MILLER'S CROSSING (Το πέρασμα του Μίλλερ)

1990 ΗΠΑ
Είδος  Γκανγκστερική

Σκηνοθεσία       Τζόελ και Ήθαν Κοέν
Σενάριο             Τζόελ και Ήθαν Κοέν

Παίζουν             Γκάμπριελ Μπερν, Άλμπερτ Φίνι, Μάρσια Γκέι Χάρντεν, Τζον Τορτούρο, Τζον Πολίτο, Στιβ Μπουσέμι

Υπόθεση             Ο πόλεμος δύο συμμοριών κατά τη διάρκεια της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική.

Ο Άλμπερτ Φίνι ξεκινά τον πόλεμο

Ο έξυπνος και λιγομίλητος Τομ, σύμβουλος του Ιρλανδού μαφιόζου Λίο, προσπαθεί μάταια να πείσει το αφεντικό του να μην ανοίξει πόλεμο με την αντίπαλη συμμορία του Ιταλού Τζόνι Κάσπαρ. Εκείνος δεν τον ακούει οπότε οι δύο αντίπαλες συμμορίες ξεκινούν έναν πόλεμο επικράτησης με αφορμή έναν γλοιώδη ομοφυλόφιλο μπούκι που όμως τυγχάνει να είναι αδελφός της αγαπημένης του Ιρλανδού αρχιμαφιόζου.

Ενδιάμεσα η αστυνομία και οι πολιτικοί, κυριολεκτικά υπάλληλοι των μαφιόζων, παίζουν το δικό τους εξ' ίσου αδίστακτο και ανήθικο παιχνίδι. Και σε αυτό το περιβάλλον ο πρωταγωνιστής τζογαδόρος, αλκοολικός, ηθικός, ειλικρινής και μοναχικός, παλεύει να επιβιώσει με μόνο του όπλο το μυαλό του.

Πυκνό και εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο, απίστευτοι χαρακτήρες, όμορφα σκηνικά, ίντριγκες, πολύ μπιστολίδι, αιματοχυσία, παιχνίδια επιβολής, διαπλοκή, διαφθορά, gay αντιζηλίες και έρωτες που επηρεάζουν και τους πιό σκληρούς γκάνγκστερς... και τί δεν έχουν περιλάβει σε αυτή την 3η τους ταινία (φόρο τιμής στο γκανγκστερικό σινεμά) τα αδέλφια Κοέν. Σε καμέο εμφανίσεις η Φράνσις Μακ Ντόρμαντ (γυναίκα του Τζόελ Κοέν), αλλά και ο σκηνοθέτης Σαμ Ράιμι (φίλος των Κοέν).

Τα γυρίσματα έγιναν στη Νέα Ορλεάνη που διατηρεί ακόμη αρχιτεκτονικά στοιχεία της εποχής της ποτοαπαγόρευσης. Οι σκληρότατες σκηνές βίας με την υπέροχη μουσική επένδυση, δημιουργούν έντονα και ανάμεικτα συναισθήματα. Καταπληκτική σκηνοθεσία και φωτογραφία (του Μπάρι Σόνενφελντ), άριστες ερμηνείες και υπέροχες σκηνές που διαδέχονται η μία την άλλη μέχρι το φινάλε. Και παντού το αναρχικό χιούμορ των Κοέν στην καλύτερή του εκδοχή.

Με μιά κουβέντα : Ταινιάρα!!!

Η βαθμολογία μου : 10'/10

THE MAN WITH A CLOAK (Ο άνθρωπος με τον μανδύα)

1951 ΗΠΑ
Είδος  Θρίλλερ μυστηρίου

Σκηνοθεσία         Φλέτσερ Μαρκλ
Σενάριο               Φρανκ Φέντον (Βασισμένο στο μικρό διήγημα "The Gentleman from Paris" του Τζον Ντίκσον Καρ)

Παίζουν              Τζόζεφ Κότεν, Μπάρμπαρα Στάνγουικ, Λέσλι Καρόν, Λούις Κάλχερν, Τζο Ντε Σάντις

Υπόθεση              Η νεαρή Γαλλίδα Μαντλίν Μινό φτάνει στην Νέα Υόρκη να συναντήσει τον πλούσιο ηλικιωμένο και ανάπηρο παππού του αραβωνιαστικού της και να τον πείσει να ξαναφτιάξει τη σχέση του με τον ρομαντικό επαναστάτη εγγονό του.

 

Η ταινία ξεκινά με ένα κείμενο που μας προϊδεάζει για το οτι ο άνθρωπος με τον μανδύα είναι κάποιος που στο μέλλον έγινε διάσημος. Το 1848 η θαρραλέα και αποφασισμένη Μαντλίν καταφθάνει στην Νέα Υόρκη και προσπαθεί να συναντήσει τον παππού του αγαπημένου της. Εμποδίζεται όμως από την πονηρή οικονόμο του ηλικιωμένου η οποία τον φροντίζει επί χρόνια εποφθαλμιώντας την περιουσία του και βλέπει στην νεαρή τον κίνδυνο να τα χάσει όλα. Κι ενώ η υπόθεση φαίνεται χαμένη για την μικρή Γαλλίδα, εμφανίζεται από το πουθενά ένας πανέξυπνος, άφραγκος, αλκοολικός ποιητής ο οποίος αναλαμβάνει να την βοηθήσει. Όλοι περιστρέφονται γύρω από το χρήμα. Άλλοι σαν κοράκια (όπως αυτό που έχει ο ηλικιωμένος για συντροφιά) και άλλοι για να αποδώσουν δικαιοσύνη.

Το δυνατό σενάριο, η ίντριγκα, το μυστήριο, οι καλογραμμένοι ζωηροί διάλογοι, η ρεαλιστική απεικόνιση της εποχής και ο ιδιαίτερος ρυθμός κάνει αυτή τη ταινία να ξεχωρίζει. Στο φινάλε με ένα όμορφο σκηνοθετικό τρικ, αποκαλύπτεται το όνομα του ανθρώπου με τον μανδύα, ενώ κατά τη διάρκεια της ταινίας υπάρχουν αρκετά στοιχεία που μπορούν να οδηγήσουν τον θεατή στο να το προβλέψει.

Η βαθμολογία μου : 8/10

THE ENFORCER ή MURDER,INC (Το συνδικάτο του εγκλήματος)

1951 ΗΠΑ
Είδος  Αστυνομικό

Σκηνοθεσία          Μπριτέιν Γουίνταστ και Ραούλ Γουόλς
Σεναριο                Μάρτιν Ράκιν

Παίζουν               Χάμφρι Μπόγκαρτ, Ζίρο Μοστέλ, Τεντ Ντε Κόρσια

Υπόθεση               Η προσπάθεια της εισαγγελίας να εξαρθρώσει και να οδηγήσει στο δικαστήριο την περιβόητη συμμορία δολοφόνων που έδρασε στην Αμερική τη δεκαετία του 1930 και ο τύπος της εποχής είχε ονομάσει "Murder, Inc".

Ο Χάμφρι Μπόγκαρτ ανακρίνει τον Ζίρο Μοστέλ

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της εγκληματικής συμμορίας Μεντόζα. Ο αρχηγός της συμμορίας ανέθετε τις δουλειές σε επαγγελματίες δολοφόνους με ψευδώνυμα τύπου "Μεγάλο μωρό", "Χαμογελαστός", "Δούκας", "Σκαφτιάς" κ.λ.π. χρησιμοποιώντας κωδικές ονομασίες όπως "συμβόλαιο" και "στόχος" εννοώντας "φόνος" και "θύμα".

Την σκηνοθεσία ξεκίνησε ο θεατρικός σκηνοθέτης Μπριτέιν Γουίνταστ ο οποίος όμως αρρώστησε σοβαρά στην αρχή των γυρισμάτων οπότε την ταινία ολοκλήρωσε ο Ραούλ Γουόλς που όμως αρνήθηκε να μπει το όνομά του στους τίτλους λέγοντας οτι "αυτή είναι μια ταινία του Γουίνταστ".

Η ταινία εξελίσσεται μέσω flashback και πολλά flashback μέσα στο flashback. Διαθέτει σωρεία φόνων (χωρίς σταγόνα αίμα), αρκετές στιγμές αγωνίας, όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία στο στυλ του νουάρ με άφθονα νυχτερινά πλάνα, καθώς και ένα έξυπνο και πρωτότυπο φινάλε.

Η βαθμολογία μου : 8/10

THE RECKLESS MOMENT (Μιά λάθος στιγμή ή Ψυχές χωρίς μάσκα)

1949 ΗΠΑ
Είδος  Δράμα

Σκηνοθεσία          Μαξ Οφίλς (1902-1957)
Σενάριο                Μελ Ντινέλι, Ρόμπερτ Κεντ, Χένρι Γκάρσον, Ρόμπερτ Σόντερμπεργκ (Βασισμένο στο διήγημα της Ελίζαμπεθ Χόλντινγκ "The blank wall")

Παίζουν                Τζέιμς Μέισον, Τζόαν Μπένετ, Τζέραλντιν Μπρουκς

Υπόθεση                Μιά μεσοαστή νοικοκυρά προσπαθεί να προστατέψει την οικογένειά της από έναν κακοποιό που τα έχει φτιάξει με την ανήλικη κόρη της στοχεύοντας να της αποσπάσει χρήματα.

Μιά απλή νοικοκυρά αναγκάζεται να μετατραπεί σε δυναμική, αποφασιστική και παράτολμη γυναίκα παίζοντας το ρόλο του άνδρα μια και ο σύζυγός της λείπει αιωνίως σε δουλειές στην Ευρώπη. Μπλέκει έτσι σε μιά περιπέτεια που την οδηγεί σε πολύπλευρους κινδύνους, μεταξύ αυτών ο φόνος, ο εκβιασμός και ο έρωτας.

Ο κυνηγημένος από τους ναζί Γερμανοεβραίος Μαξ Οφίλς σε αυτή την τελευταία του Αμερικάνικη ταινία, χρησιμοποιώντας το κλασσικό του στυλ, περιγράφει την ιστορία από την γυναικεία οπτική και καταφέρνει να φτιάξει ένα μοναδικό συνδυασμό μελοδράματος, θρίλλερ και φιλμ νουάρ. Αποσπά πολύ καλές ερμηνείες από τον σκοτεινό Τζέιμς Μέισον και την πανέμορφη Τζόαν Μπένετ και κάνει ένα σχόλιο πάνω στη δυνατότητα που έχει η γυναικεία φύση να μετατραπεί σε θηρίο ικανό γιά όλα προκειμένου να προστατεύσει ό,τι πολυτιμότερο έχει (ιδίως εκείνη την εποχή) στη ζωή της : την οικογένειά της. Παράλληλα όμως διατηρεί την ευαισθησία και την ανθρωπιά της στο ακέραιο. Η πολύ όμορφη φωτογραφία του Μπάρνετ Γκάφι με πλάνα από ψηλά και νουαρίστικες φωτοσκιάσεις είναι αξιοπρόσεκτη. Οι διάλογοι είναι γρήγοροι και μεστοί και η σκηνή του φόνου είναι από εκείνες που κυριολεκτικά σου κόβουν την ανάσα.

Η βαθμολογία μου : 9/10

DOG DAY AFTERNOON (Σκυλίσια μέρα)

1975 ΗΠΑ
Είδος   Δράμα

Σκηνοθεσία          Σίντνεϊ Λούμετ (1924-2011)
Σενάριο                Φρανκ Πίρσον (Βασισμένο σε ένα άρθρο με τίτλο "The boys in the bank" που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Life και περιέγραφε τα αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώρα στο Μπρούκλιν το 1972)

Παίζουν                Αλ Πατσίνο, Τζον Καζέιλ, Τσαρλς Ντέρνινγκ, Πενέλοπι Άλεν, Κρις Σαράντον

Υπόθεση               Μια συνηθισμένη ληστεία που λογικά θα είχε κρατήσει 10 λεπτά, μετατρέπεται σε κατάσταση ομηρείας και ολοήμερο ζωντανό τηλεοπτικό σόου.

Οι δύο ερασιτέχνες ληστές, υποτίθεται οτι θα έμπαιναν στην τράπεζα την ώρα που έκλεινε, θα βούταγαν τα λεφτά και θα την κοπάναγαν γρήγορα. Αυτό ήταν τουλάχιστον το σχέδιο. Για κακή τους τύχη όμως γίνονται αντιληπτοί από την αστυνομία η οποία περικυκλώνει την τράπεζα αναγκάζοντάς τους να κρατήσουν όμηρους τους υπαλλήλους.

Πρόκειται για ένα αληθιννό περιστατικό που συνέβη τον Αύγουστο του 1972 σε ένα υποκατάστημα της Chase Manhattan Bank στο Μπρούκλιν, μια εποχή που οι αντιδράσεις κατά του πολέμου του Βιετνάμ είχαν λάβει εκρηκτικές διαστάσεις.  Ένα χρόνο νωρίτερα είχε γίνει η μεγάλη εξέγερση των φυλακών Άττικα όπου 2.200 έγκλειστοι είχαν καταλάβει τη φυλακή κρατώντας 42 όμηρους. Η εξέγερση καταπνίχθηκε στο αίμα με 43 νεκρούς (33 κατάδικους και 10 ομήρους). Το περιστατικό αυτό είχε μεγάλο αντίκτυπο στην Αμερικανική κοινωνία μια και είχε πολιτικές, ρατσιστικές αλλά και θρησκευτικές διαστάσεις. Γι' αυτό και ο Αλ Πατσίνο όταν απευθύνεται στον κόσμο που έχει μαζευτεί έξω από την τράπεζα, κραυγάζει "Άττικα" ξεσηκώνοντας το πλήθος υπέρ του.

Η ταινία σχολιάζει με επανασταστικό ύφος πολλά από τα συστατικά της Αμερικάνικης κοινωνίας της εποχής, από το ρόλο των media και την επιθετικότητα της αστυνομίας, μέχρι την ομοφυλοφιλία. Διαθέτει αρκετή δράση, άφθονα κωμικά στοιχεία και ζωντανούς διαλόγους (ο σκηνοθέτης ζήτησε από τους ηθοποιούς να αυτοσχεδιάσουν με στόχο να είναι το αποτέλεσμα όσο το δυνατόν πιό φυσικό).

Συγκλονιστικές ερμηνείες από τον Αλ Πατσίνο και τον Τζον Καζέιλ, πολύ καλή σκηνοθεσία και άριστος ρυθμός, χωρίς καθόλου μουσική επένδυση.

Παρ' όλο που προτάθηκε για 5 Όσκαρ και 7 χρυσές σφαίρες, το μόνο που κέρδισε ήταν Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου. Βέβαια, έχασε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας από το "One flew over the cockoo's nest" του Μίλος Φόρμαν.

Η ταινία έχει επιλεγεί ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική προς διατήρηση, στην ταινιοθήκη του Αμερικανικού Κονγκρέσου. http://en.wikipedia.org/wiki/National_Film_Registry

Η βαθμολογία μου : 10/10

HOUSE OF STRANGERS (Το σπίτι των ξένων)

1949 ΗΠΑ

Είδος  Ψυχολογικό δράμα

Σκηνοθεσία        Τζόζεφ Μάνκιεβιτς (1909-1993)

Σενάριο              Φίλιπ Γιόρνταν (Βασισμένο στο διήγημα του Ζερόμ Γουάιντμαν I'll Never Go Home Any More)

Παίζουν              Ρίτσαρντ Κόντι, Έντουαρντ Ρόμπινσον, Σούζαν Χέιγουορντ

Υπόθεση               Ο αυτοδημιούργητος Ιταλοαμερικανός Τζίνο Μορέτι διοικεί την τράπεζά του όπως και την οικογένειά του με τη σκληρότητα που ο ίδιος θεωρεί σωστή.

Ο Μαξ, τέταρτος γυιός του τραπεζίτη Μορέτι, επιστρέφει μετά από επτά χρόνια στη φυλακή για αδίκημα που έκανε στην προσπάθειά του να ξελασπώσει τον πατέρα του με τον οποίο είχε άριστη σχέση. Τα τρία μεγαλύτερα αδέλφια του όμως θα τον πετάξουν έξω από την τράπεζά τους. Τον μισούν γιατί ο πατέρας τους πάντα τον ξεχώριζε και τον συμβουλευόταν. Ο Μαξ με τη σειρά του εγκλωβισμένος στο ρόλο που τον έβαλε ο πατέρας του, ορκίζεται να τους εκδικηθεί. Είναι μια οικογένεια γεμάτη πικρία και μίσος. Μια οικογένεια ξένων.

Η ταινία είναι ένα σχόλιο πάνω στην παγίδα που μπορεί κάποιος να πέσει αναζητώντας την εκδίκηση και καταστρέφοντας έτσι τη ζωή του. Όπως πάντα η σκηνοθεσία του Μάνκιεβιτς είναι εξαιρετική, η ασπρόμαυρη φωτογραφία θυμίζει φιλμ νουάρ και οι ερμηνείες, τόσο του Ρίτσαρντ Κόντι όσο και του Έντουαρντ Ρόμπινσον (κέρδισε το βραβείο του φεστιβάλ Καννών), είναι από τις καλυτερες της καριέρας τους.

Είναι η πρώτη μεταφορά του διηγήματος στη μεγάλη οθόνη.

Η δεύτερη είναι το γουέστερν του Έντουαρντ Ντμίτρικ "Σπασμένη λόγχη" του 1954:

Η τρίτη είναι ένα ακόμα δράμα του 1961 που λέγεται "The big show" το οποίο δεν έχω καταφέρει να βρω, αλλά απ' ότι διαβάζω δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Το σπουδαίο είναι οτι ένα διήγημα είχε τρεις διαφορετικές μεταφορές.

Η βαθμολογία μου : 8/10

THE NAKED ISLAND (Το γυμνό νησί)

1960  Ιαπωνία
Είδος  Βουβό δράμα
Πρωτότυπος τίτλος: HADAKA NO SHIMA

Σκηνοθεσία                Κανέτο Σίντο (1912-2012)
Σενάριο                      Κανέτο Σίντο

Παίζουν                     Νομπούκο Οτόβα, Ταϊτζί Τονογιάμα (τη ζωή της έχει κάνει ταινία ο Κανέτο Σίντο το 2000 με τον τίτλο "Sanmon Yakusha" Αγγλικός τίτλος By player)

Υπόθεση                     Μια τετραμελής οικογένεια (το ζευγάρι και δύο μικρά αγόρια) φτωχών Ιαπώνων παλεύει να επιβιώσει καλλιεργώντας πάνω σε ένα μικροσκοπικό άνυδρο νησάκι.    

Μόνοι και εντελώς αβοήθητοι οι δύο γονείς μοχθούν να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους κάτω από τις πιό δύσκολες συνθήκες. Το νησάκι, του οποίου είναι οι μοναδικοί κάτοικοι, όντας παντελώς άνυδρο τους υποχρεώνει να κωπηλατούν καθημερινά στο κοντινότερο νησί για να φορτώσουν νερό, να το μεταφέρουν με κουβάδες για να ποτίσουν τις καλλιέργειές τους.

Φτώχεια, εγκατάλειψη και μόχθος είναι το τρίπτυχο της ζωής τους, την οποία διεκπεραιώνουν με αξιοπρέπεια, στωικότητα και βουβό πόνο. Η ταινία είναι ένα μινιμαλιστικό αριστούργημα με συγκλονιστικά πλάνα που αντικαθιστούν επάξια την έλλειψη διαλόγων. Η μουσική, που ακολουθεί μελαγχολικά την ιστορία, υπογράφεται από τον αιώνιο συνεργάτη του σκηνοθέτη, Χικάρου Χαγιάσι ο οποίος έχει γράψει τη μουσική επένδυση σε πάνω από 100 ταινίες.

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ονομάζει την ταινία του "κινηματογραφικό ποίημα που προσπαθεί να συλλάβει τη ζωή των ανθρώπων που παλεύουν σαν μυρμήγκια ενάντια στις δυνάμεις της φύσης".

Το γυμνό νησί κέρδισε το μεγάλο βραβείο στο φεστιβάλ κινηματογράφου της Μόσχας και η εμπορική του επιτυχία  ήταν τέτοια, που έσωσε την παραγωγό εταιρεία από την πτώχευση.

Η βαθμολογία μου : 10'/10

THE SHELTERING SKY (Τσάι στη Σαχάρα)

1990 Ιταλία-Αγγλία
Είδος  Υπαρξιακό δράμα

Σκηνοθεσία             Μπερνάρντο Μπερτολούτσι
Σενάριο                   Μαρκ Πέπλοου, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι (Βασισμένο στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό διήγημα του Πολ Μπόουλς)

Μουσική                   Ριουίτσι Σακαμότο

Παίζουν                   Ντέμπρα Γουίνκερ, Τζον Μάλκοβιτς, Κάμπελ Σκοτ, Τίμοθι Σπολ, Τζιλ Μπένετ

Υπόθεση                   Ένα παντρεμένο ζευγάρι ταξιδεύει στην έρημο Σαχάρα προσπαθώντας μέσα από την εμπειρία του ταξιδιού να δώσουν νόημα στη σχέση τους, αλλά και στην ύπαρξή τους.

Μόλις τρία χρόνια μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο Πορτ και η Κιτ καταφθάνουν στην Ταγγέρη με στόχο να ταξιδέψουν για δύο χρόνια στη βόρεια Αφρική. Δεν θεωρούν τους εαυτούς τους τουρίστες αλλά ταξιδιώτες σε έναν τόπο που πιστεύουν οτι θα ανανεώσει τη σχέση τους και θα δώσει νέο νόημα στη ζωή τους. Στις αποσκευές τους κουβαλάνε τη μοναξιά και το υπαρξιακό τους αδιέξοδο. Και ενώ υποτίθεται οτι το ταξίδι αυτό θα δώσει διέξοδο, τελικά τους οδηγεί σε βαθύτερη απελπισία μια και κανείς δεν ξεφεύγει από τον εαυτό του.

Αξιόλογες ερμηνείες, μεγαλειώδη πλάνα, δεμένα με υπέροχη μουσική του Ριουίτσι Σακαμότο (κέρδισε χρυσή σφαίρα), επιβλητική φωτογραφία του εξαιρετικού Βιτόριο Στοράρο (κέρδισε βραβείο BAFTA) και πανέμορφη σκηνοθεσία που προτάθηκε για χρυσή σφαίρα αλλά έχασε από το "Χορεύοντας με τους λύκους" αν είναι δυνατόν!

Ένας Αμερικάνος κριτικός έγραψε για την ταινία: "Είναι μια όμορφα εναρμονισμένη κραυγή απελπισίας". Συμφωνώ απολύτως. Το ερημικό τοπίο πράγματι εναρμονίζεται περίφημα με τα αισθήματα των πρωταγωνιστών.

Τα σημεία αφήγησης ερμηνεύονται από τον ίδιο τον συγγραφέα Πολ Μπόουλς ο οποίος κάνει και μια καμέο εμφάνιση.

Η βαθμολογια μου : 10/10

HUSH... HUSH, SWEET CHARLOTTE (Το μυστικό της Σαρλότ)

1964 ΗΠΑ
Είδος  Ψυχολογικό θρίλλερ

Σκηνοθεσία         Ρόμπερτ Όλντριτς (1918-1983)
Σενάριο               Λούκας Χέλερ και Χένρι Φάρελ (Βασισμένο στο διήγημα του Φάρελ "What Ever Happened To Cousin Charlotte?")

Παίζουν               Μπέτι Ντέιβις, Ολίβια Ντε Χάβιλαντ, Τζόζεφ Κότεν, Άγκνες Μούρχεντ, Σέσιλ Κέλαγουέι, Μαίρη Άστορ

Υπόθεση               Η γεροντοκόρη πρώην καλλονή Σάρλοτ ζει απομονωμένη στο πατρικό της σπίτι με μοναδική της συντροφιά το βαρύ μυστικό που της βαραίνει τη ζωή και την ιδιόμορφη υπηρέτριά της. Όταν η ξαδέλφη της εμφανίζεται μετά από χρόνια, η Σάρλοτ εμφανίζει συμπτώματα έντονης ψυχικής διαταραχής.

Η ταινία, που σχεδόν ολόκληρη διαδραματίζεται μέσα στην παρηκμασμένη και υπό κατεδάφιση έπαυλη της Σάρλοτ, προσφέρει ατμοσφαιρική σκηνοθεσία και φωτογραφία που σε συνδυασμό με το μυστήριο της ιστορίας δημιουργούν στο θεατή συναισθήματα θλίψης, δυσφορίας και αγωνίας. Το σενάριο είναι καλογραμμένο και το φινάλε κρύβει εκπλήξεις. Η παραγωγή αποφάσισε να αλλάξει τον τίτλο για να μην μπερδευτούν οι θεατές με την μόλις δύο χρόνια νεότερη ταινία του Όλντριτζ, πάλι με πρωταγωνίστρια την Μπέτι Ντέιβις, "Whatever happened to baby Jane?".

Αρχικά πρωταγωνίστριες ήταν η Μπέτι Ντέιβις και την Τζόαν Κρόφορντ, αλλά η εκρηκτική τους σχέση κατέστρεψε τις 4 πρώτες ημέρες των γυρισμάτων και η Κρόφορντ αποσύρθηκε προφασιζόμενη ασθένεια. Ο Όλντριτς την αντικατέστησε με την Ολίβια Ντε Χάβιλαντ που ήταν φίλη της Μπέτι Ντέιβις. Κακή επιλογή κατά τη γνώμη μου, γιατί το γλυκό πρόσωπο και ύφος της υπονόμευσε την ερμηνεία της. Όσο για την ερμηνεία της Μπέτι Ντέιβις είναι, όπως πάντα, καταπληκτική.

Η ταινία ανήκει στην υποκατηγορία "psycho-biddy" (σε δική μου μετάφραση, ψυχάκιας γριά-γκιόσσα) όπου η πρωταγωνίστρια ή οι πρωταγωνίστριες είναι ψυχικά διαταραγμένες ηλικιωμένες γυναίκες και είναι ρόλοι που η Μπέτι Ντέιβις διέπρεψε.

Τέλος, η ταινία είχε 7 υποψηφιότητες για Όσκαρ αλλά δεν κέρδισε κανένα.

Η βαθμολογία μου : 9/10

ONE FLEW OVER THE CUCKOO'S NEST (Στη φωλιά του κούκου)

1975 ΗΠΑ
Είδος  Ψυχολογικό Δράμα

Σκηνοθεσία      Μίλος Φόρμαν
Σενάριο            Λόρενς Χόμπεν, Μπο Γκόλντμαν (Βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Κεν Κέισι)

Παίζουν            Τζακ Νίκολσον, Λουίζ Φλέτσερ, Ντάνι Ντε Βίτο, Γουίλιαμ Ρέντφιλντ, Μπραντ Ντόριφ, Γουίλ Σάμσον, Κρίστοφερ Λόιντ

Υπόθεση            Ένας κατάδικος σε καταναγκαστικά έργα ονόματι Ραντλ, καταφέρνει να μεταφερθεί σε ψυχιατρική κλινική θεωρώντας οτι εκεί το υπόλοιπο της ποινής του θα περάσει ευκολότερα.

Ο Ραντλ, φτάνει στην κλινική με ελαφρά διάθεση και χαρούμενος που κατάφερε να γλιτώσει τη φυλακή, για να ανακαλύψει με φρίκη οτι επικεφαλής της πτέρυγας είναι μια σκληρή και καταπιεστική νοσοκόμα η οποία κρατά τους τρόφιμους σε καταστολή χρησιμοποιώντας ψυχολογικό χειρισμό, φάρμακα και δυσάρεστες θεραπείες-τιμωρίες. Όλοι οι ασθενείς είναι υποταγμένοι και ακολουθούν το πρόγραμμα κατά γράμμα. Ο Ραντλ όμως που είναι πνεύμα ελεύθερο και δεν αντέχει την καταπίεση, αυτοανακυρήσεται σε προστάτη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ξεκινά έναν αγώνα αφύπνισης και εξέγερσης των τροφίμων ερχόμενος σε ρήξη με το "σύστημα".

Η ταινία είναι μια τραγική αλληγορία πάνω στην καταπίεση και το φασισμό. Η απανθρωπιά, η σκληρότητα και η πλύση εγκεφάλου μέσω της ρουτίνας είναι τα αιώνια εργαλεία τέτοιων καθεστώτων και για να τα βάλεις μαζί τους, πρέπει να διαθέτεις αρετή και τόλμη όπως λέει πολύ σωστά ο ποιητής.

Εντυπωσιακές ερμηνείες από τον Τζακ Νίκολσον και την Λουίς Φλέτσερ για τις οποίες κέρδισαν δικαίως Όσκαρ καλύτερων ηθοποιών. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία παρακολουθούν και απογειώνουν το δράμα και η μουσική δένει άψογα δημιουργώντας ένα απόλυτα πετυχημένο σύνολο.

Η ταινία πήρε άλλα τρία Όσκαρ, καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.

Η βαθμολογία μου : 10/10

DARK PASSAGE (Σκοτεινή διάβαση)

1947 ΗΠΑ
Είδος  Νουάρ (Κείμενο Νο 2)

Σκηνοθεσία     Ντέλμερ Ντέιβις (1904-1977)
Σενάριο           Ντέλμερ Ντέιβις (Βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Ντέιβιντ Γκούντις)

Παίζουν          Χάμφρι Μπόγκαρτ, Λορίν Μπακόλ, Άγκνες Μούρχεντ

Υπόθεση          Ένας άνδρας καταδικασμένος για το φόνο της γυναίκας του, δραπετεύει από τη φυλακή, αλλάζει πρόσωπο με πλαστικές επεμβάσεις και προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του.

 

Σε αυτό το κλασσικό φιλμ νουάρ, o Ντέλμερ Ντέιβις επιλέγει την τεχνική που στην κινηματογραφική γλώσσα λέγεται "υποκειμενικό πλάνο" (point of view shot ή subjective camera). Ο θεατής παρακολουθεί την εξέλιξη της ιστορίας μέσα από τα μάτια του ήρωα. Η κάμερα βλέπει ό,τι βλέπουν τα μάτια του. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί φυσικά κοιτούν την κάμερα δηλαδή το θεατή. (Αυτή η τεχνική είχε χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά από τον Γάλλο Αμπέλ Γκανς στο βουβό έπος Ναπολέων του 1927). Για τα πρώτα 40 λεπτά της ταινίας, ο κατάδικος δεν φαίνεται ποτέ. Ακούμε μόνο την αναγνωρίσιμη φωνή του Μπόγκαρτ. Μόνο όταν αλλάξει το πρόσωπό του με τις χειρουργικές επεμβάσεις, αλλάζει και η οπτική της κάμερας και βλέπουμε τον πρωταγωνιστή. Η μοναδική εμφάνιση του "παλιού" προσώπου είναι η φωτογραφία του στις εφημερίδες.

Πανέμορφη και πρωτότυπη σκηνοθεσία, υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία και καλοδεμένη μουσική, κάνουν την ταινία απολαυστική. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το γραφικό Σαν Φρανσίσκο για να προσφέρει ρεαλιστικές πανοραμικές σκηνές περιπλάνησης ενός μοναχικού και άδικα κυνηγημένου ανθρώπου ο οποίος, παρά την ευκαιρία που έχει να κάνει μια νέα αρχή με νέα ταυτότητα, προτιμά να προσπαθήσει να καθαρίσει το όνομά του.

Ο Χάμφρι Μπόγκαρτ που την εποχή εκείνη ήταν από τους πιό ακριβοπληρωμένους σταρ του Χόλιγουντ είναι λίγο απογοητευτικός αποδίδοντας τον ρόλο του διεκπεραιωτικά, αλλά η Λορίν Μπακόλ ζει την κάθε στιγμή και είναι υπέροχη. Είναι η 3η από τις 4 ταινίες που έπαιξε μαζί το θρυλικό ζευγάρι Μπόγκαρτ-Μπακόλ. Και για όσους αναρωτιούνται, η "κακιά" της ιστορίας είναι η γνωστή Εντόρα της τηλεοπτικής σειράς "Η μάγισσα".

Η βαθμολογία μου : 8/10

RISO AMARO (Πικρό ρύζι - Πόθοι στους βάλτους)

1949 Ιταλία
Είδος  Δράμα
Αγγλικός τίτλος Bitter Rice

Σκηνοθεσία       Τζουζέπε Ντε Σάντις
Σενάριο             Τζουζέπε Ντε Σάντις, Κοράντο Αλβάρο, Κάρλο Λιτσάνι, Φράνκο Μονιτσέλι, Μάριο Μονιτσέλι, Κάρλο Μούσο, Ίβο Περίλι και Τζιάνι Πουτσίνι

Παίζουν             Σιλβάνα Μαγκάνο, Βιτόριο Γκάσμαν, Ντόρις Ντόουλινγκ, Ραλφ Βαλόνε

Υπόθεση             Η Φραντσέσκα και ο Γουόλτερ κλέβουν κοσμήματα μεγάλης αξίας και, στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την αστυνομία, μπαίνουν στο τραίνο που μεταφέρει πλήθος εργατριών που πάνε να δουλέψουν στους ορυζώνες της βόρειας Ιταλίας.

Η Φραντσέσκα, κρατώντας ένα διαμαντένιο κολιέ τεράστιας αξίας, ανακατεύεται στο πλήθος των εργατριών και ταξιδεύει στο βορρά δήθεν αναζητώντας εργασία. Μέσα σε ένα τραίνο γεμάτο νόμιμες και παράνομες (χωρίς χαρτιά από το υπουργείο εργασίας) εργάτριες, η Φραντσέσκα προσπαθεί να εγκλιματιστεί και για καλή της τύχη (;) γνωρίζει την πανέμορφη και μπριόζα Σιλβάνα η οποία προθυμοποιείται να την γνωρίσει σε όλους και να της δείξει τα κατατόπια.

Ταινία-σταθμός του Ιταλικού νεορεαλισμού που διαθέτει πανέμορφη σκηνοθεσία και φωτογραφία, άριστες ερμηνείες και πρωτότυπο σενάριο. Η ιστορία περιγράφει το μόχθο, την εκμετάλλευση και την καθημερινότητα της εργατικής τάξης, κλασσικά στοιχεία του Ιταλικού νεορεαλισμού. Το αυθεντικό σκηνικό των ορυζώνων, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί και τα άφθονα μουσικά στοιχεία που προωθούν την εξέλιξη της ιστορίας προσφέρουν όμορφο θέαμα και ντοκιμενταρίστικο ρεαλισμό.

Ο τίτλος της ταινίας κάνει λογοπαίγνιο με τη λέξη "riso" που εκτός από ρύζι σημαίνει και γέλιο.

Η βαθμολογία μου : 9/10

BROKEN LANCE (Σπασμένη λόγχη)

1954 ΗΠΑ
Είδος Γουέστερν

Σκηνοθεσία       Έντουαρντ Ντμίτρικ (1908-1999)
Σενάριο             Φίλιπ Γιόρνταν, Ρίτσαρντ Μέρφι (Βασισμένο στο διήγημα του Ζερόμ Γουάιντμαν I'll never go home any more)

Παίζουν             Σπένσερ Τρέισι, Ρόμπερτ Βάγκνερ, Τζιν Πίτερς, Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ, Κάτι Χουράδο

Υπόθεση             Ένας μεγαλοκτηματίας-αγελαδοτρόφος οδηγείται σε δικαστικό αγώνα εναντίον μιας εταιρείας που εκμεταλλεύεται το ορυχείο της περιοχής και δηλητηριάζει το νερό.

 

Ο αυτοδημιούργητος Ιρλανδός μεγαλοκτηματίας που έχει τρεις γιούς από την πρώτη του γυναίκα και έναν ακόμη από τη δεύτερη που είναι ινδιάνα πριγκήπισσα, μοιράζει (για νομικούς λόγους) την περιουσία που έφτιαξε με σκληρή δουλειά στα παιδιά του. Ο νεότερος γιός όμως που είναι μιγάς, αντιμετωπίζεται από τα αδέλφια του αλλά, και από την κοινωνία, με ρατσισμό και οδηγείται άδικα στη φυλακή.

Με φόντο την άγρια δύση και τους ιδιαίτερους νόμους της, ο δημιουργικότατος Έντουαρντ Ντμίτρικ παρακολουθεί μια δραματική ιστορία αδικίας και φυλετικών προκαταλήψεων, βάζοντας την ηθική σε πρώτο πλάνο. Με εξαιρετικές ερμηνείες από μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου η ταινία, που διαθέτει στοιχεία δράματος αλλά και νουάρ, βλέπεται ευχάριστα και κρατά το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τέλος

Η ταινία είναι έγχρωμη και σινεμασκόπ.

Είναι η δεύτερη μεταφορά του διηγήματος στη μεγάλη οθόνη. Η πρώτη είναι το δράμα του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς "House of strangers" (1949). Ακολούθησε το δράμα του Τζέιμς Κλαρκ "The big show" (1961).

Η βαθμολογία μου : 8/10