο νεκροταφείο, ο στρατηγός ανακαλύπτει με φρίκη οτι όλοι οι τάφοι έχουν συληθεί και οι νεκροί λείπουν. Αναζητώντας μιά απάντηση για το έγκλημα, συναντά τους ελάχιστους κατοίκους του νησιού, διαπιστώνει οτι έχουν χτυπηθεί από την πανούκλα και μπαίνει μαζί τους σε καραντίνα για να μην μεταδοθεί η ασθένεια στα στρατεύματα που έχουν καταλύσει εκεί κοντά. Η αρρώστια και ο εγκλωβισμός όμως, δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα της ετερόκλητης ομάδας. Μιά ντόπια ηλικιωμένη γυναίκα ισχυρίζεται οτι ανάμεσά τους βρίσκεται ένα υποχθόνιο πλάσμα, ένας ζωντανός νεκρός που τρέφεται με αίμα. Είναι ο Βορβόλακας, ο Ελληνικός αντίστοιχος Βρυκόλακας της Σλάβικης μυθολογίας.

Aυτό το μακάβριο παραμύθι που διαδραματίζεται στην είσοδο του Άδη τα μαύρα χρόνια του πολέμου, συνδυάζει την αρχαία Ελληνική μυθολογία με τις μετέπειτα δεισιδαιμονίες τις σχετιζόμενες με το τέλος της ζωής, αλλά και με τα ακόμη χειρότερα ενδεχόμενα επακόλουθά του.

Στα τέλη του 19ου αιώνα ο Ελβετός ζωγράφος Άρνολντ Μπόκλιν δημιούργησε το "νησί των νεκρών", έναν πίνακα ιδιαίτερα δημοφιλή στην εποχή του, ο οποίος ενέπνευσε τον Ρώσο μουσουργό Σεργκέι Ραχμάνινοφ να συνθέσει το ομότιτλο συμφωνικό του έργο του 1908, που αποτελεί και την μουσική επένδυση της ταινίας. Στον πίνακα, απεικονίζεται το πέρασμα του ποταμού Στύγα ή Αχέροντα προς τον Άδη. Η είσοδος προς τον κόσμο των νεκρών, είναι ένα περιτριγυρισμένο από μαύρα νερά απόκοσμο βραχώδες νησάκι με ψηλά κυπαρίσσια, στη μέση του οποίου ένα φυσικό λιμανάκι σαν αγκαλιά περιμένει το βαρκάκι που μεταφέρει τον λευκοντυμένο νεκρό, μαζί με το φέρετρό του, στον άλλο κόσμο.

Αυτόν τον πίνακα  χρησιμοποιεί σαν σκηνικό ο Καναδός σκηνοθέτης Μαρκ Ρόμπσον, για την ανατριχιαστική κλειστοφοβική ταινία του την οποία ο Μάρτιν Σκορτσέζε κατατάσσει στο νούμερο 2 της λίστας του με τις 11 πιό αγαπημένες του ταινίες τρόμου.

Δεν συμφωνώ με την τόσο υψηλή κατάταξη, αλλά σίγουρα το νησί των νεκρών είναι μιά συμπαθέστατη ατμοσφαιρική παλιά ταινία χαμηλού προϋπολογισμού που οι λάτρεις του είδους θα την δουν πολύ ευχάριστα.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου : 8/10

3-IRON (Ολομόναχοι μαζί)

2004  Κορέα
Είδος  Ρομαντικό Δράμα
Πρωτότυπος τίτλος : Bin-jip (Άδειο σπίτι)

Σκηνοθεσία           Κιμ Κι-ντουκ
Σενάριο                 Κιμ Κι-ντουκ

Παίζουν                 Τζάε Χι, Λι Σεούνγκ-γεόν

Υπόθεση                 Ένας νεαρός άστεγος μπαίνει σε σπίτια που οι ιδιοκτήτες τους λείπουν διακοπές και μένει σαν να είναι το σπίτι δικό του.

 

Ο νεαρός Τάε-σουκ, ζει περιπλανώμενος, δεν έχει στέγη, δεν κουβαλάει παρά μόνο τα ρούχα που φοράει, ένα μπαστούνι του γκολφ, ένα μπαλάκι και την μοτοσυκλέτα του. Μοιράζει φυλλάδια από πόρτα σε πόρτα και εάν οι ιδιοκτήτες δεν τα μαζέψουν καταλαβαίνει οτι λείπουν, μπαίνει μέσα, κάνει το μπάνιο του, πλένει τα ρούχα του, μαγειρεύει, τους φτιάχνει και ό,τι έχουν χαλασμένο και φεύγει για το επόμενο σπίτι. Είναι ένας μοναχικός άνθρωπος που επέλεξε να ζει στον δικό του κόσμο, με τους δικούς του κανόνες. Δεν πειράζει κανέναν, δεν ενοχλεί κανέναν, δεν μιλάει σε κανέναν, είναι αόρατος. Η ζωή του θα πάρει άλλη τροπή, όταν σε μία από τις διαρρήξεις του, γνωρίζει την κακοποιημένη νοικοκυρά Σουν-χουά και μεταξύ τους αναπτύσσεται μιά τρυφερή ερωτική σχέση που θα τους ανοίξει νέους ορίζοντες αλλά και θα τους βάλει σε μεγάλες περιπέτειες.

Ο ιδιαίτερος σκηνοθέτης Κιμ Κι-ντουκ, εμπνεύστηκε το σενάριο βλέποντας τα διαφημιστικά φυλλάδια κρεμασμένα έξω από τις πόρτες και με τη δημιουργική ματιά του, έχτισε αυτό το πρωτότυπο, τρυφερό, και ρομαντικά σιωπηλό ειδύλλιο που καταφέρνει να επιβιώσει παρά τις αντιξοότητες.

Οι νεαροί πρωταγωνιστές δεν μιλάνε καθόλου. Επικοινωνούν περίφημα με τα βλέμματα και τα σώματα. Για ακόμη μιά φορά ο ξεχωριστός Κορεάτης σκηνοθέτης καταφέρνει να επικοινωνήσει μαζί μας με τις δυνατές του ονειρικές εικόνες, τα μεγάλα του νοήματα και τις εύγλωττες σιωπές του. Και όπως μας γράφει στο φινάλε : "Είναι δύσκολο να καταλάβεις εάν ο κόσμος που ζούμε είναι πραγματικότητα ή όνειρο".

Η μουσική επένδυση  της ταινίας είναι το τραγούδι Gafsa της Νατάσα Άτλας.

Ο Κορεάτικος τίτλος σημαίνει "άδειο σπίτι" και ο Αγγλικός "νούμερο 3 μπαστούνι του γκολφ".

Η βαθμολογία μου: 9/10

I LIVE IN FEAR (Ζω στο φόβο)

1955  Ιαπωνία
Είδος  Δράμα
Πρωτότυπος τίτλος: IKIMONO NO KIROKU

Σκηνοθεσία                Ακίρα Κουροσάβα (1910-1998)
Σενάριο                      Ακίρα Κουροσάβα, Σινόμπου Χασιμότο, Φούμιο Χαγιασάκα, Χιντέο Ογκούνι

Παίζουν                     Τοσίρο Μιφούνε, Τακάσι Σιμούρα

Υπόθεση                     Ένας ηλικιωμένος εργοστασιάρχης αναπτύσσει τεράστια φοβία για την ατομική βόμβα και αναζητά ασφαλές μέρος για να εγκαταστήσει την πολυπληθή του οικογένεια.

 

Έχουν περάσει μόλις 10 χρόνια από την πρώτη ρίψη ατομικής βόμβας και την καταστροφή της Χιροσίμα. Η Ιαπωνία προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές του πολέμου και να σταθεί στα πόδια της. Σε αυτή τη χρονική περίοδο, ο κύριος Νακατζίμα, ένας εργατικός άνθρωπος που έχει αφιερώσει όλη του τη ζωή στη δουλειά και στην οικογένειά του (νόμιμη και παράνομη) και έχει υποφέρει τα δεινά του πολέμου, παρακολουθεί κατατρομοκρατημένος το ξέσπασμα του ψυχρού πολέμου και την πυρετώδη αύξηση των πυρηνικών όπλων. Νιώθει οτι ο αγώνας ολόκληρης της ζωής του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του, η συνέχειά του πάνω στη γη, θα εξαφανιστούν από τον επερχόμενο πυρηνικό όλεθρο. Για να τους προστατέψει, σχεδιάζει να πουλήσει όλα του τα υπάρχοντα και να τους μετακινήσει στη Βραζιλία (χώρα που οι Ιάπωνες μετανάστευαν από τα τέλη του 19ου αιώνα). Η οικογένειά του όμως διαφωνεί και τον πηγαίνει στα δικαστήρια για να του αποτρέψει τα σχέδια.

Μετά την καταστροφή της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, όπως ήταν φυσικό, χιλιάδες άνθρωποι στην Ιαπωνία υπέφεραν από φοβία για τα πυρηνικά όπλα. Για το λόγο αυτό, ο Κουροσάβα στήνει την κάμερά του ψηλά παρακολουθώντας την καθημερινή κίνηση στους δρόμους του Τόκιο, για να την κατεβάσει  στη συνέχεια και μέσα από ένα παράθυρο που χάσκει ανοιχτό, να ξεδιπλώσει στον θεατή τη ζωή ενός (από τους πολλούς) φοβισμένου ανθρώπου, ο οποίος, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, παλεύει με νύχια και με δόντια, πίνει το ένα πικρό ποτήρι μετά το άλλο, παρασύρεται σε ακραίες ενέργειες και καταλήγει να αποδράσει σε έναν δικό του κόσμο, ασφαλής αλλά μόνος.

Αυτή την θλιβερή ιστορία επέλεξε ο σπουδαίος Ιάπωνας σκηνοθέτης για να κλείσει τον κύκλο των εννέα ταινιών που έκανε για να περιγράψει την αφόρητη δυστυχία που άφησε ο Β' παγκόσμιος πόλεμος στην πατρίδα του.

Θαύμασα ιδιαίτερα την ερμηνεία του Τοσίρο Μιφούνε (μόνιμου συνεργάτη του Κουροσάβα) ο οποίος σε ηλικία μόλις 35 ετών, αποδίδει εξαιρετικά το άγχος, το θυμό, την επιμονή, την πικρία, αλλά και την προχωρημένη ηλικία του κυρίου Νακατζίμα.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου: 8/10

A STREETCAR NAMED DESIRE (Λεωφορείο ο πόθος)

1951  ΗΠΑ
Είδος  Δράμα

Σκηνοθεσία         Ηλίας Καζάν (1909-2003)
Σενάριο               Τένεσι Γουίλιαμς (Από το ομότιτλο θεατρικό του έργο του 1947)

Παίζουν               Βίβιαν Λι, Μάρλον Μπράντο, Κιμ Χάντερ, Καρλ Μάλντεν

Υπόθεση               Η φιλόλογος Μπλανς Ντιμπουά παθαίνει νευρικό κλονισμό, εγκαταλείπει τη δουλειά της και πηγαίνει να ζήσει με την αδελφή της και τον γαμπρό της στη Νέα Ορλεάνη.

 

Όταν η πρώην αριστοκράτισσα καλλονή του Μισσισσιππί φτάνει στο σπίτι της αδελφής της στη Νέα Ορλεάνη, τα μόνα υπάρχοντα που της έχουν απομείνει είναι ένα μπαούλο με παλιά φουστάνια και κάποια ψευτοκοσμήματα που μαρτυρούν τον πλούτο στον οποίο είχε ζήσει. Τώρα πιά, στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας, φτωχή, μόνη, κοινωνικά απαξιωμένη και ψυχικά διαταραγμένη, αναζητά μιά στοργική γωνιά για να κουρνιάσει.

"Μου είπαν να πάρω ένα λεωφορείο που λέγεται Πόθος, μετά να πάρω ένα άλλο που λέγεται Νεκροταφεία και να κατέβω μετά από έξι τετράγωνα, στα Ηλύσια Πεδία". Αυτές οι πρώτες κουβέντες της Μπλανς, περιγράφουν τη διαδρομή μιάς γυναίκας που αφού ταξίδεψε στη ζωή της με όχημα το ερωτικό πάθος, οδηγείται πιά προς το θάνατο και μάλιστα στα Ηλύσια Πεδία το τμήμα εκείνο του Άδη που σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία ήταν ο παράδεισος σε αντίθεση με τα Τάρταρα που ήταν η κόλαση.

Τα πράγματα όμως δεν είναι όπως η Μπλανς ελπίζει. Η αδελφή της ζει σε δυό καμαρούλες με τον Πολωνικής καταγωγής άνδρα της Στάνλι Κοβάλσκι, ο οποίος δεν βλέπει με καθόλου καλό μάτι την άφιξη της επηρμένης, παρηκμασμένης και ημίτρελης κουνιάδας του. Σε όλη τη διάρκεια της διαμονής της η Μπλανς έχει να αντιμετωπίσει την επιθετικότητά του, την άξεστη συμπεριφορά του και τις διαρκείς του προσπάθειες να την διώξει. Την κατηγορεί ανοιχτά, την σαμποτάρει συστηματικά και της αποδομεί τα παραμύθια που εκείνη έχει κατασκευάσει για να κρατιέται σε μιά απόσταση από την τρέλα.

Πρόκειται για την επική διαμάχη δύο διαμετρικά αντίθετων κόσμων. Ο Στάνλι και η Μπλανς, είναι δύο άνθρωποι με αντικρουόμενες κουλτούρες, με απόλυτα αντίθετες ταξικές και κοινωνικές καταβολές. Είναι η εργατική τάξη εναντίον της αριστοκρατίας, είναι η πρώτη γενιά μεταναστών εναντίον των παλιών κατακτητών της Αμερικής, είναι ο ρεαλισμός εναντίον της φαντασίωσης, είναι η δύναμη των μπράτσων εναντίον της δύναμης του πνεύματος. Και κάθε μάχη έχει τις απώλειές της. Η Μπλανς, κουρασμένη και αθεράπευτα φαντασιόπληκτη, εκφέρει την εξόδιο ατάκα της και μπαίνει για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας εφ' όσον "πάντα αφέθηκε να εξαρτάται από την καλωσύνη των άλλων".

Το βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό έργο του Τένεσι Γουίλιαμς ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουέι το 1947 σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν με τους ίδιους πρωταγωνιστές (εκτός από το ρόλο της Μπλανς που ερμήνευε η Τζέσικα Τάντι) και δύο χρόνια αργότερα στην Αγγλία σε σκηνοθεσία του Λόρενς Ολιβιέ με πρωταγωνίστρια την τότε γυναίκα του Βίβιαν Λι.

Όταν ο Καζάν το μετέφερε στη μεγάλη οθόνη, αναγκάστηκε να το πετσοκόψει για να περάσει από τη λογοκρισία αφαιρώντας πολύ σημαντικά στοιχεία, όπως η ομοφυλοφιλία του συζύγου της Μπλανς. ο βιασμός της και η τελική απόφαση της Στέλλας. Το 1993 όμως η παραγωγός εταιρεία ανακάλυψε στο αρχείο της τα κομμένα κομμάτια και επανέκδοσε την ταινία ως "original director's version".

Η ταινία έχει επιλεγεί ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική προς διατήρηση, στην ταινιοθήκη του Αμερικανικού Κονγκρέσου. http://en.wikipedia.org/wiki/National_Film_Registry

Η βαθμολογία μου: 10/10

VARGTIMMEN (Η ώρα του λύκου)

1968  Σουηδία
Είδος  Ψυχολογικό τρόμου για σινεφίλ
Αγγλικός τίτλος "Hour of the wolf"

Σκηνοθεσία             Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (1918-2007)
Σενάριο                   Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Παίζουν                   Μαξ Φον Σίντοφ, Λιβ Ούλμαν, Ίνγκριντ Τούλιν

Υπόθεση                   Ένας καλλιτέχνης που βρίσκεται διακοπές με τη γυναίκα του σε ένα απομονωμένο νησάκι, παθαίνει νευρικό κλονισμό και εξαφανίζεται.

Ο ζωγράφος Γιόχαν Μποργκ, άνθρωπος με κλονισμένη ψυχική υγεία, πηγαίνει με την έγκυο γυναίκα του Άλμα σε ένα μικρό, σχεδόν ακατοίκητο νησάκι, αναζητώντας ηρεμία και ξεκούραση. Η υγεία του όμως, αντί να βελτιώνεται, πάει από το κακό στο χειρότερο, έχει φοβίες που δεν του επιτρέπουν να κοιμηθεί το βράδυ και γύρω του μαζεύονται όλο και περισσότερες απειλητικές μορφές: οι προσωπικοί του δαίμονες. Την ώρα μετά τα μεσάνυχτα και πριν το ξημέρωμα (την ώρα του λύκου) ο βασανισμένος καλλιτέχνης, εξομολογείται στην γυναίκα του τη σκοτεινιά της ψυχής του και τα δαιμόνια του παρελθόντος του. Η Άλμα, καταφέρνει να "δει" κι αυτή τις εφιαλτικές παραισθήσεις που κατακρεουργούν τη ψυχή του αγαπημένου της και τα μάτια της ανοίγουν περισσότερο όταν διαβάζει το ημερολόγιό του, χωρίς όμως, όπως φαίνεται να καταφέρνει να τον βοηθήσει όσο χρειάζεται.

Η "ώρα του λύκου", είναι μιά δύσκολη ταινία γεμάτη εφιαλτικές, σουρεαλιστικές και απειλητικές σκηνές. Πρόκειται για την μοναδική ταινία τρόμου που έχει γυρίσει ο σπουδαίος Σουηδός σκηνοθέτης, ο οποίος μάλιστα την περιγράφει σαν "πολύ προσωπική". Ένα λυρικό έργο gothic horror με εντυπωσιακή σκηνοθεσία και φωτογραφία που σου μαυρίζει με μεγάλη επιτυχία την καρδιά ιδίως όταν περάσει από το μυαλό σου οτι ο ίδιος ο δημιουργός ουσιαστικά ξετυλίγει το εσώψυχό του αναζητώντας κι αυτός, σαν τον ήρωά του, λίγη ηρεμία. Στην ουσία το σενάριο αναφέρεται σε μιά σπάνια ψυχική πάθηση (επιστημονικά ονομάζεται "επινεμόμενη ψυχωσική διαταραχή" ή "συμβιωτική ψύχωση") κατά την οποία δύο άτομα παρουσιάζουν ομοειδή ψυχωσικά συμπτώματα. Γι' αυτό η Άλμα αναφέρεται διαρκώς στο πόσο μοιάζουν τα ζευγάρια που ζουν μαζί για πολλά χρόνια.

Παρ' όλο που η ταινία δεν είναι από τις σπουδαιότερες του Μπέργκμαν, αξίζει σίγουρα να την δει κανείς και ιδιαίτερα εάν είναι λάτρης του Σουηδού σκηνοθέτη. Κάποιες δε σκηνές, όπως αυτή του "λεπτού που δεν περνά" ή της παράστασης στο κάστρο όπου ακούγεται το απόσπασμα από την όπερα του Μότσαρντ "Μαγεμένος αυλός", είναι από εκείνες που έχουν την ικανότητα να στοιχειώσουν τον ευαίσθητο θεατή.

Η βαθμολογία μου: 9/10

ABIGAIL'S PARTY (Το πάρτυ της Άμπιγκέιλ)

1977  Αγγλία
Είδος  Τηλεοπτική θεατρική κωμωδία χαρακτήρων

Σκηνοθεσία             Μάικ Λι
Σενάριο                   Μάικ Λι (Μεταφορά στην τηλεόραση του ομότιτλου θεατρικού του έργου)

Παίζουν                   Άλισον Στέντμαν, Τιμ Στερν, Τζανίν Ντουβίτσκι, Τζον Σόλτχάουζ, Χάριετ Ρέϊνολντς

Υπόθεση                  Σε ένα μεσοαστικό προάστιο του Λονδίνου, η Μπέβερλι έχει καλέσει στο σπίτι της για ποτά τους νέους της γείτονες Άντζελα και Τόνι, καθώς και την διπλανή γειτόνισσα για να γνωριστούνε όλοι καλύτερα.

Είμαστε μιά ωραία ατμόσφαιρα

Η Μπέβερλι είναι παντρεμένη με τον μεσίτη Λόρενς, η Άντζελα είναι παντρεμένη με τον κομπιουτερά Τόνι και η άλλη γειτόνισσα Σου είναι διαζευγμένη με δύο παιδιά στην εφηβεία. Όλοι ζουν στον ίδιο δρόμο ενός προαστίου στο οποίο έχει μαζευτεί η ανερχόμενη μεσοαστική τάξη της δεκαετίας του 1970. Στο διπλανό σπίτι η κόρη της Σου, Άμπιγκέιλ, κάνει ένα μεγάλο θορυβώδες πάρτυ.

Η βραδιά κυλάει ήρεμα με μπανάλ ψιλοκουβεντούλα και ψεύτικες φιλοφρονήσεις και η παρέα πίνει το ένα ποτάκι μετά το άλλο μπας και καταφέρουν να σπάσουν την αμηχανία που έχει εγκατασταθεί στο κίτρινο σαλονάκι της Μπέβερλι και κάνει την ατμόσφαιρα κάπως βαρειά. Όσο όμως περνά η ώρα, το αλκοόλ λύνει τις γλώσσες, τα άπλυτα βγαίνουν στη φόρα, η ένδεια των σχέσεων αποκαλύπτεται και το παρτάκι οδηγείται προς την παρεκτροπή.

Το Πάρτυ της Άμπιγκέιλ, είναι ένα από τα εννέα τηλεοπτικά θεατρικά έργα του Μάικ Λι (ένα είδος πολύ διαδεδομένο στην Αγγλική τηλεόραση των δεκαετιών 1950-1970), μέσω του οποίου ο, νέος τότε, σκηνοθέτης, με εργαλεία την κωμωδία και τη σάτιρα, καταγγέλει ανηλεώς τον Βρετανικό μικροαστισμό. Είναι τέτοια η σκληρότητα με την οποία παρουσιάζεται η ιστορία, που όσο η υπόθεση εξελίσσεται εν μέσω κωμικών διαλόγων, το γέλιο του θεατή σιγά-σιγά παγώνει και διατηρείται παγωμένο μέχρι το πικρό φινάλε.

Το έργο έκανε θραύση στην εποχή του και συνεχίζει να ανεβαίνει στα Βρετανικά θέατρα ακόμη και στις μέρες μας.

Ο πίνακας "Τα φτερά του έρωτα" που αναφέρεται προς το τέλος, έχει φιλοτεχνηθεί από τον Στίβεν Πίρσον και υπήρξε ένας από τους πλέον αμφιλεγόμενους της εποχής του. Είναι ένα σπουδαίο έργο τέχνης ή το απόλυτο κιτς; Ποιός έχει δίκιο; Η Μπέβερλι ή ο Λόρενς; Και πόσα ζευγάρια να έχουν άραγε τσακωθεί γι' αυτόν;

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου: 10/10

COLLATERAL (Η διαδρομή)

2004  ΗΠΑ
Είδος  Περιπέτεια

Σκηνοθεσία           Μάικλ Μαν
Σενάριο                 Στιούαρτ Μπίτι

Παίζουν                 Τομ Κρουζ, Τζέιμι Φοξ, Τζάντα Πίνκετ Σμιθ, Μαρκ Ράφαλο

Υπόθεση                 Ένας μαύρος ταξιτζής του Λος Άντζελες που κάνει τη νυχτερινή του βάρδια, παίρνει έναν καλοντυμένο πελάτη ο οποίος του προτείνει να τον μισθώσει για όλη τη νύχτα να τον πάει σε διάφορα ραντεβού μέσα στην πόλη.

Ο φτωχός μαύρος ταξιτζής είναι ένας σκεπτόμενος νεαρός άνδρας που πιστεύει οτι μέσα στο σύστημα της ελεύθερης οικονομίας, έχει κι αυτός την ευκαιρία του να πραγματοποιήσει το όνειρό του: μιά δικιά του επιχείρηση. Για το σκοπό αυτό, δουλεύει σκληρά, αποταμιεύει και όταν φρακάρει χαλαρώνει ατενίζοντας μιά καρτ ποστάλ των εξωτικών νησιών Μαλδίβων. Η ζωή του κυλά μονότονα και μοναχικά, μέχρι που συναντά τον φαινομενικά σοβαρό επιχειρηματία που έχει μεγάλη οικονομική άνεση και ο οποίος απλώς χρειάζεται έναν οδηγό να τον μετακινεί μέσα στην πόλη του Λος Άντζελες για να κάνει τα επαγγελματικά του ραντεβού. Εκείνο που ο αθώος ταξιτζής δεν φαντάζεται είναι οτι ο πελάτης του είναι ένας ακριβοπληρωμένος δολοφόνος που έχει φιλοσοφήσει τη σκοτεινή πλευρά της ζωής.

Η "διαδρομή" είναι μιά καλοστημένη, γρήγορη και αγωνιώδης περιπέτεια, γυρισμένη εξ' ολοκλήρου στο νυχτερινό Λος Άντζελες (κυρίως στο κατακλυσμένο από ουρανοξύστες κέντρο του), με στυλάτη, νευρική σκηνοθεσία και εξαιρετική φωτογραφία που εκμεταλλεύεται εικαστικά στο έπαρκρο τη φωτισμένη μεγαλούπολη. 

Η περιβόητη αποξένωση του ανθρώπου που κινείται σε μιά τέτοια μεγαλούπολη, είναι ο αθέατος πρωταγωνιστής της ιστορίας δύο εκ πρώτης όψεως διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων (αγαπημένο θέμα του σκηνοθέτη) που συναντώνται τυχαία και, μέσα από μιά σειρά ακραίων γεγονότων, οδηγούνται στην αυτογνωσία.

Πολύ καλές και με γοητευτική εσωτερικότητα οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών που συμβολίζονται ευφυώς με το περιπλανόμενο κογιότ και όχι με τον μοναχικό λύκο όπως αρχικά σκέφτηκα. Διαβάζοντας για το κογιότ (ένα είδος τσακαλιού) έμαθα οτι, σε αντίθεση με το λύκο, έχει καταφέρει να αντέξει τη ζωή στις μεγάλες πόλεις και μάλιστα, μέσα στα πάρκα της Νέας Υόρκης ζουν και αναπαράγονται κανονικά, καταφέρνοντας να περνούν απαρατήρητα.

Εκείνο που με δυσκόλεψε αρκετά είναι να κατατάξω την ταινία σε ένα είδος. Κατέληξα στην περιπέτεια, αλλά έχει και στοιχεία αστυνομικού θρίλλερ και δράματος.

Η βαθμολογία μου: 10/10

GASLIGHT (Εφιάλτης)

1944  ΗΠΑ
Είδος  Ψυχολογικό θρίλλερ

Σκηνοθεσία         Τζορτζ Κιούκορ (1899-1983)
Σενάριο               Τζον Βαν Ντρούτεν, Γουόλτερ Ράις, Τζον Μπάλντερστον (Βασισμένο στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Πάτρικ Χάμιλτον του 1938)

Παίζουν               Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Σαρλ Μπουαγιέ, Τζόζεφ Κότεν, Άντζελα Λάνσμπουρι

Υπόθεση               Μιά νεαρή κοπέλλα, μετά ο γάμο της εγκαθίσταται στο σπίτι που είχε δολοφονηθεί πριν από μερικά χρόνια η θεία της. Το σπίτι όμως με το βαρύ του παρελθόν της δημιουργεί τόση στεναχώρια και αναστάτωση που σιγά-σιγά την οδηγούν στην παράνοια.

Σε ένα αριστοκρατικό σπίτι στην πλατεία Θόρντον, η διάσημη τραγουδίστρια της όπερας Άλις Άλκουιστ, δολοφονείται από κάποιον άγνωστο ο οποίος αναζητά τα περιβόητα διαμάντια της που φημολογείται οτι της τα χάρισε κάποιος πολύ υψηλά ιστάμενος θαυμαστής της. Η ανήλικη ανηψιά της Πόλα, απομακρύνεται από το καταραμένο σπίτι, αλλά μετά από μερικά χρόνια επιστρέφει και εγκαθίσταται σε αυτό με τον σύζυγό της. Παρά το γεγονός οτι είναι πολύ ερωτευμένη και ευτυχισμένη, το σπίτι φαίνεται να έχει έντονα αρνητική επίδραση στην ψυχολογία της και ο σύζυγός της όχι μόνο δεν δείχνει να την καταλαβαίνει, αλλά την εξωθεί σε ακραίες συναισθηματικές εντάσεις. Η κοπέλλα, παρά την προσπάθειά της να ισορροπήσει, χειροτερεύει μέρα με τη μέρα και η ψυχική της υγεία φαίνεται να την οδηγεί στο φρενοκομείο.
Ο έμπειρος σκηνοθέτης Τζορτζ Κιούκορ (με ήδη 33 ταινίες στο ενεργητικό του το 1944), εμπνέεται από το καλό θεατρικό έργο και χτίζει την ιστορία της άτυχης Πόλα με αμιγώς κινηματογραφική δομή, άριστη σκηνοθεσία, πανέμορφη ατμοσφαιρική φωτογραφία (του εξ' ίσου έμπειρου Τζόζεφ Ρούτενμπεργκ) και πολύ προσεγμένα σκηνικά και κουστούμια. Το ζευγάρι των πρωταγωνιστών λάμπουν με τις ερμηνείες τους και η πρωτοεμφανιζόμενη Άντζελα Λάνσμπουρι σε ηλικία μόλις 19 ετών, κάνει μιά εντυπωσιακή εμφάνιση που σημάδεψε την καριέρα της. Η ταινία προτάθηκε για επτά Όσκαρ αλλά δεν κέρδισε κανένα.
Πρόκειται για την δεύτερη μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού έργου του αναγνωρισμένου δραματουργού Πάτρικ Χάμιλτον (συγγραφέα του θεατρικού έργου "The rope" που μετέφερε στη μεγάλη οθόνη ο Άλφρεντ Χίτσκοκ το 1948).

Η πρώτη μεταφορά έγινε 4 χρόνια νωρίτερα από τον Άγγλο σκηνοθέτη Θόρολντ Ντίκινσον (Gaslight 1940) ο οποίος επέλεξε να μείνει πιστός στη θεατρική δομή της ιστορίας. Λόγω της μεγάλης εμπορικής επιτυχίας της ταινίας, η Αμερικάνικη εταιρεία MGM αγόρασε τα δικαιώματα του έργου, με τον όρο να καταστραφεί η Αγγλική κόπια σαν να μην έγινε ποτέ. (Άκου όρο που έβαλαν!)
Προφανώς ο όρος δεν τηρήθηκε γιατί το πρώτο Gaslight του 1940 υπάρχει και έχει κι αυτό το ενδιαφέρον του. Γεγονός είναι όμως οτι η Αμερικάνικη βερσιόν είναι κατά πολύ καλύτερη και είναι από τα σπάνια παραδείγματα που το remake είναι ανώτερο από το πρωτότυπο.
Το έργο και οι κινηματογραφικές του μεταφορές, έδωσαν το όνομα στον ψυχιατρικό όρο "Gaslighting" που σημαίνει ψυχολογική χειραγώγηση.

Η βαθμολογία μου : 10/10

THE QUEEN OF SPADES

1949 Αγγλία
Είδος   Ψυχολογικό θρίλλερ εποχής

Σκηνοθεσία           Θόρολντ Ντίκινσον (1903-1984)
Σενάριο                 Ρόντνι Άκλαντ, Άρθουρ Μπόϊς (Βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Αλεξάντερ Πούσκιν του 1833)

Παίζουν                Άντον Γουόλμπρουκ, Υβόν Μίτσελ, Ρόναλντ Χάουαρντ

Υπόθεση                Στην Αγία Πετρούπολη των αρχών του 19ου αιώνα, ένας υπέρμετρα φιλόδοξος κατώτερος αξιωματικός του Ρώσικου στρατού κάνει ό,τι είναι δυνατόν να πλουτίσει για να ισοφαρίσει την ταπεινή του καταγωγή.

 

Ο φτωχός λοχαγός με τη ψυχή του γεμάτη φθόνο για τους πλούσιους αριστοκράτες που τον σνομπάρουν, κυκλοφορεί ανάμεσά τους σαν το αρπαχτικό και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να πλουτίσει και να γίνει κι αυτός ισότιμος μαζί τους. Όταν μαθαίνει οτι μιά γηραιά κόμισσα έχει κάνει συμφωνία με το διάβολο προκειμένου να της αποκαλύψει το μυστικό του πώς να κερδίζει στα χαρτιά, αποφασίζει να την πλησιάσει και να της αποσπάσει την πολύτιμη πληροφορία.

Τυφλωμένος από την απληστία του, αδυνατεί να ακούσει τη φωνή της λογικής, παρασύρεται από τις φήμες και τις δοξασίες, εγκαταλείπει κάθε ενδοιασμό και στρώνει το δρόμο του προς τον πλούτο περπατώντας το μονοπάτι της εξαπάτησης και του εξαναγκασμού.

Η συναρπαστική αυτή ταινία είναι ένα σκοτεινό και υποχθόνιο κοκτέιλ με βασικά συστατικά το παράλογο, το μεταφυσικό, τον τρόμο και τον ρομαντισμό, που περιγράφει με γλαφυρή κλιμάκωση τα ανθρώπινα πάθη. Η πανέμορφη φωτογραφία του Τσέχου Ότο Χέλερ δημιουργεί μιά ιδιαίτερα μελαγχολική  ατμόσφαιρα και οι σκοτεινοί του φωτισμοί πλαισιώνουν τον μοχθηρό λοχαγό προκαλώντας στο θεατή μιά δυσοίωνη αίσθηση.

Η αριστοτεχνική γοργή και αγχωτική σκηνοθεσία του εμβληματικού Θόρολντ Ντίκινσον (υπήρξε ο πρώτος καθηγητής κινηματογράφου της Μεγάλης Βρετανίας), εκμεταλλεύεται στο έπακρο τα πανέμορφα σκηνικά και τα υπέροχα κουστούμια, καθώς και το ποιητικό ύφος του Πούσκιν.

Ο σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορτσέζε αναφέρεται στην ταινία με τα εξής λόγια: "αυτή η εκπληκτική ταινία, είναι από τις λίγες πραγματικά κλασσικές του μεταφυσικού σινεμά".

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου: 10/10

THE MOST DANGEROUS GAME (Το πιό επικίνδυνο θήραμα)

1932  ΗΠΑ
Είδος  Περιπετειώδες θρίλλερ (Pre-code Hollywood Κείμενο Νο 1)

Σκηνοθεσία      Ίρβινγκ Πίτσελ (1891-1954) και Έρνεστ Σόντσακ (1893-1979)
Σενάριο             Τζέιμς Άσμορ Κρίλμαν (Βασισμένο στο διήγημα "The Hounds of Zaroff" του Ρίτσαρντ Κόνελ του 1924)

Παίζουν             Τζόελ Μακ Κρία, Λέσλι Μπανκς, Φέι Ράι, Ρόμπερτ Άρμστρονγκ

Υπόθεση             Ένα πολυτελές γιώτ ναυαγεί στις δυτικές ακτές της Νότιας Αμερικής και ο μοναδικός επιζών (κυνηγός άγριων ζώων και διάσημος συγγραφέας) καταφεύγει σε ένα νησάκι όπου ζει ο Ρώσος κόμης Ζαρόφ που κατάφερε να το σκάσει από τους μπολσεβίκους με όλη του την περιουσία.

Είσαστε για ένα υπαίθριο σκάκι;

Ο ταλαιπωρημένος ναυαγός περιπλανάται στο τροπικό νησάκι και φτάνει στην πόρτα (με το υπέροχο πόμολο) του κόμη Ζαρόφ για να ζητήσει καταφύγιο. Εκεί, εκτός από τον Κοζάκο με τους υπηρέτες του, γνωρίζει τα αδέλφια Τρόμπριτζ που είναι κι αυτοί ναυαγοί. Ο κόμης τον καλοδέχεται και του εξομολογείται οτι είναι και ο ίδιος μανιώδης κυνηγός και μάλιστα έχει ανακαλύψει ένα καινούριο εξαιρετικά επικίνδυνο θήραμα το οποίο είναι αληθινή πρόκληση για έναν σπουδαίο κυνηγό. Η αποκάλυψη του θηράματος όμως είναι ένα τεράστιο σοκ.

Η ταινία είναι ένα πανέμορφο θρίλλερ με εκπληκτικά αληθοφανή (για την εποχή της) σπέσιαλ εφέ, που εκθέτει με πρωτότυπο τρόπο το αηδιαστικό "σπορ" πολλών πλουσίων να κυνηγάνε απροστάτευτα άγρια ζώα και το λογοπαίγνιο που προσφέρει η Αγγλική γλώσσα (Game=Παιχνίδι και Θήραμα) χρησιμοποιείται έξυπνα από τον συγγραφέα για να καταγγείλει ένα "σπορ" που συνεχίζεται δυστυχώς μέχρι σήμερα.

Το επικίνδυνο θήραμα βλέπεται πολύ ευχάριστα αν και οι κόπιες που κυκλοφορούν είναι κακής ποιότητας και το μοναδικό remaster που έχει γίνει είναι δυστυχώς έγχρωμο.

Τα γυρίσματα έγιναν στην ίδια ζούγκλα που ένα χρόνο αργότερα (περίπου η ίδια ομάδα) γύρισε τον περίφημο Κινγκ Κονγκ.

Το διήγημα του Ρίτσαρντ Κόνελ ενέπνευσε αρκετές μεταφορές  στον κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση αλλά και... στην αληθινή ζωή. Μεταξύ των κινηματογραφικών μεταφορών είναι το "A game of death" (Ο μαύρος κυνηγός) του Ρόμπερτ Γουάιζ το 1945 (δεν το έχω δει) και το "Hard target" (Δύσκολος στόχος) η πρώτη Χολιγουντιανή ταινία του Κινέζου Τζον Γου το 1993 (μιά σαχλή Αμερικανιά που ένας την βλέπει, δέκα βαριούνται).

Η βαθμολογία μου: 8/10

LOS AMANTES PASAJEROS (Δεν κρατιέμαι)

2013  Ισπανία
Είδος   Κωμωδία
Αγγλικός τίτλος:  I'm so excited!

Σκηνοθεσία           Πέδρο Αλμοδόβαρ
Σενάριο                 Πέδρο Αλμοδόβαρ

Παίζουν                Χαβιέρ Κάμαρα, Αντόνιο Ντε Λα Τόρε, Ραούλ Αρέβαλο, Κάρλος Αρέθες, Λόλα Ντουένιας, Πενέλοπε Κρουζ (καμέο), Αντόνιο Μπαντέρας (καμέο)

Υπόθεση                Η πτήση από την Ισπανία προς το Μεξικό παρουσιάζει τεχνικό πρόβλημα. Το προσωπικό και οι επιβάτες της πρώτης θέσης καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ και ναρκωτικών και επιδίδονται σε ένα όργιο προσωπικών αποκαλύψεων και όχι μόνο.

I'm so excited and I just can't hide it

Ένα νιόπαντρο ζευγάρι (στα ντουζένια του), ένας ηθοποιός (με πολύπλοκες ερωτικές σχέσεις), μία πόρνη πολυτελείας (με υψηλό πελατολόγιο), ένας τραπεζίτης (μπλεγμένος σε μιά μεγάλη οικονομική απάτη), ένας μυστηριώδης Λατινοαμερικάνος (σε μυστική αποστολή) και μιά παρθένα μέντιουμ (αποφασισμένη να χάσει την παρθενιά της), όλοι εγκλωβισμένοι στην business class ενός Airbus που ψάχνει διάδρομο να κάνει αναγκαστική προσγείωση.

Στο πιλοτήριο δύο πιλότοι παλεύουν να βρουν λύση και στην οικονομική θέση όλοι οι επιβάτες ναρκωμένοι από μυοχαλαρωτικά που τους έβαλαν στα ποτά. Στα μέσα και στα έξω τρεις gay φροντιστές (χάρμα οφθαλμών) σερβίρουν ποτά, πίνουν αφειδώς και προσπαθούν να διασκεδάσουν τους επιβάτες με τρόπο που, δυστυχώς, μόνο σε ταινία του Αλμοδόβαρ θα μπορούσε να γίνει.

Ο Ισπανός σκηνοθέτης, μετά από μία εικοσαετία αποχής από την κωμωδία, κάνει το διάλειμμά του από το δράμα και μας προσφέρει αυτή την ("ελαφριά, πολύ ελαφριά" όπως λέει ο ίδιος) σουρεαλιστική, πολύχρωμη, τρελή, απίθανη, χαρούμενη, διασκεδαστική και πλούσια σε Αλμοδοβαρικό κιτς ταινία.

Μεγάλα ατού των "Ιπτάμενων εραστών", οι απολαυστικές ερμηνείες, η πανδαισία χρωμάτων και καταστάσεων, αλλά και το εξαιρετικό show των φροντιστών που ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο την επιτυχία των Pointer Sisters "I'm so excited" (εξ' ου και ο Αγγλικός τίτλος).

Η ταινία δίχασε τους κριτικούς και το κοινό. Κάποιοι την θάβουν, κάποιοι την ανέχονται και κάποιοι άλλοι την αποθεώνουν. Εγώ ανήκω στους τελευταίους. Γούστα είναι αυτά.

Σίγουρα οι γνώστες της Ισπανικής γλώσσας θα την ευχαριστηθούν περισσότερο. Δεν μεταφράζονται εύκολα τέτοιοι διάλογοι...

Η βαθμολογία μου: 10/10

SHE DEVIL (Η γυναίκα που κυβερνούσε το θάνατο)

1957  ΗΠΑ
Είδος   Επιστημονικής φαντασίας

Σκηνοθεσία             Κουρτ Νιούμαν (1908-1958)
Σενάριο                   Κουρτ Νιούμαν, Κάρολ Γιάνγκ (Βασισμένο στο διήγημα "The Adaptive Ultimate" του Στάνλι Βάινμπαουμ)

Παίζουν                   Μαρί Μπλανσάρντ, Τζακ Κέλι, Άλμπερτ Ντέκερ, Τζον Άρτσερ

Υπόθεση                   Δύο γιατροί δοκιμάζουν ένα θεραπευτικό ορό σε μιά ετοιμοθάνατη γυναίκα και της σώζουν τη ζωή. Ο ορός όμως έχει πολλές ανεπιθύμητες παρενέργειες,

Άστο πάνω μου. Εγώ θα σε σώσω!

Ο πρωτοπόρος γιατρός Νταν Σκοτ μετά από σωρεία πειραμάτων καταφέρνει να κατασκευάσει έναν ορό που ενεργοποιεί τις προσαρμοστικές δυνατότητες των ζωντανών οργανισμών. Με τη θεωρία οτι η προσαρμοστικότητα είναι το φάρμακο για κάθε νόσο (από καρκίνο μέχρι σπασμένη σπονδυλική στήλη!) πειραματίζεται σε ζώα με τεράστια επιτυχία. Το μόνο που του λείπει είναι μιά δοκιμή σε άνθρωπο.

Η ευκαιρία θα παρουσιαστεί όταν η νεαρή άστεγη Κύρα Ζέλας που βρίσκεται στο τελικό στάδιο της φυματίωσης, φτάνει στο νοσοκομείο και - μη έχοντας άλλη επιλογή - συγκατατίθεται να δοκιμάσουν τον ορό επάνω της. Δέχεται δηλαδή να γίνει ο πρώτος άνθρωπος με ιδιότητες χαμαιλέοντα.

Ο Κουρτ Νιούμαν, που ένα χρόνο αργότερα σκηνοθέτησε την περίφημη ταινία "Η μύγα", προσεγγίζει με απλότητα την ιστορία της άτυχης Κύρα που η μοίρα της έγραψε να αγγίξει την αθανασία. Την προστατεύει, την δικαιολογεί, προσφέρει την ομορφιά της στο κοινό (με τη βοήθεια του φωτογράφου Καρλ Στρας που υπερφωτίζει την Κύρα κάνοντάς την να λάμπει κυριολεκτικά). Ο σκηνοθέτης όμως, δεν είναι το ίδιο προστατευτικός με τους δύο γιατρούς που εμφανίζονται να την χρησιμοποιούν μέχρι το τέλος και να αντιμετωπίζουν την εξέλιξή της με κυνισμό, ψεύτικη θλίψη και δήθεν σεβασμό προς τη ζωή.

Η ταινία, είναι χαρακτηριστικό δείγμα επιστημονικής φαντασίας της χρυσής δεκαετίας του 1950 και, παρ' όλο που δεν είναι σπουδαία, οι λάτρεις του είδους θα την αγαπήσουν.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου: 7/10

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΟΒΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

2007  Ελλάδα
Είδος    Τρόμου Docudrama

Σκηνοθεσία             Περικλής Ηλιού
Σενάριο                   Περικλής Ηλιού

Παίζουν                   Δημήτρης Πετρόπουλος (και οι φίλοι του)

Υπόθεση                  Ο Δημήτρης Πετρόπουλος κοιτάει την κάμερα, μονολογεί και περιγράφει πώς έμπλεξε με το φρικιαστικό σύμπαν των βαμπίρ.

"Ζω σ' έναν εφιάλτη, για λίγες σταγόνες ευτυχίας" αναφωνεί σε μιά ποιητική του έξαρση ο Δημήτρης Πετρόπουλος (πρόσωπο υπαρκτό). Είναι ένας 45άρης φτωχός αγρότης, που ζει μόνος και αποτραβηγμένος στο εγκαταλελειμμένο του σπίτι, φιλοσοφώντας για τη ρημαγμένη του ζωή και αναθεματίζοντας την ώρα και τη στιγμή που ο δρόμος του τον έριξε στα δόντια μιάς άσπλαχνης γυναίκας-βαμπίρ που τον χάρηκε για δύο μήνες και μετά τον παράτησε. Νιώθει μίσος γι' αυτήν, γιά όλες τις γυναίκες, για όλο τον κόσμο, αλλά πιό πολύ για τον ίδιο του τον εαυτό. Νιώθει οτι έχει φτάσει στα όριά του και όταν εμφανίζεται μπροστά του ένας κινηματογραφιστής, αποφασίζει να ξεδιπλώσει μπροστά στην κάμερα όλο του το εσώψυχο, να αυτοαναλυθεί και να δηλώσει τις μεγάλες αποφάσεις που έχει πάρει.

Ο σκηνοθέτης, με μιά φτηνή κάμερα στο χέρι, παρακολουθεί τον αλλόφρονα Πετρόπουλο, διεισδύει στη ζωή του, στο μυαλό του, στην καρδιά του, του κάνει τα χατήρια, του θυμίζει τους φίλους του, του δίνει μιά ευκαιρία.

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ-προσωπογραφία, δουλειά αυθόρμητη, με ψυχή και αγάπη για τους ανθρώπους και το σινεμά, που αποδεικνύει περίτρανα πως άμα η ταινία έχει κάτι να πει... τύφλα να 'χει η μεγάλη παραγωγή.

Η βαθμολογία μου: 9/10

CAST A DARK SHADOW (Το μυστικό της μαύρης σκιάς)

1955  Αγγλία
Είδος  Θρίλλερ

Σκηνοθεσία          Λιούις Γκίλμπερτ
Σενάριο                Τζον Κρέσγουελ (Βασισμένο στο θεατρικό έργο της Τζάνετ Γκριν "Murder Mistaken")

Παίζουν                Ντερκ Μπόγκαρντ, Κάθλιν Χάρισον, Μάρκαρετ Λόκγουντ, Κέι Γουόλς

Υπόθεση                Ένας νεαρός και ταλαντούχος προικοθήρας ελπίζει να πλουτίσει κληρονομώντας την πλούσια ηλικιωμένη σύζυγό του.

Φροντίζω τη Μόνι σήμερα...

Ο νεαρός και όμορφος Έντουαρντ (Τέντι) Μπέαρ (Teddy Bear = Λούτρινο αρκουδάκι), αγόρι ταπεινής καταγωγής εργάζεται σε ένα κτηματομεσιτικό γραφείο και ονειρεύεται τη μεγάλη ζωή που θα μπορούσε να έχει αν ήταν πλούσιος. Η ευκαιρία έρχεται όταν γνωρίζει την ηλικιωμένη Μόνι η οποία τον ερωτεύεται και τον παντρεύεται. Το σχέδιό του είναι απλό: Μόλις πεθάνει η Μόνι θα την κληρονομήσει και θα κάνει τη ζωή που ονειρεύεται.

Ο Λιούις Γκίλμπερτ που μας είναι γνωστός από τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ, σκηνοθετεί αυτό το Χιτσκοκικού τύπου θρίλλερ με απλό και ακαδημαϊκό τρόπο, χωρίς εντυπωσιακή σκηνοθεσία αλλά με εξαιρετικό ρυθμό και όμορφα κοντινά πλάνα. Η φωτογραφία έγινε από τον Τζακ Άσερ ο οποίος έγινε διάσημος για την ιδιαίτερη χρήση των χρωμάτων του στα κλασσικά γκόθικ φιλμ της Hammer και παρ' όλο που εδώ η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη, το ταλέντο του είναι εμφανές.

Οι ερμηνείες ειναι όλες πολύ καλές, με πρώτο βέβαια τον άριστο Ντερκ Μπόγκαρντ, αλλά και οι τέσσερεις γυναίκες που τον πλαισιώνουν είναι η μία καλύτερη από την άλλη. Εμένα μου πήρε την καρδιά η απίστευτη υπηρέτρια Έμι την οποία παρακολουθούσα διαρκώς και πραγματικά την απόλαυσα. Εξ' ίσου απολαυστικοί είναι και οι πολύ καλογραμμένοι καταιγιστικοί διάλογοι.

Το θεατρικό της Τζάνετ Γκριν "Murder Mistaken" έγινε και τηλεοπτική ταινία ένα χρόνο αργότερα με την Μάργκαρετ Λόκγουντ να παίζει τον ίδιο ρόλο.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου: 7/10

THE YEAR OF LIVING DANGEROUSLY (Επικίνδυνα χρόνια)

1982  Αυστραλία
Είδος  Δράμα

Σκηνοθεσία         Πίτερ Γουίαρ
Σενάριο               Πίτερ Γουίαρ, Ντέιβιντ Γουίλιαμσον (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Κρίστοφερ Κοκ του 1978 το οποίο ήταν απαγορευμένο στην Ινδονησία μέχρι το 1998))

Παίζουν               Μελ Γκίμπσον, Λίντα Χαντ, Σιγκούρνι Γουίβερ, Μάικλ Μέρφι, Μπιλ Κερ, Μπέμπολ Ρόκο

Υπόθεση               Ένας νεαρός Αυστραλός δημοσιογράφος τοποθετείται ως ανταποκριτής στην Τζακάρτα της Ινδονησίας την ταραχώδη εποχή της πτώσης της κυβέρνησης Σουκάρνο στα μέσα της δεκαετίας του 1960.

Η πολιορκία της Αμερικάνικης πρεσβείας

Ο Γκάι Χάμιλτον νέος και φιλόδοξος δημοσιογράφος, φτάνει στην Τζακάρτα ανυποψίαστος, άπειρος και ελαφρώς επιπόλαιος. Από το αεροδρόμιο κιόλας ανακαλύπτει οτι οι ντόπιοι μισούν τους δυτικούς αλλά δεν το παίρνει και πολύ στα σοβαρά. Στην πραγματικότητα είναι ανίδεος και το μόνο που φαίνεται να τον ενδιαφέρει είναι η καριέρα του. Εν μέσω της αφασίας του όμως, έχει την τύχη να γνωρίσει έναν μικροσκοπικό φωτογράφο ο οποίος τον συμπαθεί, τον παίρνει στην προστασία του και του ανοίγει κάθε λογής πόρτες.

Θεώρησα οτι για να παρακολουθήσει κανείς αυτή την εξαιρετική ταινία, είναι χρήσιμο να ξέρει σε πολύ γενικές γραμμές το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζεται. Οπότε παρακάτω παραθέτω λίγες χρήσιμες ιστορικές πληροφορίες.

Σύντομο ιστορικό:

Το 1908 η Ινδονησία ξεκίνησε έναν μακροχρόνιο και αιματηρό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κατά των Ολλανδών κατακτητών και κατάφερε τελικά να κερδίσει την ανεξαρτησία της το 1945. Μία από τις ηγετικές προσωπικότητες του αγώνα αυτού ήταν ο Σουκάρνο ο οποίος έγινε ο πρώτος πρόεδρος της χώρας και παρέμεινε στην ηγεσία για 22 χρόνια, από το 1945 μέχρι το 1967.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ινδονησίας ήταν το ισχυρότερο του μη κομμουνιστικού κόσμου με 3.000.000 οργανωμένα μέλη. Με δεδομένη την ακραία φτώχεια και δυστυχία στην οποία ήταν βουτηγμένος ο λαός από την άθλια πολιτική του Σουκάρνο, το κομμουνιστικό κόμμα κάλεσε σε ένοπλη εξέγερση και άρχισε να εκπαιδεύει τα μέλη του γι' αυτό. Η τεράστια και αυξανόμενη λαϊκή αποδοχή της επερχόμενης επανάστασης, ήταν αναμενόμενο να ενεργοποιήσει τις εσωτερικές και εξωτερικές αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Το κομμουνιστικό κόμμα έπρεπε να φύγει από τη μέση. Η αφορμή δόθηκε (ή κατασκευάστηκε) τον Οκτώβριο του 1965 όταν μιά εθνικιστική ομάδα επιχείρησε να κάνει πραξικόπημα για να "προστατεύσει" τη χώρα και τον πρόεδρο. Το πραξικόπημα απέτυχε, αλλά ο στρατός με επικεφαλής τον στρατηγό Σουχάρτο το απέδωσε σκόπιμα στο κομμουνιστικό κόμμα και ξεκίνησε μαζικές δολοφονίες κομμουνιστών με στόχο να πατάξει άπαξ δια παντός την κομμουνιστική απειλή. Στρατός και παραστρατιωτικές ομάδες επιδόθηκαν σε όργιο σφαγών που κράτησε για αρκετούς μήνες και κυριολεκτικά εξαφάνισε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδονησίας. Υπολογίζεται οτι μισό εκατομμύριο κομμουνιστές εκτελέστηκαν εν ψυχρώ σε αυτό το διάστημα που ονομάστηκε "Μετάβαση στη Νέα Τάξη". Λίγο αργότερα ο Σουχάρνο πήρε την εξουσία και παρέμεινε εκεί γατζωμένος για 33 ολόκληρα χρόνια.

Ο Πίτερ Γουίαρ επέλεξε να αναφερθεί περιορισμένα στα ιστορικά γεγονότα και στις πολιτικές τους διαστάσεις, δίνοντας περισσότερο βάρος στις ανθρώπινες σχέσεις θεωρώντας την ατομική δράση σημαντικότερη της συλλογικής. Είτε συμφωνεί κανείς με αυτή την οπτική είτε όχι, γεγονός είναι οτι στην ιστορία του οι δυτικοί (με μία μόνο εξαίρεση για να επιβεβαιώσει τον κανόνα) εμφανίζονται ρατσιστές, απάνθρωποι, καιροσκόποι και αηδιαστικά αδιάφοροι για τον πόνο και τη δυστυχία γύρω τους, σταθερά χωμένοι στον μικρόκοσμό τους, ανίκανοι να συναισθανθούν τις προσωπικές τους ευθύνες, πόσο δε μάλλον να νιώσουν έστω και ίχνος συμπόνιας.

Οι ερμηνείες είναι όλες πολύ καλές με κορυφαία αυτή της Λίντα Χαντ που υποδύεται τον Κινεζο-Αυστραλό νάνο φωτογράφο Μπίλι Κουάν, ρόλο που της χάρισε Όσκαρ 2ου γυναικείου ρόλου αν και έπαιζε τον άνδρα.

Το υπέροχο μουσικό θέμα της ταινίας είναι από το "Opera sauvage" του Βαγγέλη Παπαθανασίου (Vangelis). Ακούστε το εδώ από βινύλιο: Opéra sauvage - L' enfant

Η βαθμολογία μου: 10/10

LA ISLA MINIMA (Το μικρό νησί)

2014  Ισπανία
Είδος   Αστυνομικό
Αγγλικός τίτλος : Marshland

Σκηνοθεσία           Αλμπέρτο Ροντρίγκεθ
Σενάριο                 Αλμπέρτο Ροντρίγκεθ, Ραφαέλ Κόμπος

Παίζουν                Ραούλ Αρέβαλο, Αντόνιο Ντε Λα Τόρε, Χαβιέ Γκουτιέρεθ, Σάλβα Ρέινα, Άνα Τομένο, Χεσούς Κάστρο

Υπόθεση              Το 1980 σε ένα μικρό χωριό της Ανδαλουσίας καταφθάνουν δύο αστυνομικοί με στόχο να εξιχνιάσουν την εξαφάνιση δύο ανήλικων κοριτσιών.

Λίγα χρόνια μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος του Φράνκο και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, δύο αστυνομικοί στέλνονται τιμωρητικά στην βαλτώδη περιοχή του Γουαδαλκιβίρ να αναζητήσουν δύο εξαφανισμένα κορίτσια. Ο ένας τιμωρείται γιατί είχε συνεργαστεί με το καθεστώς Φράνκο και ο άλλος γιατί παραείναι προοδευτικός και το κλίμα δεν έχει εκδημοκρατιστεί αρκετά.

Φτάνοντας στην περιοχή διαπιστώνουν οτι τα στόματα είναι κλειστά, οι προκαταλείψεις και οι παρανομίες βασιλεύουν και η εξαφάνιση κοριτσιών έχει γίνει επιδημία. Προκειμένου να λύσουν το μυστήριο, οι δύο ιδεολογικά αντίθετοι αστυνομικοί είναι αναγκασμένοι να συνεργαστούν.

Με πρόσχημα μιά κλασσική αστυνομική υπόθεση ο σκηνοθέτης καταγράφει την ιδιόρρυθμη σχέση δύο διαμετρικά αντίθετων ανθρώπων σε μιά εποχή που ο απόηχος μιάς 40χρονης δικτατορίας είναι εκκωφαντικός και ο περιπόθητος εκδημοκρατισμός είναι σαφές οτι θέλει πολλή δουλειά ακόμη.

Σε αυτό το κοινωνικοπολιτικό μοτίβο και με φόντο το εντυπωσιακό τοπίο των βάλτων όπου ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ εκβάλλει στον Ατλαντικό, ο Αλμπέρτο Ροντρίγκεθ με την όμορφη φωτογραφία του Άλεξ Καταλάν μας προσφέρει ένα συμπαθέστατο μελαγχολικό ατμοσφαιρικό αστυνομικό θρίλλερ, με καλό ρυθμό και εξαιρετική αναπαράσταση της εποχής. Αν εξαιρέσω κάποια ενοχλητικά κλισέ που θα μπορούσαν να λείπουν, πρόκειται για μιά ταινία με καλές ερμηνείες (είχαμε γνωρίσει τους δύο πρωταγωνιστές στο "amantes pasajeros" του Αλμοβόβαρ) που βλέπεται πολύ ευχάριστα.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου : 8/10