KILLER JOE

2011 ΗΠΑ
Είδος  Μοντέρνο Νουάρ

Σκηνοθεσία          Γουίλιαμ Φρίντκιν
Σενάριο                Τρέισι Λετς (Μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού του έργου, του 1993)

Παίζουν                Μάθιου Μακόνεχι, Έμιλ Χιρς, Τζούνο Τεμπλ, Τζίνα Γκέρσον, Τόμας Χέιντεν Τσερτς

Υπόθεση                Ένας νεαρός έμπορος ναρκωτικών αναθέτει σε έναν επαγγελματία δολοφόνο να σκοτώσει τη μάνα του για να εισπράξει την ασφάλεια ζωής και να ξελασπώσει οικονομικά.

Ο νεαρός Κρις, έχοντας έρθει σε οικονομικό αδιέξοδο, αποφασίζει να σκοτώσει τη μάνα του που έκανε το λάθος να έχει ασφάλεια ζωής. Για το σκοπό αυτό αποφασίζει να προσλάβει έναν πανάκριβο αλλά πολύ καλό επαγγελματία δολοφόνο. Στο σχέδιο συμφωνεί και ο ηλίθιος πατέρας του ο οποίος ζει με την αθώα μικρή του κόρη και την καινούρια του γυναίκα. Όλοι είναι βουτηγμένοι στη φτώχεια και την παρακμή, ζουν (επιβιώνουν) σε τροχόσπιτο, με τις καρδιές γεμάτες μίσος και το μυαλό ναρκωμένο, χωρίς ηθικές αναστολές, χωρίς όνειρα. Η καθημερινότητά τους αλλάζει όταν μπαίνει στη ζωή τους ο Τζο, κλασσικός Τεξανός βλάχος, σαδιστής, αδίστακτος δολοφόνος και... αστυνομικός! Το σχέδιο, παρ' όλο που είναι απλό, αποδεικνύεται πολύ πιό δύσκολο απ' οτι είχαν υπολογίσει και η κατάσταση τους οδηγεί όλους στο πιό εφιαλτικό αδιέξοδο.

Ο Γουίλιαμ Φρίντκιν σκηνοθετεί το αιματηρό, και αρρωστημένο σενάριο με τη χαρακτηριστική του ωμότητα, διανθίζοντάς το με σκηνές έντονης βίας, ειρωνικού μαύρου χιούμορ και πρωτοφανούς σεξουαλικής διαστροφής. Πρόκειται για μιά από τις πλέον βέβηλες ταινίες που επιφυλάσσει στον θεατή ένα ανάλογα απρόσμενο πικρό και κωμικό (μέσα στη μαυρίλα του) φινάλε.

Ο Τζο ο φονιάς είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Αμερικανού συγγραφέα Τρέισι Λετς και η δεύτερη συνεργασία του με τον Γουίλιαμ Φρίντκιν μετά το επίσης ιδιαίτερο Bug - Το μικρόβιο του φόβου του 2006.

Η ταινία κυκλοφόρησε με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο "Μιά εντελώς διεστραμένη καλοτηγανισμένη Τεξανή βλαχοτροχοσπιτική ιστορία φόνου". (A totally twisted deep-fried Texas redneck trailer park murder story).

Η βαθμολογία μου : 10/10

WHITE ZOMBIE (Λευκό ζόμπι ή Το ζωντανό πτώμα)

1932 ΗΠΑ
Είδος   Τρόμου (Κείμενο Νο 3)

Σκηνοθεσία           Βίκτορ Χάλπεριν (1895-1983)
Σενάριο                 Γκάρνετ Γουέστον (Βασισμένο στο διήγημα του Γουίλιαμ Σίμπρουκ "The Magic Island" του 1929)

Παίζουν                Μπέλα Λουγκόζι, Ματζ Μπέλαμι, Τζόζεφ Κόθορν, Ρόμπερτ Φρέιζερ, Τζον Χάρον

Υπόθεση                Η Μάντλιν και ο Νιλ ταξιδεύουν στην Αϊτή για να παντρευτούν και να ξεκινήσουν εκεί τη νέα τους ζωή.

Τα πρώτα ζόμπι στο σινεμά

Οι δύο νέοι φτάνουν στην Αϊτή ανέμελοι, ερωτευμένοι και ανυποψίαστοι. Σύντομα θα καταλάβουν οτι το νησί κυριαρχείται από δεισιδαιμονίες και μακάβριες παραδόσεις. Το ζευγάρι φιλοξενείται από έναν πλούσιο ιδιοκτήτη φυτείας ο οποίος έχει ερωτευτεί την κοπέλλα. Για να την κλέψει από τον αρραβωνιαστικό της, συνεργάζεται με έναν σατανικό μάγο που έχει την ικανότητα, μέσω βουντού, να ανασταίνει τους νεκρούς και να τους χρησιμοποιεί ως πειθήνιους σκλάβους του. Για να γίνει όμως αυτό, η αθώα Μάντλιν θα πρέπει πρώτα να πεθάνει.

Το σενάριο βασίζεται στο διήγημα  "The Magic Island" του δημοσιογράφου εξερευνητή και κανίβαλου (!) Γουίλιαμ Σίμπρουκ ο οποίος εμπνεύστηκε την ιστορία μετά από ένα ταξίδι του στη Δυτική Αφρική τη δεκαετία του 1920.

Το σατανικό βλέμμα του μάγου

Με εξαίρεση τον Μπέλα Λουγκόζι που ήταν διάσημος, οι υπόλοιποι ηθοποιοί προέρχονται από την εποχή του βωβού και στην ουσία η καριέρα τους είχε τελειώσει. Σκηνοθετικά το λευκό ζόμπι έχει καλές στιγμές, και κάποιες πολύ καλές σκηνές (όπως ο θρήνος του Νιλ στην ταβέρνα ή η κλοπή του πτώματος της Μάντλιν) αλλά συνολικά ταινία είναι παιδαριωδώς απλοϊκή και με τόσο γελοίες ερμηνείες, που καταλήγει να γίνεται κωμική χωρίς να είναι αυτή η πρόθεση του σκηνοθέτη. Αξίζει όμως να τη δει κανείς για λόγους ιστορικούς μιά και είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται ζόμπι στον κινηματογράφο. (Κείμενο 3)

Η ταινία έδωσε το όνομά της στο γνωστό συγκρότημα heavy metal.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου : 7/10

WHATEVER WORKS (Κι αν σου κάτσει;)

2009 ΗΠΑ
Είδος  Κωμωδία

Σκηνοθεσία            Γούντι Άλλεν
Σενάριο                  Γούντι Άλλεν

Παίζουν                 Λάρι Ντέιβιντ, Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ, Πατρίσια Κλάρκσον, Εντ Μπέγκλι

Υπόθεση                 Ένας μεσόκοπος διανοούμενος πρώην καθηγητής πανεπιστημίου της φυσικής, γνωρίζει μιά πολύ νεότερή του αμόρφωτη επαρχιώτισσα και αλλάζει η ζωή του.

Ο ηλικιωμένος Μπόρις, πάσχει από νοσοφοβία και μικροβιοφοβία, είναι μισάνθρωπος, υπερόπτης, πικρόχολος, μοναχικός και άκρως ιδιόρυθμος. Γιά όλα έχει μιά αρνητική προδιάθεση και δεν διστάζει να εκφράσει την άρνησή του προς πάσα κατεύθυνση αδιαφορώντας για τις συνέπειες της φαρμακερής του γλώσσας. Η 21 ετών Μέλοντι που το έχει σκάσει από τους θρησκόληπτους γονείς της για να αναζητήσει την τύχη της, είναι αφελής, καλοπροαίρετη και αθώα. Η ζωή και των δύο θα δεχτεί τεράστιες επιρροές και η σχέση τους θα λάβει άλλες διαστάσεις όταν εμφανίζονται οι γονείς της νεαρής κοπέλλας.

Μετά από απουσία 5 ετών από τη Νέα Υόρκη, ο Γούντι Άλλεν επιστρέφει με ένα σενάριο που είχε γράψει τη δεκαετία του 1970 έχοντας στο μυαλό του για το ρόλο του Μπόρις τον Ζίρο Μοστέλ και το είχε εγκαταλείψει όταν ο ηθοποιός πέθανε.

Όλες οι εμμονές του σκηνοθέτη (ο θάνατος, η διανόηση, το σεξ, η θρησκεία) ξεδιπλώνονται και πάλι προκαλώντας κωμικά περιστατικά και τρελλές ανατροπές. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ο άριστος Λάρι Ντέιβιντ, (που μιμείται άψογα τον Γούντι Άλλεν), απευθύνεται στο κοινό εξηγώντας του την άποψή του και ζητώντας τη συμμετοχή του στα δρώμενα.

Πολύ καλή κωμωδία, στο κλασσικό Γουντιαλλενικό στυλ με εξαιρετικές ερμηνείες και αρκετές στιγμές γέλιου.

 Η βαθμολογία μου : 10/10

NIGHT OF THE LIVING DEAD (Η νύχτα των ζωντανών νεκρών)

1968 ΗΠΑ
Είδος   Τρόμου (Κείμενο Νο 3)

Σκηνοθεσία           Τζορτζ Ρομέρο
Σενάριο                 Τζορτζ Ρομέρο, Τζον Ρούσο

Παίζουν                 Ντουάν Τζόουνς, Τζούντιθ Ο'Ντι, Καρλ Χάρντμαν

Υπόθεση                 Μία ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων κυνηγημένοι από  σαρκοβόρους ζωντανούς-νεκρούς, εγκλωβίζονται σε μιά αγροικία και προσπαθούν να επιβιώσουν.

Έρχονται Μπάρμπρα!

Όταν δύο νεαρά αδέλφια ξεκίνησαν να επισκεφτούν τον τάφο του πατέρα τους σε ένα απομακρυσμένο νεκροταφείο, δεν μπορούσαν με τίποτα να φανταστούν αυτό που θα επακολουθούσε. Μεταξύ γκρίνιας και αστεϊσμών ("They're coming to get you Barbra" καλαμπουρίζει ο Τζόνι μιμούμενος τη φωνή του Μπορίς Καρλόφ) φεύγουν από το νεκροταφείο λίγο πριν τη δύση του ηλίου και δέχονται απρόκλητη επίθεση από έναν χλωμό μεσόκοπο βρώμικο κουρελή άνδρα με χαλασμένα δόντια. Και έτσι ξεκινά η περιβόητη "νύχτα των ζωντανών νεκρών" που έμελλε να αποτελέσει τομή για το είδος.

Ο Ρομέρο που μέχρι τότε σκηνοθετούσε διαφημιστικά και παιδικές σειρές για την τηλεόραση, έκανε αυτή την ταινία σε ηλικία μόλις 28 ετών έχοντας επηρεαστεί από το μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Μάθεσον "I am legend" του 1954. Η φωτογραφία (που έγινε επίσης από τον Ρομέρο) είναι σαφώς επηρεασμένη από το νουάρ. Λόγω χαμηλού προϋπολογισμού η ταινία γυρίστηκε σε ασπρόμαυρο φιλμ (ευτυχής συγκυρία), τα κουστούμια ήταν απλώς κάποια παλιά ρούχα, το αίμα ήταν σιρόπι από το σούπερ μάρκετ και οι σάρκες που ξεσκίζουν τα ζόμπι είναι από το χασάπικο ενός από τους ηθοποιούς. Όσο για το σπίτι, ήταν υπό κατεδάφιση οπότε μπορούσαν να το καταστρέψουν ελεύθερα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της πρωταγωνίστριας Τζούντιθ Ο'Ντι ένα μεγάλο μέρος των διαλόγων ήταν αυτοσχεδιασμοί των ηθοποιών γιατί το σενάριο ήταν σχηματικό και φτιαχνόταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
Με αυτές τις συνθήκες λοιπόν κατασκευάστηκε η αλληγορική νύχτα των ζωντανών νεκρών που κατάφερε να απελευθερώσει το είδος από τα ξόρκια και τα κουκλάκια βουντού που μέχρι τότε ποδηγετούσαν τις ταινίες με ζόμπι (Κείμενο Νο 3). Κόστισε μερικές δεκάδες χιλιάδες δολλάρια και έβγαλε 42 εκατομμύρια. Λόγω κάποιου τεχνικού λάθους όμως ο σκηνοθέτης δεν κέρδισε χρήματα από αυτή την ταινία γιατί δεν φρόντισε να κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα. Δεν πειράζει όμως, γιατί, εκτός του οτι το όνομα Ρομέρο έμεινε στην ιστορία, έκανε και άλλες 5 συνέχειες οπότε, όλο και κάτι θα έβγαλε.

Μπορεί σήμερα πιά η νύχτα των ζωντανών νεκρών να φαντάζει φτωχή σε εφέ μετά από όλα αυτά που έχουν δει τα ματάκια μας, αλλά διατηρεί την ατμόσφαιρα και την πρωτοτυπία της. Είναι αποτέλεσμα παρεΐστικο, έχει ψυχή και δεν ξεχνά να στηλιτεύσει το ρατσισμό και τη θέση της γυναίκας.

Η ταινία έχει επιλεγεί ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική προς διατήρηση, στην ταινιοθήκη του Αμερικανικού Κονγκρέσου. http://en.wikipedia.org/wiki/National_Film_Registry

Η βαθμολογία μου : 10/10

BAREFOOT IN THE PARK (Ξυπόλητοι στο πάρκο)

1967 ΗΠΑ
Είδος  Αισθηματική κωμωδία (Κομεντί)

Σκηνοθεσία          Τζιν Σακς
Σενάριο                Νιλ Σάιμον (Μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού του έργου του 1963)

Παίζουν                Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Τζέιν Φόντα, Σαρλ Μπουαγιέ, Μίλντρεντ Νάτγουικ, Χερμπ Έντελμαν

Υπόθεση                Ένα νιόπαντρο ερωτευμένο ζευγάρι ξεκινά τον έγγαμο βίο του νοικιάζοντας ένα μικροσκοπικό Νεο-Υορκέζικο διαμέρισμα το οποίο έχει τόσα προβλήματα που θα βάλει τη σχέση τους σε δοκιμασία.

Η Κόρι είναι μιά ανέμελη κοπέλα γεμάτη ζωή και καλή διάθεση που της αρέσει να δοκιμάζει τα πάντα κυνηγώντας τη διασκέδαση. Ο Πολ είναι ένας συντηρητικός ανερχόμενος δικηγόρος γεμάτος αναστολές που ταιριάζει πιό πολύ σε μιά ήσυχη μαζεμένη ζωή. Ο κεραυνοβόλος έρωτας τους οδηγεί σε έναν γρήγορο γάμο. Τόσο γρήγορο που ούτε καν προλαβαίνουν  να σκεφτούν τις τεράστιες διαφορές των χαρακτήρων τους. Την κατάσταση δυσκολεύει το διαμέρισμα που νοικιάζουν για να στεγάσουν την έγγαμη ζωή τους, το οποίο εκτός από το μικρό του μέγεθος και τους 5 ορόφους χωρίς ασανσέρ, είναι πανάκριβο, δεν έχει θέρμανση και έχει τους πιό παράξενους και εκκεντρικούς γείτονες όλων των εποχών. Όμως, ο έρωτας που νικάει τα πάντα, καταφέρνει να βγει θριαμβευτής μέσα από σειρά κωμικών και περιπετειωδών συμβάντων.

Η ταινία έχει θεατρική σκηνοθεσία αλλά είναι πολύ χαριτωμένη, εύθυμα ανέμελη και κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα δείγματα αισθηματικής κομεντί, με αστραφτερούς πρωταγωνιστές και θεϊκούς καρατερίστες στους δεύτερους ρόλους. Από τις ταινίες που δεν βαριέσαι να την βλέπεις και κάθε φορά να σου φτιάχνει τη διάθεση. Είναι κατάλληλη και για παιδιά.

Το θεατρικό έργο του πολυβραβευμένου θεατρικού συγγραφέα Νιλ Σάιμον (σε σκηνοθεσία Μάικ Νίκολς και πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ) ανέβηκε στο Μπρόντγουέι το 1963 και κατέβηκε το 1967 μετά από 1.530 παραστάσεις.

Η βαθμολογία μου : 10/10

CARNIVAL OF SOULS (Το καρναβάλι των ψυχών ή Το σημάδι της αμαρτίας)

1962 ΗΠΑ
Είδος   Τρόμου

Σκηνοθεσία               Χερκ Χάρβι (1924-1996)
Σενάριο                     Χερκ Χάρβι, Τζον Κλίφορντ

Παίζουν                    Κάντανς Χίλιγκος, Αρτ Έλισον, Χερκ Χάρβι

Υπόθεση                    Μιά νεαρή πιανίστα που επέζησε ενός τροχαίου δυστηχήματος, υποφέρει από μετατραυματικό στρες που της δημιουργεί εφιαλτικά οράματα.

 

 Όταν το αυτοκίνητο με τις τρεις κοπέλλες πέφτει στο λασπώδες νερό του ποταμού, κανείς δεν φαντάζεται οτι κάποια από αυτές θα καταφέρει να επιβιώσει. Η όμορφη Μαίρη όμως τα καταφέρνει και όντας δυνατός χαρακτήρας δείχνει να ξεπερνά το σοκ πολύ γρήγορα. Οδηγεί αμέσως και μάλιστα μετακομίζει σε μιά επαρχιακή πόλη όπου της προσφέρεται δουλειά ως οργανίστα σε μιά εκκλησία. Παρ' όλο που φαινομενικά η κοπέλλα έχει ξεπεράσει την περιπέτειά της, αρχίζει να έχει επίμονα οράματα νεκροζώντανων και ιδιαίτερα ενός άνδρα με νεκρικό προσωπείο. Στον βουβό ρόλο του άνδρα εμφανίζεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Το καρναβάλι των ψυχών είναι μιά σκοτεινή ατμοσφαιρική ταινία τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού, με όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία και ενοχλητική μουσική εκκλησιαστικού οργάνου. Τα εφέ είναι φτωχά και οι ερμηνείες ερασιτεχνικές. Καταφέρνει όμως να δημιουργήσει στο θεατή συναισθήματα άγχους και φόβου καθώς μιά ανυπεράσπιστη κοπέλλα καταδιώκεται διαρκώς από φρικτές εικόνες που βάζουν τον ορθολογισμό της σε δοκιμασία.

Είναι η μοναδική ταινία του Χερκ Χάρβι ο οποίος προφανώς απογοητεύτηκε με την εμπορική αποτυχία της ταινίας του. Πού να φανταστεί οτι λίγα χρόνια αργότερα το έργο του θα αναγνωριζόταν και θα γινόταν ένα κλασσικό cult.

Η βαθμολογία μου : 8/10

THE TRAIN (Το τραίνο)

1964 ΗΠΑ Γαλλία Ιταλία
Είδος  Πολεμική περιπέτεια

Σκηνοθεσία          Τζον Φρανκενχάιμερ (1930-2002)
Σενάριο                Φράνκλιν Κοέν, Φρανκ Ντέιβις (Μεταφορά του βιβλίου "Le front de l' art" της Γαλλίδας ιστορικού Ροζέ Βαγιάρντ)


Παίζουν                Μπαρτ Λάνκαστερ, Πολ Σκόφιλντ, Ζαν Μορό, Σούζαν Φλον, Μισέλ Σιμόν

Υπόθεση                Το περιπετειώδες ταξίδι ενός τραίνου φορτωμένου με πολύτιμους πίνακες ζωγραφικής από τη Γαλλία στη Γερμανία λίγο πριν τη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου.

Το 1941 η διάσημη ιστορικός, ηρωίδα της Γαλλικής αντίστασης και λοχαγός του Γαλλικού στρατού, Ροζέ Βαγιάρντ τοποθετήθηκε επικεφαλής της εθνικής πινακοθήκης της Γαλλίας (Ζε ντε Πομ). Στο κτήριο αυτό οι Γερμανοί κατακτητές αποθήκευαν τα έργα τέχνης που έκλεβαν από τα μουσεία της χώρας αλλά και από ιδιωτικές συλλογές. Η Βαγιάρντ (που απέκρυψε οτι γνώριζε Γερμανικά) επί τέσσερα χρόνια κατέγραφε λεπτομερώς τα κλεμμένα έργα (πάνω από 20.000 κομμάτια), πότε και σε ποιούς στάλθηκαν στη Γερμανία και κρατούσε ενήμερο για όλα τον διευθυντή των Γαλλικών μουσείων. Όταν η Γερμανία ηττήθηκε, ο επικεφαλής της μεγάλης κλοπής στρατηγός Φρανζ Φον Βαλντχάιμ πακετάρισε όσα περισσότερα έργα μπορούσε, τα φόρτωσε σε ένα τραίνο και τα έστειλε στη Γερμανία. Η Βαγιάρντ όμως ειδοποίησε τη Γαλλική αντίσταση και τα σχέδια του αξιωματικού της Βέρμαχτ εμποδίστηκαν. Με την απελευθέρωση η Βαγιάρντ τέθηκε επικεφαλής της επιτροπής επανάκτησης των έργων τέχνης και το 1961 κατέγραψε όλη της την εμπειρία σε ένα βιβλίο που το ονόμασε "το μέτωπο της τέχνης".

Το βιβλίο έγινε η βάση για το σενάριο αυτής της εξαιρετικής πολεμικής περιπέτειας που διαδραματίζεται τον Αύγουστο του 1944 καθώς ο ηττημένος Γερμανικός στρατός φεύγει από τη Γαλλία και ο αξιωματικός της Βέρμαχτ, λάτρης της τέχνης και γνώστης της αξίας των έργων, κλέβει τα τελευταία πολύτιμα έργα (μοντέρνας κυρίως ζωγραφικής) και προσπαθεί να τα στείλει στη Γερμανία. Η Γαλλική αντίσταση όμως θα του εμποδίσει τα σχέδια.

Ο Φρανκενχάιμερ σκηνοθετεί άριστα το αγωνιώδες δραματικό ταξίδι προσφέροντας στο θεατή εντυπωσιακές και καλοστημένες σκηνές δράσης με καταδιώξεις, αεροπορικές επιδρομές, συγκρούσεις τραίνων, εκτροχιασμούς και άλλα απρόοπτα. Παράλληλα αποτίει φόρο τιμής στη Γαλλική αντίσταση περιγράφοντας την αυτοθυσία των Γάλλων αντιφασιστών που δεν εγκατέλειψαν τον πόλεμο μέχρι να φύγει και ο τελευταίος Γερμανός από τη χώρα τους.

Ο Μπαρτ Λάνκαστερ (συχνός συνεργάτης του σκηνοθέτη) δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και φυσικής κατάστασης. Τρέχει, πηδάει, σκαρφαλώνει, κουτρουβαλάει... και τι δεν κάνει.

Η βαθμολογία μου : 10/10

THE WALKING DEAD (Περιπλανώμενος νεκρός)

1936 ΗΠΑ
Είδος  Τρόμου επιστημονικής φαντασίας (Κείμενο Νο 3)

Σκηνοθεσία               Μάικλ Κέρτιζ (1886-1962)
Σενάριο                     Γιούαρτ Άνταμσον, Τζόζεφ Φιλντς, Πίτερ Μίλνε, Λίλι Χέιγουορντ, Ρόμπερτ Άντριους

Παίζουν                    Μπορίς Καρλόφ, Ρικάρντο Κορτές, Έντμουντ Γκουέν, Μάργκεριτ Τσέρτσιλ

Υπόθεση                    Μιά συμμορία απατεώνων παγιδεύει έναν πρώην κατάδικο φορτώνοντάς του ένα φόνο που δεν έχει διαπράξει.

Ο πρώην κατάδικος Τζον Έλμαν μετά τη δεκαετή του φυλάκιση, προσπαθεί να βρει δουλειά (εν μέσω της κρίσης του 1929) και να σταθεί στα πόδια του. Σε αυτή τη δεινή θέση τον βρίσκει μιά συμμορία "εντίμων" απατεώνων που θέλει να βγάλει από τη μέση έναν δικαστή που τους ενοχλεί. Το σχέδιό τους είναι να του φορτώσουν το φόνο. Ο άτυχος άνδρας, αφού καταδικαστεί σε θάνατο και πεθάνει στην ηλεκτρική καρέκλα, στη συνέχεια υποβάλλεται σε επιστημονικό πείραμα που τον επαναφέρει στη ζωή.

Πρόκειται για μία από τις πρώτες ταινίες με ήρωα έναν νεκροζώντανο παρ' όλο που στο πρώτο της μέρος δίνει την εντύπωση κοινωνικού και δικαστικού δράματος. Με πολύ όμορφη ατμοσφαιρική φωτογραφία και με εργαλεία την επιστημονική φαντασία και το μακάβριο, ο Ούγγρος σκηνοθέτης Κερτέζ Καμίνερ Μανό (Μάικλ Κέρτιζ) σχολιάζει μέσα από την απλοϊκή ιστορία του Τζον Έλμαν την αδικία, την αδυναμία υπεράσπισης του φτωχού απέναντι στο δικαστικό σύστημα αλλά και την έννοια της εκδίκησης. Παράλληλα στηλιτεύει τη θανατική ποινή και θέτει ηθικά και φιλοσοφικά ζητήματα για την ζωή, το θάνατο και την επιστήμη.

Ο Μπορίς Καρλόφ, μέσα από το έντονο βλέμμα του, καταφέρνει να εκφράσει τη θλιμμένη δίψα για εκδίκηση ενός πλάσματος που περπατάει σ' αυτόν τον κόσμο έχοντας αντικρύσει με τα ίδια του τα μάτια τί υπάρχει πέρα από τη ζωή.

Η βαθμολογία μου : 10/10

FROM DUSK TILL DAWN (Από το σούρουπο ως την αυγή)

1996 ΗΠΑ
Είδος  Κωμωδία τρόμου

Σκηνοθεσία              Ρόμπερτ Ροντρίγκες
Σενάριο                    Κουέντιν Ταραντίνο

Παίζουν                   Τζορτζ Κλούνι, Κουέντιν Ταραντίνο, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Τζούλιετ Λιούις, Σάλμα Χάγιεκ

Υπόθεση                   Οι δύο αδελφοί Γκέκο καταζητούμενοι για ληστείες, απαγάγουν έναν πατέρα με τα δυό του παιδιά για να τους βοηθήσουν να περάσουν τα σύνορα προς το Μεξικό.

Θεά!

Ο ένας αδελφός συγκροτημένος, έξυπνος, συνειδητός κλέφτης είναι ο εγκέφαλος της εγκληματικής δράσης. Ο άλλος παρανοϊκός, βιαστής, αδίστακτος και απρόβλεπτος. Μετά από μία ληστεία τράπεζας καταδιώκονται από την αστυνομία και προσπαθούν να το σκάσουν στο Μεξικό. Για να το καταφέρουν απαγάγουν έναν πατέρα με τα δυό παιδιά του που ταξιδεύουν με τροχόσπιτο.

Η ταινία χωρίζεται σε δύο μέρη: Στο πρώτο γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές, παρακολουθώντας μιά κάτω του μετρίου περιπετειούλα, σε βαθμό που όταν είδα την ταινία για πρώτη φορά, αναρωτήθηκα τί ακριβώς της πρόσφερε τέτοια φήμη. Κατάλαβα στο δεύτερο μέρος, όταν οι φυγάδες φτάνουν στο περιβόητο νάιτ κλαμπ "Titty Twister" το οποίο λειτουργεί "από το σούρουπο ως την αυγή" και όπου πρέπει να περάσουν τη νύχτα. Μιά αλλοπρόσαλλη παρέα, με δύο αδίστακτους εγκληματίες, έναν πρώην ιερέα που έχει χάσει την πίστη του και δύο έφηβους, σε ένα μαγαζί αυστηρώς ακατάλληλο από κάθε άποψη. Ένα νάιτ κλαμπ με καταπληκτικά ντεκόρ, πανέμορφες χορεύτριες και καυτές παραστάσεις.

Η ταινία είναι ένα κωμικό σπλάτερ, πρωτότυπο, ευφάνταστο και απρόβλεπτο, που συνδυάζεται με καλές ερμηνείες πράγμα σπάνιο για ταινίες του είδους. Ακολούθησαν το sequel "From dusk till dawn 2: Texas blood money" του Σκοτ Σπίγκελ το 1999 και το prequel "From dusk till dawn 3: The hangman's daughter" του Πι Τζέι Πέσκι. Ο Ρόμπερτ Ροντρίγκες που έχει το τηλεοπτικο κανάλι "El Rey" έκανε το From dusk till dawn και τηλεοπτική σειρά. Από τον Μάρτιο μέχρι το Σεπτέμβριο του 2014 παίχτηκε η πρώτη σεζόν και σύντομα αναμένεται η δεύτερη.

Η βαθμολογία μου : 10/10

THE CHILDREN OF MEN (Τα παιδιά των ανθρώπων)

2006  Αγγλία ΗΠΑ
Είδος    Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας

Σκηνοθεσία            Αλφόνσο Κουαρόν
Σενάριο                  Αλφόνσο Κουαρόν, Τίμοθι Σέξτον, Ντέιβιντ Αράτα, Μαρκ Φέργκους, Χοκ Όστμπαϊ (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του 1992 της Φίλις Ντόροθι Τζέιμς)

Παίζουν                 Κλάιβ Όουεν, Τζούλιαν Μουρ, Μάικλ Κέιν, Τσούιτελ Ετζιόφορ

Υπόθεση                 Το έτος 2027 το ανθρώπινο είδος για άγνωστους λόγους έχει χάσει την ικανότητά του να αναπαράγεται και ως εξ αυτού, μετατρέπεται σε είδος υπό εξαφάνιση.

Σε ένα καθόλου μακρυνό αλλά πολύ σκοτεινό μέλλον, σε ολόκληρο τον πλανήτη επικρατεί το χάος και ο πόλεμος. Η μόνη χώρα που έχει οργανωμένη κυβέρνηση και σχετική ειρήνη, είναι η Αγγλία και ως εξ αυτού, γίνεται πόλος έλξης για εκατομμύρια μετανάστες οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν. Το τεράστιο κύμα μετανάστευσης έχει οδηγήσει σε ένα αυταρχικό κράτος που επιβάλει την τάξη με το στρατό. Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργήσει οργανώσεις αντίστασης που παλεύουν κατά του ολοκληρωτισμού και υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι έχουν χάσει εντελώς τη δυνατότα αναπαραγωγής με αποτέλεσμα σε ολόκληρο τον πλανήτη να μην υπάρχουν καθόλου παιδιά. Τα τελευταία παιδιά που γεννήθηκαν είναι ήδη ενήλικες. Και χωρίς παιδιά, δεν υπάρχει μέλλον.

Η ταινία είναι ένα σχόλιο πάνω στην ζωή χωρίς ελπίδα και την εγκατάλειψη του αγωνίζεσθαι. Μιά δυστοπία με απροκάλυπτες πολιτικές αναφορές, από την συρρίκνωση της δημοκρατίας, μέχρι το ρατσισμό και τη μετανάστευση που είναι από τα πιό καυτά θέματα των ημερών. Δεν καταφέρνει βέβαια να ξεκαθαρίσει τις πολιτικές της προθέσεις παρακολουθώντας τους ήρωες να τρέχουν αλαφιασμένοι, να σκοτώνουν και να σκοτώνονται χωρίς αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δηλώνει οτι αντιπαθεί το σινεμά που εκθέτει και εξηγεί τα πάντα, θεωρώντας οτι απευθύνεται σε τεμπέληδες. Έτσι, επιλέγει να αφήσει τα πάντα στο θεατή προσφέροντάς του απλώς μιά εντυπωσιακή περιπέτεια, με έντονη βία, όμορφα μονοπλάνα στις σκηνές δράσης και εντυπωσιακά εφέ, αλλά χωρίς κατεύθυνση, χωρίς ιδεολογικό προσδιορισμό, χωρίς στόχο. Η μοναδική πρόταση που φαίνεται τελικά να επικρατεί είναι το "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω" εκτός από λίγους γενναίους που επιλέγουν να πεθάνουν για τα ιδανικά τους (πάντα θα είναι λίγοι αυτοί) και τον κεντρικό ήρωα που προτιμάει να πεθάνει γιατί έχει απωλέσει την διαθέση να ζει. Θα αρέσει πολύ στο κοινό που ρέπει προς το απολιτίκ.

Η βαθμολογία μου : 7/10

STRANGERS ON A TRAIN (Ο άγνωστος του εξπρές)

1951 ΗΠΑ
Είδος   Ψυχολογικό θρίλλερ αγωνίας

Σκηνοθεσία             Άλφρεντ Χίτσκοκ (1899-1980)
Σενάριο                   Ρέιμοντ Τσάντλερ, Γουίφιλντ Κουκ, Τσέντζι Όρμοντ  (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ του 1950)

Παίζουν                  Φάρλι Γκρέιντζερ, Ρουθ Ρόμαν, Ρόμπερτ Γουόκερ, Πατρίσια Χίτσκοκ, Λόρα Έλιοτ

Υπόθεση                  Ο διάσημος τενίστας Γκάι Χέινς ταξιδεύοντας με το τραίνο, γνωρίζεται με τον ψυχοπαθή Μπρούνο Άντονι ο οποίος του εξηγεί το σχέδιό του για το τέλειο έγκλημα μέσω του συστήματος της  ανταλλαγής φόνων.

Ο ανυποψίαστος τενίστας ακούγοντας το εξωφρενικό σχέδιο του Μπρούνο, δεν το παίρνει στα σοβαρά θεωρώντας τον άγνωστο συνταξιδιώτη του απλώς ένα εκκεντρικό πλουσιόπαιδο που αρέσκεται να φέρεται προκλητικά. Παρασύρεται από τη φιλική του συμπεριφορά, δέχεται να φάνε και να πιούνε παρέα και κατεβαίνει από το τραίνο ξεχνώντας τη συνάντηση μιά και έχει πολύ σοβαρότερα πράγματα να αντιμετωπίσει. Σύντομα όμως θα ανακαλύψει οτι ο περίεργος άγνωστος εννοούσε κάθε λέξη που είπε και μάλιστα έχει θεωρήσει οτι έχουν κάνει μεταξύ τους μιά συγκεκριμένη συμφωνία.

Από τα καλύτερα θρίλλερ αγωνίας του Χίτσκοκ, βασισμένο σε μυθιστόρημα της εκπληκτικής Πατρίσια Χάισμιθ, η οποία συνηθίζει να χτίζει τους ήρωές της δίνοντας προφίλ κακού όχι στον μόνο στο θύτη αλλά και στο θύμα.

Σκηνοθετικά βρίσκω την ταινία άψογα στυλιζαρισμένη, με πολύ όμορφη φωτογραφία, πρωτότυπα πλάνα, γρήγορο ρυθμό, άριστη χρήση του τόπου και του χρόνου, ένα άκρως περιπετειώδες κυνηγητό στα αλογάκια του λούνα παρκ, καθώς και μία συναρπαστική σεκάνς κατά την οποία οι ήρωες κυνηγούν τη δύση του ηλίου. Το παιχνίδι της διπλής υπόστασης διαπνέει όλη την ταινία: Δύο ζευγάρια παπούτσια, δύο άγνωστοι, δύο ράγες τραίνου, δύο ουίσκι, δύο σύζυγοι, δύο θύματα, δύο ζευγάρια γυαλιά, κ.λ.π.

Οι ερμηνείες δεν είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτες, αλλά ο Ρόμπερτ Γουόκερ στο ρόλο του κακού είναι εξαίσιος οπότε, όπως λέει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, "όσο πιό πετυχημενος είναι ο κακός, τόσο πιό πετυχημένη είναι η ταινία". Το ρόλο της νεαρής διοπτροφόρου Μπάρμπαρα ερμηνεύει η κόρη του σκηνοθέτη.

Η καμέο εμφάνιση του Χίτσκοκ είναι το 10ο περίπου λεπτό όταν ανεβαίνει στο τραίνο κουβαλώντας ένα βιολοντσέλο.

Η βαθμολογία μου : 10/10

SHUTTER ISLAND (Το νησί των καταραμένων)

2010 ΗΠΑ
Είδος   Ψυχολογικό θρίλλερ

Σκηνοθεσία              Μάρτιν Σκορτσέζε
Σενάριο                    Λαέτα Καλογρίδη (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστότημα του Ντένις Λαχέιν του 2003)

Παίζουν                   Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Μαρκ Ράφαλο, Μπεν Κίνγκσλι, Μαξ Φον Σίντοφ, Ηλίας Κοτέας, Μισέλ Γουίλιαμς

Υπόθεση                   Το 1954 ο ομοσπονδιακός πράκτορας Έντουαρντ  Ντάνιελς με τον βοηθό του καταφθάνουν στην ψυχιατρική φυλακή του νησιού Σάτερ για να διελευκάνουν την εξαφάνιση μιάς τροφίμου.

Το μικρό βραχώδες και απομονωμένο νησί στο οποίο στεγάζεται η ψυχιατρική φυλακή για επικίνδυνους εγκληματίες, φυλάσσεται σαν φρούριο και επικοινωνεί με τον υπόλοιπο κόσμο μόνο μέσω ενός φέρι-μποτ.  Ο αστυνομικός που φτάνει για να ερευνήσει την μυστηριώδη εξαφάνιση μιάς τροφίμου, αντιμετωπίζει εχθρότητα εκ μέρους των φρουρών και απροθυμία των γιατρών να τον βοηθήσουν. Στην αναζήτησή του προσκρούει διαρκώς σε εμπόδια και διαπιστώνει οτι το μέρος κρύβει σκοτεινά μυστικά. 

Η ιστορία διαδραματίζεται λίγα χρόνια μετά τη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου όταν οι μνήμες των στρατόπεδων συγκέντρωσης ήταν ακόμη νωπές. Ιδιαίτερα για τον ήρωα ο οποίος ως στρατιώτης ήταν στην μονάδα που απελευθέρωσε το Νταχάου και τα μάτια του είχαν αντικρύσει σκηνές απίστευτης φρίκης, το περιβάλλον της ψυχιατρικής φυλακής επιδρά πολύ έντονα στη ψυχική του ισορροπία, δημιουργώντας του δυνατές ημικρανίες και ανελέητους εφιάλτες. Αυτός όμως ορθολογιστής, αποφασιστικός και πεισματάρης, δεν ξεγελιέται από κανέναν, τους υποψιάζεται όλους και προχωρά την έρευνά του ακόμη κι όταν το νησί χτυπιέται από έναν άνευ προηγουμένου τυφώνα που σαρώνει τα πάντα.

Η ταινία έχει πολύ καλό ρυθμό και περίπλοκη δομή, ευρηματική σκηνοθεσία και πολλές εκπλήξεις. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα άκρως ενοχλητικό θρίλλερ γεμάτο μυστήριο, τρόμο και φαντασμαγορικούς εφιάλτες. Αυτά για την πρώτη θέαση. Όταν βλέπεις την ταινία για δεύτερη φορά, η αίσθησή της είναι εντελώς διαφορετική και μπορώ να πω οτι προσωπικά την ευχαριστήθηκα περισσότερο. Απόλαυσα περισσότερο τις λεπτομέρειες, τη σκηνοθεσία και κυρίως τις ερμηνείες.

Ιστορικά η ταινία αναφέρεται σε ένα οδυνηρό περιστατικό που έγινε κατά την απελευθέρωση του Νταχάου (29 Απριλίου 1945) και λέγεται "τα αντίποινα της απελευθέρωσης του Νταχάου" κατά το οποίο οι Αμερικάνοι που μπήκαν στο στρατόπεδο, εκτέλεσαν εν ψυχρώ άγνωστο αριθμό Γερμανών φυλάκων και στρατιωτών που είχαν ήδη παραδοθεί.

Η βαθμολογία μου : 10/10

RAISE THE RED LANTERN (Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια)

1991 Κίνα
Είδος   Δράμα

Σκηνοθεσία           Ζανγκ Γιμού
Σενάριο                 Νι Ζεν (Βασισμένο στο μυθιστόρημα "Wives and Concubines" 1990 του Σου Τονγκ)

Παίζουν                Γκονγκ Λι, Χε Καϊφέι, Κάο Κουίφεν, Λιν Κονγκ

Υπόθεση                Μιά ορφανή 19χρονη κοπέλλα αναγκάζεται να παντρευτεί έναν πλούσιο άρχοντα και εγκαθίσταται στο σπίτι του ως τέταρτη σύζυγος.

Η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1920 την λεγόμενη εποχή των πολέμαρχων (1916-1928) όταν οι πλούσιοι άρχοντες παντρεύονταν όσες γυναίκες ήθελαν, τις εγκαθιστούσαν στο σπίτι τους όπου έμεναν αποκλεισμένες από τον έξω κόσμο και τις χρησιμοποιούσαν ως ερωτικές σκλάβες. Τα φτωχά αυτά κορίτσια, πέρναγαν τη ζωή τους μέσα στο σπίτι περιμένοντας τον αφέντη να τις επισκεφτεί και κάνοντας παιδιά. Έτσι και η ηρωίδα της ιστορίας, εγκαθίσταται στο σπίτι του αφέντη της ως τέταρτη σύζυγος και ξεχνά την ελεύθερη ζωή και τη μόρφωση που ονειρευόταν υποκύπτοντας στη "μοίρα της γυναίκας" όπως λέει και η ίδια στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Το τεραστίων διαστάσεων λαβυρινθώδες σπίτι διοικείται με αυστηρότατη ιεραρχία και τηρούνται ευλαβικά τα έθιμα και τα τελετουργικά της εποχής. Εκείνο όμως που κυριαρχεί μέσα στο μικρόκοσμο του σπιτιού, είναι ο ανταγωνισμός, το μίσος και οι δηλητηριώδεις σχέσεις. Οι σύζυγοι τρώγονται μεταξύ τους σαν τα σκυλιά και η πιό δυνατή επιβιώνει.

Ο Ζανγκ Γιμού, θέλοντας να καταδείξει τη δεινή θέση της γυναίκας και δη της φτωχής γυναίκας, επιλέγει να μην δείξει ποτέ το πρόσωπο του αφέντη (τί σημασία έχει ποιός είναι;) κρύβοντάς το πίσω από κουρτίνες ή σκιές, επικεντρώνοντας στους γυναικείους χαρακτήρες, στην πίκρα τους και στο μοναχικό τους αγώνα.

Από τα χαρακτηριστικά της ταινίας είναι η εντυπωσιακή χρήση των χρωμάτων, τα μακρυνά πανέμορφα πλάνα και η ιδιαίτερη μουσική επένδυση.

Η ταινία πήρε πλήθος βραβείων και προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το οποίο όμως έχασε (αν είναι δυνατόν!) από την Ιταλική ταινία του Γκαμπριέλε Σαλβατόρες "Mediterraneo".

Η βαθμολογία μου: 10/10

ANATOMY OF A MURDER (Ανατομία ενός εγκλήματος)

1959  ΗΠΑ
Είδος    Δικαστικό δράμα

Σκηνοθεσία            Ότο Πρέμινγκερ (1905-1986)
Σενάριο                  Γουέντελ Μέγιες (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τζον Βόλκερ του 1958)

Παίζουν                 Τζέιμς Στιούαρτ, Λι Ρέμικ, Μπεν Γκαζάρα, Ιβ Άρντεν, Τζορτζ Σκοτ

Υπόθεση                 Ένας παρηκμασμένος δικηγόρος αναλαμβάνει να υπερασπιστεί έναν αξιωματικό του Αμερικάνικου στρατού ο οποίος σκότωσε τον βιαστή της γυναίκας του.

Ο πρώην εισαγγελέας Πολ Μπίγκλερ έχει εγκαταλείψει την καριέρα του μετά την αποτυχία του να επανεκλεγεί και αναλαμβάνει μόνο μικροϋποθέσεις που μετά βίας του αποφέρουν τα προς το ζην. Πιεσμένος οικονομικά, αποφασίζει να αναλάβει την υπεράσπιση σε μιά δύσκολη υπόθεση δολοφονίας που μάλιστα ο δράστης έχει ομολογήσει.

Στην ταινία αναπτύσσονται δυναμικά τα αιωνίως διαφιλονικούμενα ζητήματα του βιασμού (φταίει ο βιαστής ή τα 'θελε κι ο κώλος της) και της προσωρινής παράνοιας (από τα πλέον κλασσικά επιχειρήματα των συνήγορων υπεράσπισης).

Η "ανατομία ενός εγκλήματος" θεωρείται ένα από τα καλύτερα δικαστικά δράματα, με πλήρη αναπαράσταση δίκης την οποία δικάζει ένας αληθινός δικηγόρος (ο Τζόζεφ Γουέλς, διάσημος για την εναντίωσή του στον γερουσιαστή Μακάρθι, όταν ο τελευταίος προσπάθησε να "καθαρίσει" από τον κομμουνισμό και τον Αμερικάνικο στρατό) και είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα ενός άλλου αληθινού δικηγόρου του Τζον Βόλκερ που το έγραψε με το ψευδώνυμο Ρόμπερτ Τράβερ και το εμπνεύστηκε από μία αληθινή δίκη που έγινε το 1952 και στην οποία ήταν συνήγορος υπεράσπισης. Τέλος, οι ένορκοι εκείνης της αληθινής δίκης συμμετείχαν και στην ταινία.

Ο Ότο Πρέμινγκερ σκηνοθετεί το τολμηρό σενάριο με πρωτότυπο, ρεαλιστικό και προκλητικό ύφος και καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι την τελευταία σκηνή εκμεταλλευόμενος άριστα τις πολύ καλές ερμηνείες και την εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Σαμ Λίβιτ.
Η ταινία ξεχωρίζει για την καταπληκτική μουσική της επένδυση που έχει γράψει ο Ντιούκ Έλινγκτον (ο οποίος εμφανίζεται σε ένα μικρό ρόλο με το όνομα Πάι-Άϊ) και ο Μπίλι Στρέιχορν και θεωρώ οτι είναι από τα καλύτερα sountracks όλων των εποχών (αν φυσικά σου αρέσει η τζαζ).

Οι εντυπωσιακοί τίτλοι αρχής του γραφίστα Σολ Μπας.

Η ταινία έχει επιλεγεί ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική προς διατήρηση, στην ταινιοθήκη του Αμερικανικού Κονγκρέσου. http://en.wikipedia.org/wiki/National_Film_Registry

Η βαθμολογία μου : 10/10

SORRY, WRONG NUMBER (Στον ίσκιο του δολοφόνου)

1948 ΗΠΑ
Είδος   Θρίλλερ μυστηρίου

Σκηνοθεια              Ανατόλ Λίτβακ (1902-1974)
Σενάριο                  Λουσίλ Φλέτσερ (Μεταφορά του ομότιτλου ραδιοφωνικού της θεατρικού)

Παίζουν                 Μπάρμπαρα Στάνγουικ, Μπαρτ Λάνκαστερ, Αν Ρίτσαρντς

Υπόθεση                 Μιά πλούσια ανάπηρη υποκλέπτει άθελά της μιά τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ δύο ανδρών οι οποίοι κανονίζουν το ίδιο βράδυ να δολοφονήσουν μια γυναίκα..

 

 Η πλούσια κακομαθημένη Λεόνα πάσχει από βαρειά καρδιοπάθεια που την κρατά καθηλωμένη στο κρεββάτι. Ένα βράδυ που η νοσοκόμα της έχει ρεπό, περιμένει τον άνδρα της να γυρίσει από τη δουλειά και όταν εκείνος καθυστερεί αρχίζει να τον αναζητά τηλεφωνικά. Οι γραμμές όμως μπερδεύονται και ακούει την συνομιλία δύο ανδρών που συννενοούνται για τις τελευταίες λεπτομέρειες του φόνου που πρόκειται να κάνουν σε μερικές ώρες. Τρομαγμένη προσπαθεί να ενημερώσει την αστυνομία και παράλληλα να εντοπίσει τον άνδρα της. Στην αναζήτησή της όμως, θα ανακαλύψει οτι ο άνδρας της κρύβει σκοτεινά μυστικά.

Η ταινία εξελίσσεται μέσω μιάς σειράς φλας μπακ και παρά την φαινομενικά απλή της υπόθεση, καταφέρνει να δημιουργήσει στον θεατή αίσθημα κλειστοφοβίας και διαρκή αγωνία με τη σκοτεινή νουαρίστικη φωτογραφία της και την αεικίνητη κάμερα που σε κάνει να ξεχνάς οτι στην πραγματικότητα όλη η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σε ένα δωμάτιο. Η Μπάρμπαρα Στάνγουικ ερμηνεύει εξαιρετικά την ανήμπορη εγκλωβισμένη γυναίκα και για το ρόλο της αυτό προτάθηκε για Όσκαρ.

Το sorry, wrong number έκανε τεράστια επιτυχία το 1943 ως ένα επεισόδιο της δημοφιλούς ραδιοφωνικής σειράς "suspense" που παίχθηκε στην Αμερική για 20 ολόκληρα χρόνια.

Η βαθμολογία μου : 10/10

YOU ONLY LIVE ONCE (Έχω δικαίωμα να ζήσω)

1937 ΗΠΑ
Είδος   Δράμα

Σκηνοθεσία          Φριτζ Λανγκ (1890-1976)
Σενάριο                 Γκρέιχαμ Μπέικερ, Τζιν Τάουνι

Παίζουν                Σίλβια Σίντνι, Χένρι Φόντα, Μπάρτον Μακ Λέιν

Υπόθεση                Ένας πρώην κατάδικος προσπαθεί να επανενταχθεί κοινωνικά εν μέσω της μεγάλης οικονομικής κρίσης, αλλά διαπιστώνει οτι η σκιά της παλιάς του καταδίκης θα τον ακολουθεί για πάντα.

 

Ο νεαρός Έντι Τέιλορ αμέσως μετά την αποφυλάκισή του, παντρεύεται την αγαπημένη του, βρίσκει δουλειά και σπίτι και οδηγείται αποφασιστικά προς την κοινωνική επανένταξη σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής. Αυτή όμως η ίδια κοινωνία που απαιτεί από αυτόν να μπει στον ίσιο δρόμο, την ίδια στιγμή του το αρνείται δείχνοντας μνησικακία, προκατάληψη και απίστευτη σκληρότητα. Η κατάσταση περιπλέκεται περισσότερο όταν ο Έντι κατηγορείται για ληστεία χρηματαποστολής με έξι νεκρούς. Τότε όλα γίνονται εχθρικά και η προσπάθειά του γίνεται καπνός. Και εφ' όσον η ληστεία γίνεται εν μέσω πυκνού καπνού, η ομίχλη και η καταχνιά ακολουθούν τον ήρωα και την αγαπημένη του για το υπόλοιπο της ταινίας.

Η ιδιοφυής σκηνοθεσία του Φριτζ Λανγκ με κοντινά στα πρόσωπα των ηθοποιών να παρακολουθούν σκηνές που ο θεατής δεν βλέπει, δημιουργεί μιά υπόγεια ένταση που σε συνδυασμό με τη νουαρίστικη φωτογραφία προσφέρει ένα περιπετειώδες δράμα που δημιουργεί έντονο το αίσθημα της αδικίας και φέρνει για πρώτη φορά στην οθόνη την ιστορία των διάσημων ληστών Μπόνι και Κλάιντ που είχαν σκοτωθεί μόλις 3 χρόνια πριν την ταινία. Όσο για τις ερμηνείες, είναι κατά τη γνώμη μου, καταπληκτικές.

Η επιτροπή λογοκρισίας ανάγκασε την παραγωγή να πετσοκόψει 14 λεπτά δράσης τα οποία θεωρήθηκαν σκηνές πολύ σκληρής βίας κι έτσι η ταινία από 100 λεπτά κατέληξε στις αίθουσες μόλις με 86.

Η βαθμολογία μου : 10/10

THE PICTURE OF DORIAN GRAY (Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι)

1945 ΗΠΑ
Είδος    Δράμα φαντασίας

Σκηνοθεσία            Άλμπερτ Λιούιν (1894-1968)
Σενάριο                  Άλμπερτ Λιούιν (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Όσκαρ Γουάιλντ)

Παίζουν                 Τζορτζ Σάντερς, Χερντ Χάτφιλντ, Άντζελα Λάνσμπουρι, Ντόνα Ριντ, Λόουελ Γκίλμπορ

Υπόθεση                 Ένας νεαρός και άβγαλτος Λονδρέζος, γνωρίζει έναν κυνικό μεσήλικα αριστοκράτη και επηρεάζεται έντονα από τις απόψεις του περί απολαύσεων χωρίς ηθικούς περιορισμούς.

Αντίο λοιπόν κίτρινο πουλάκι.

Είναι τόσο βαθειά η επιρροή που ασκείται επάνω στον νεαρό και όμορφο Ντόριαν Γκρέι, που εύχεται να μπορούσε να κάνει μιά ζωή γεμάτη απολαύσεις παραμένοντας για πάντα νέος και όμορφος και στη θέση του να γερνάει και να δείχνει τα σημάδια της ακολασίας το... πορτραίτο του. Δηλώνει δε ευθαρσώς και με την άνεση που του προσφέρει το αδύνατον της ευχής του, οτι θα έδινε (ως άλλος Φάουστ) ακόμη και τη ψυχή του για να πετύχει κάτι τέτοιο. Χωρίς όμως να το φαντάζεται, κάνει την ευχή του μπροστά στο αγαλματίδιο ενός γατόμορφου Αιγυπτιακού θεού, οπότε η ευχή του αποκτά διαστάσεις προσευχής.

Η ταινία είναι ένα φιλοσοφικό σχόλιο πάνω στην αιώνια νεότητα, την ομορφιά, την ηθική, την ανάγκη του ανθρώπου για απολαύσεις και τη διπλή υπόσταση της ανθρώπινης φύσης.

Η σκηνοθεσία είναι όμορφη, με ήρεμο ρυθμό και η ασπρόμαυρη (με ελάχιστα έγχρωμα πλάνα) ονειρική φωτογραφία  του Χάρι Στράντλινγκ δικαίως βραβεύτηκε με Όσκαρ. Είναι αξιοσημείωτες οι ερμηνείες του Τζορτζ Σάντερς και της Άντζελα Λάνσμπουρι, η οποία κέρδισε χρυσή σφαίρα 2ου γυναικείου ρόλου. Το σενάριο χρησιμοποιεί έξυπνα την αφήγηση και τον ζωηρό ευφυή διάλογο καταφέρνοντας να αποδώσει το λογοτεχνικό ύφος του Όσκαρ Γουάιλντ. Η ιδέα της ομοφυλοφιλίας που διαπνέει το έργο του συγγραφέα, είναι υπαινικτική αλλά πανταχού παρούσα.

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι είναι το μοναδικό μυθιστόρημα (παράδειγμα γκόθικ λογοτεχνίας) του μεγάλου συγγραφέα Όσκαρ Γουάιλντ, που όταν εκδόθηκε (λογοκριμένο) το 1891, ξεσήκωσε έντονες αντιδράσεις στη Βικτωριανή Αγγλική κοινωνία, θεωρούμενο ως ανήθικο. Το έργο έχει μεταφερθεί στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη 22 φορές, έχει παιχτεί σε αμέτρητες θεατρικές και ραδιοφωνικές εκδοχές, έχει εμπνεύσει ποιητές, λογοτέχνες, φωτογράφους, μουσικούς, έχει δημιουργήσει ακόμη και ορολογία στην ψυχιατρική (το σύνδρομο Ντόριαν Γκρέι).

Η βαθμολογία μου : 10/10

NIGHT TRAIN TO MUNICH (Νυχτερινό τραίνο)

1940 Αγγλία
Είδος  Πολεμική κατασκοπική περιπέτεια

Σκηνοθεσία             Κάρολ Ριντ (1906-1976)
Σενάριο                   Σίντνι Γκίλιατ, Φρανκ Λόντερ (Βασιμένο στο μυθιστόρημα του Γκόρντον Γουέλσλι  Report on a Fugitive)

Παίζουν                  Μάργκαρετ Λόκγουντ, Ρεξ Χάρισον, Πολ Χέινριντ, Μπέιζιλ Ράντφορντ, Νόντον Γουέιν

Υπόθεση                  Όταν οι Γερμανοί εισβάλουν στην Πράγα τον Μάρτιο του 1939, ένας επιστήμονας φυγαδεύεται στην Αγγλία αλλά οι Γερμανοί συλλαμβάνουν την κόρη του και την κλείνουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Τσάρτερς, μπλέξαμε πάλι!

Μέσα στην αναμπουμπούλα της ανεμπόδιστης Γερμανικής εισβολής στη Τσεχοσλοβακία, ο εφευρέτης της ατσάλινης θωράκισης οχημάτων φυγαδεύεται την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή στην Αγγλία, αφήνοντας πίσω την κόρη του την οποία συλλαμβάνουν οι Γερμανοί για να πείσουν τον Τσέχο επιστήμονα να επιστρέψει και να συνεργαστεί μαζί τους. Η κοπέλλα δραπετεύει με περιπετειώδη τρόπο και καταφέρνει να πάει στο Λονδίνο αναζητώντας τον πατέρα της. Η Γκεστάπο όμως καραδοκεί και την εντοπίζει. Έτσι ξεκινά μια απίθανη περιπέτεια που διαδραματίζεται στην Ευρώπη λίγες μόλις ημέρες πριν ξεσπάσει ο Β' παγκόσμιος πόλεμος.

Η ταινία θεωρείται συνέχεια του κατασκοπικού θρίλλερ του Άλφρεντ Χίτσκοκ "The Lady Vanishes" (Η κυρία εξαφανίζεται-1938). Οι δύο ταινίες έχουν τους ίδιους σεναριογράφους, την ίδια πρωταγωνίστρια, διαδραματίζονται την ίδια χρονική περίοδο μέσα σε ένα τραίνο στο οποίο επιβαίνουν οι δύο Άγγλοι μανιακοί του κρίκετ Τσάρτερς και Κάλντικοτ. (Το δίδυμο Τσάρτερς-Κάλντικοτ έγινε τόσο αγαπητό στο κοινό που συμετείχε σε 12 συνολικά ταινίες, καθώς και σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.)
Η αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Κάρολ Ριντ, το πυκνό και έξυπνο σενάριο, οι άριστες ερμηνείες και η όμορφη φωτογραφία του Ότο Κάντουρεκ (του Αυστριακού κινηματογραφιστή που κατέφυγε κι αυτός στην Αγγλία κυνηγημένος από τους ναζί και σκοτώθηκε εκεί σε γυρίσματα λίγους μήνες μετά από αυτή την ταινία), μας προσφέρουν μιά διασκεδαστική πολεμική περιπέτεια με κατασκοπία, κυνηγητά, μεταμφιέσεις, κλιμακούμενη αγωνία, άφθονο χιούμορ και ένα τρομερό μπιστολίδι στα Ελβετικά σύνορα.

Η βαθμολογία μου : 10/10

DINNER AT EIGHT (Το βράδυ στις οκτώ)

1933 ΗΠΑ
Είδος  Δράμα (Pre-code Hollywood Κείμενο Νο 1)

Σκηνοθεσία        Τζορτζ Κιούκορ (1899-1983)
Σενάριο              Φράνσις Μάριον, Χέρμαν Μάνκιεβιτς (Βασισμένο στο θεατρικό έργο των Τζορτζ Κάουφμαν και Έντνα Φέρμπερ)

Παίζουν              Τζον Μπάριμορ, Μέρι Ντρέσλερ, Τζιν Χάρλοου, Λάιονελ Μπάριμορ, Γουάλας Μπίρι

Υπόθεση              Το ζεύγος Τζόρνταν παραθέτει ένα δείπνο προς τιμήν του λόρδου και της λαίδης Φέρνκλιφ τους οποίους γνώρισαν στις πρόσφατες διακοπές τους στην Αγγλία.

Εν μέσω της οικονομικής κρίσης του 1929, η πλούσια (αλλά πλέον χρεοκοπημένη) οικογένεια Τζόρνταν, αποφασίζει να κάνει ένα δείπνο προς τιμήν του Άγγλου λόρδου Φέρνκλιφ και της γυναίκας του. Οι εννέα καλεσμένοι όπως είναι φυσικό, είναι προσεκτικά επιλεγμένοι από την αριστοκρατία του Μανχάταν. Η ιστορία διαδραματίζεται την εβδομάδα πριν από το δείπνο και περιστρέφεται ανάμεσα στους εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες και τις σχέσεις τους που, όσο περνά η ώρα, αποδεικνύονται όλο και πιό πολύπλοκες. Απιστίες, ανεκπλήρωτοι και αδιέξοδοι έρωτες, ακλοολισμός, μυστικά και ψέμματα, όλα συνυπάρχουν σε αυτήν την παράξενη παρέα.

Η σκηνοθεσία παρακολουθεί αυτό το σύμπλεγμα σχέσεων με αριστοτεχνικό τρόπο, το σενάριο είναι έξυπνο, ζωηρό με σκληρούς διαλόγους, άφθονο χιούμορ, ειρωνεία αλλά και πίκρα. Όσο για τις ερμηνείες, είναι η μία καλύτερη από την άλλη, πράγμα απολύτως φυσικό αφού στην ταινία συμμετέχουν πολλά από τα μεγάλα ονόματα της εποχής. Το αποτέλεσμα είναι μιά απολαυστική ταινία που αναφέρεται ως κομεντί και κωμωδία, αλλά στα δικά μου μάτια είναι ένα κλασσικό μελόδραμα που αν γυριζόταν λίγους μήνες αργότερα θα είχε σίγουρα κοπεί από τη λογοκρισία.

Η βαθμολογία μου : 10/10

VICTIM (Ο εκβιαστής ή Το τηλεφώνημα που σκοτώνει)

1961 Αγγλία
Είδος   Κοινωνικό Δράμα

Σκηνοθεσία         Μπάζιλ Ντίρντεν (1911-1971)
Σενάριο               Τζάνετ Γκριν, Τζον Μακ Κόρμικ

Παίζουν               Ντερκ Μπόγκαρντ, Σίλβια Σιμς, Ντόναλντ Τσέρτσιλ, Νάιτζελ Στοκ

Υπόθεση               Ένας διάσημος δικηγόρος στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1960, εμπλέκεται σε μια υπόθεση εκβιασμού ομοφυλόφιλων.

Ο Μέλβιλ Φαρ είναι ένας ευπόληπτος δικηγόρος με ανερχόμενη καριέρα, παντρεμένος με κόρη δικαστή και υποψήφιος για την εξέχουσα θέση του νομικού συμβούλου της βασίλισσας (QC: Queen's Counsel). Ζει την ήρεμη τακτοποιημένη ζωή της μεγαλοαστικής τάξης στην Αγγλία της δεκαετίας του 1960, όταν ο νόμος θεωρούσε την ομοφυλοφιλία βαρύ ποινικό αδίκημα και χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν κρυφές ζωές διακινδυνεύοντας να φυλακιστούν και φυσικά να καταστραφούν οι καριέρες τους. Για το λόγο αυτό, είχε ανθίσει στην Αγγλία ένα άλλο σοβαρό πονικό αδίκημα, αυτό του εκβιασμού. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους:  Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ο αριθμός των φυλακισμένων ομοφιλόφιλων στη μεγάλη βρετανία ξεπέρναγε τους χίλιους και το 90% όλων των υποθέσων εκβιασμού αφορούσε το ίδιο θέμα. Αυτό άλλαξε το 1967 με τον νόμο περί σεξουαλικών αδικημάτων που αποποινικοποίησε την ομοφυλοφιλία και έθεσε τέλος σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση. Αυτό μόνο στην Αγγλία και στην Ουαλία. Ο νόμος για την Σκωτία και την Βόρεια Ιρλανδία άλλαξε την δεκαετία του 1980!

Η ευαισθητοποιημένη σε κοινωνικά ζητήματα σεναριογράφος Τζάνετ Γκριν που είχε ήδη συνεργαστεί με τον Μπάζιλ Ντίρντεν αναδεικνύοντας το επίσης σημαντικό ζήτημα του ρατσισμού στην ταινία "Sapphire" μόλις δύο χρόνια νωρίτερα, έγραψε αυτό το τολμηρό σενάριο σε μιά εποχή που η συντηρητική βρετανική κοινωνία έβλεπε τους ομοφυλόφιλους ως μιάσματα. Για το λόγο αυτό ο πρωτοποριακός σκηνοθέτης Μπάζιλ Ντίρντεν, έφτιαξε μια ταινία χαρακτήρων με αρκετά στοιχεία νουάρ αστυνομικού θρίλλερ, χωρίς καμμία απολύτως σκηνή σεξ, περνώντας τα μυνήματά του μέσα από το διάλογο, δημιουργώντας εξαιρετικές υπόγειες συναισθηματικές εντάσεις και εν τέλει στηλιτεύοντας με τρόπο ξεκάθαρο τον πουριτανισμό και την υποκρισία. Με τη βοήθεια της έξοχης ασπρόμαυρης φωτογραφίας του Ότο Χέλερ (διευθυντή φωτογραφίας στο επίσης εξαιρετικό "Peeping Tom"-1960) περιγράφει το Λονδίνο της εποχής με ζωντάνια ακολουθώντας τους ήρωες μέσα σε πολυτελή διαμερίσματα, παμπ, δικαστήρια, αστυνομικά τμήματα, μαγαζιά, εργοτάξια και δρόμους τόσο του κέντρου όσο και των προαστίων, υπαινισσόμενος οτι το ζήτημα είναι πανταχού παρόν.

Η θαρραλέα απόφαση του Ντερκ Μπόγκαρτ να δεχτεί το ρόλο (όταν πολλοί άλλοι τον είχαν απορρίψει φοβούμενοι οτι θα πηρεάσει αρνητικά την καριέρα τους) ήταν απόλυτα ταιριαστή με τον ίδιο το ρόλο που περιγράφει έναν άνδρα που αποφασίζει να ρισκάρει τα πάντα προκειμένου να αποκαλύψει το έγκλημα. Όσο για την ερμηνεία του, πιστεύω οτι προσεγγίζει το ρόλο με την τόλμη και την ειλικρίνεια που χρειάζεται, κρατώντας χαμηλούς τόνους όπως αρμόζει σε έναν ήρωα που δεν διστάζει να γίνει θύμα κι αυτός προκειμένου να υπερασπιστεί ό,τι θεωρεί πολυτιμότερο: την αλήθεια.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου : 10'/10

UMBERTO D. (Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι)

1953 Ιταλία
Είδος   Δράμα

Σκηνοθεσία          Βιτόριο Ντε Σίκα (1901-1974)
Σενάριο                Τσέζαρε Ζαβατίνι

Παίζουν                Κάρλο Μπατίστι, Μαρία-Πία Κασίλιο, Λίνα Τζενάρι

Υπόθεση                Ένας ηλικιωμένος παλεύει να επιβιώσει με την πενιχρή του σύνταξη στην μεταπολεμική Ρώμη.

Ο κύριος Ουμπέρτο Ντι με τον Φλάικ

Ο πρώην δημόσιος υπάλληλος Ουμπέρτο Ντομένικο Φεράρι είναι ένας καλοσυνάτος ηλικιωμένος συνταξιούχος που σε όλη του ζωή υπήρξε συνεπής και αξιοπρεπής αλλά τώρα πιά είναι πάμπτωχος χωρίς οικογένεια με μοναδική του παρέα το μικρό πανέξυπνο σκυλάκι του, τον Φλάικ. Νοικιάζει ένα μικρό,  άθλιο και πανάκριβο δωματιάκι στο σπίτι μιας στρίγκλας που θέλει να τον πετάξει στο δρόμο. Έχει χρέη, πουλάει λίγα-λίγα τα φτωχικά του υπάρχοντα, δεν έχει σε ποιόν να απευθυνθεί και ζει μια μίζερη στενάχωρη ζωή που η μόνη προοπτική που του δίνει (δεδομένης και της ηλικίας του) είναι ο θάνατος.

Ένα από τα κλασικά δείγματα του Ιταλικού νεορεαλισμού, με ερασιτέχνες ηθοποιούς (ο πρωταγωνιστής είναι καθηγητής φιλόλογος) που περιγράφει την δύσκολη ζωή στη μεταπολεμική Ιταλία που βγήκε από τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο, ηττημένη και κατεστραμένη, χωρίς καμμία μέριμνα για τους ανήμπορους Ιταλούς. 

Η σκηνοθεσία αναδεικνύει με σπαρακτική απλότητα τον πόνο, την απελπισία, τη μοναξιά, τη μελαγχολία, αλλά και την δύναμη της ζωής που βρίσκει τρόπους να θριαμβεύσει.

Η βαθμολογία μου : 10/10

SOPHIE' S CHOICE (Η εκλογή της Σόφης)

1982 ΗΠΑ
Είδος  Ψυχολογικό Δράμα

Σκηνοθεσία      Άλαν Τζέι Πακούλα (1928-1998)
Σενάριο            Άλαν Τζέι Πακούλα (Μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Γουίλιαμ Στάιρον)

Παίζουν            Μέριλ Στριπ, Κέβιν Κλάιν, Πίτερ Μακ Νίκολ

Υπόθεση           Η Σόφη είναι μια Πολωνέζα επιζήσασα από το Άουσβιτς που ζει στην Αμερική με τον ψυχικά διαταραγμένο φίλο της προσπαθώντας να γιατρέψει τις πληγές που της άφησε ο πόλεμος.

Τρία χρόνια μετά τη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου, ένας νεαρός από το νότο της Αμερικής μετακομίζει στο Μπρούκλιν με στόχο να γράψει το μυθιστόρημα που ονειρεύεται. Εκεί συναντά τη Σόφη, μια Ρωμαιοκαθολική Πολωνέζα μετανάστρια που προσπαθεί ακόμη να κλείσει τις πληγές που της άφησε ο πόλεμος και ο εγκλεισμός της σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και η οποία ζει με τον εκκεντρικό Αμερικανοεβραίο εραστή της που την ζηλεύει αρρωστημένα και έχει συχνά βίαια ξεσπάσματα, όντας συγχρόνως εμμονικός με το ολοκαύτωμα.

Οι τρεις τους γίνονται φίλοι και περνούν ένα αξέχαστο καλοκαίρι μαζί, γελώντας και συζητώντας διάφορα θέματα, μεταξύ αυτών και το παρελθόν τους. Έτσι αποκαλύπτεται σε φλας μπακ όλο το αγωνιώδες παρελθόν της Σόφης που έχει ζήσει στιγμές τέτοιας απίστευτης σκληρότητας και πόνου που προκαλούν στο νεαρό συγγραφέα το μεγαλύτερο σοκ της ζωής του. Ο άπειρος νεαρός γοητεύεται από τη ρομαντική σχέση του ζευγαριού, εξιδανικεύει τους καινούργιους του φίλους και τελικά,  ερωτεύται την πανέμορφη Σόφη περνώντας δραματικά από την εφηβεία στην ενηλικίωση.

Η ταινία είναι όμορφα σκηνοθετημένη, με ήρεμο σχεδόν ληθαργικό ρυθμό που ταιριάζει απόλυτα με τη ψυχολογία της ηρωίδας, και η ερμηνεία της Μέριλ Στριπ είναι τόσο καλή που θα έλεγα οτι επισκιάζει ακόμα και την ιστορία σε ορισμένες στιγμές (κέρδισε Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα). Επίσης είναι ο πρώτη εμφάνιση του Κέβιν Κλάιν για την οποία προτάθηκε για βραβείο BAFTA πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού.

Η ταινία είναι βαρειά και καταθλιπτική, οπότε προτείνω να την δείτε παρέα με ένα κουτί χαρτομάντηλα. Θα τα χρειαστείτε!

Η βαθμολογία μου : 10/10

ΤΣΙΟΥ

2005 Ελλάδα
Είδος  Κωμωδία

Σκηνοθεσία        Μάκης Παπαδημητράτος
Σενάριο              Μάκης Παπαδημητράτος

Παίζουν              Αλέξανδρος Παρίσης, Μάκης Παπαδημητράτος, Τάσος Κολοβός, Τζένη Θεωνά, Ερρίκος Λίτσης

Υπόθεση             Στην άδεια Αθήνα του δεκαπενταύγουστου, ένας ηρωϊνομανής ονόματι Τσίου (όνομα και πράμμα) περιπλανιέται  προσπαθώντας να βρει τη δόση του.

Ο Τσίου ψάχνεται

Ο Τσίου είναι ένα συμπαθέστατο πρεζόνι που έχει ξεμείνει στη άδεια Αθήνα και αναζητά απεγνωσμένα τη δόση του χωρίς αποτέλεσμα. Στην απελπισία του επιστρατεύει την αδελφή του που τα έχει με έναν επιχειρηματία του υποκόσμου ο οποίος έχει τις άκρες του. Πρέζα όμως δεν ψάχνει μόνο ο Τσίου, αλλά και όλα τα άλλα πρεζάκια της Αθήνας που ετοιμάζονται για ένα μεγάλο πάρτι. Και από εδώ ξεκινά η μεγάλη περιπέτεια που ξεδιπλώνεται μέσα από ένα πολύπλοκο και καλογραμμένο σενάριο, με σπαρταριστούς διαλόγους, γρήγορο ρυθμό, έξυπνες ανατροπές και απρόσμενες συναντήσεις.

Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Μάκης Παπαδημητράτος καταφέρνει, με τη λιτή και ισορροπημένη του σκηνοθεσία, με ειρωνική, αισιόδοξη ματιά και χωρίς να μασάει τα λόγια του, να περιγράψει (και μάλιστα αποφεύγοντας έντεχνα το διδακτισμό) έναν κόσμο που ζει στο περιθώριο, που έχει κι αυτός τα άγχη του, τα κολλήματά του, τις προδοσίες του, τα ψέμματά του, αλλά και τις διεξόδους του. Το πώς καταφέρνει να κάνει κωμωδία μέσα από το δραματικό ζήτημα των ναρκωτικών, είναι ένα θαύμα που μόνο δεκαπενταύγουστο (θαυματουργή ημέρα) μπορεί να γίνει.

Παράλληλα η ταινία είναι ένα οδοιπορικό στην προ της κρίσης Αθήνα, τότε που οι Έλληνες είχαν λεφτά και φεύγανε μαζικά για διακοπές αφήνοντας την πόλη έρημη. Αυτή η κατάσταση φαντάζει πιά πολύ παλιά αλλά είναι μόλις εννέα χρόνια πίσω.

Δεν μπορώ να μην αναφέρω και τις εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς και ιδιαίτερα για την απίθανη παρουσία του πρωταγωνιστή που μέσα από τη μιζέρια του αδιεξόδου του, καταφέρνει να διατηρεί το χιούμορ του και την καλή του καρδιά.

Η βαθμολογία μου : 10/10

VON RYAN'S EXPRESS (Το εξπρές του Φον Ράιαν)

1965 ΗΠΑ
Είδος  Πολεμική περιπέτεια

Σκηνοθεσία           Μαρκ Ρόμπσον (1913-1978)
Σενάριο                 Γουέντελ Μέις και Τζόζεφ Λάντον (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Γουεστμάγιερ)

Παίζουν                Φρανκ Σινάτρα, Τρέβορ Χάουαρντ, Σέρτζιο Φαντόνι, Έντουαρντ Μάλχερ, Ραφαέλα Καρά

Υπόθεση                Σε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων οι κρατούμενοι εφαρμόζουν ένα παράτολμο σχέδιο απόδρασης.

Όταν τον Σεπτέμβριο του 1943 οι Ιταλοί υπέγραψαν την συνθηκολόγηση με τις συμμαχικές δυνάμεις στο Κασίμπιλι της Σικελίας, η χώρα μπήκε ουσιαστικά σε εμφύλιο πόλεμο. Ένα μέρος του στρατού δέχτηκε τη συμφωνία με ανακούφιση, ένα άλλο μέρος όμως παρέμεινε πιστό στον άξονα και συνέχισε να συνεργάζεται. Αυτή ακριβώς την περίοδο ένας στρατηγός της Αμερικανικής αεροπορίας καταρρίπτεται στην Ιταλία, συλλαμβάνεται και οδηγείται στο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου το οποίο είναι γεμάτο με Βρετανούς στρατιώτες. Ο νεοφερμένος αιχμάλωτος, όντας ο πιό υψηλόβαθμος μέσα στο στρατόπεδο, οργανώνει ένα απίθανο σχέδιο απόδρασης: να καταλάβουν ένα ολόκληρο τραίνο και να διασχίσουν την εμπόλεμη ζώνη από την Γερμανοκρατούμενη νότια Ιταλία προς την ουδέτερη Ελβετία.

Πρόκειται για μια κλιμακούμενη περιπέτεια επικών διαστάσεων, με πολύ καλές ερμηνείες, πολλές και έντονες σκηνές δράσης και γρήγορο ρυθμό. Οι αγωνιώδεις σκηνές της καταδίωξης του τραίνου, έχουν γυριστεί στο φαράγγι El Chorro της Ανδαλουσίας και είναι πολύ καλογυρισμένες, εντυπωσιακές και αληθοφανείς.

Ο στόχος του σκηνοθέτη ήταν προφανώς να εξάρει την ανδρεία των συμμάχων και να γελοιοποιήσει τους Ιταλούς και Γερμανούς φασίστες, προσφέροντας παράλληλα και μια διασκεδαστική περιπέτεια. Υπό αυτήν την έννοια τα κατάφερε περίφημα. Το δράμα του πολέμου το άφησε για άλλους.

Η βαθμολογία μου : 9/10

PANDORA AND THE FLYING DUTCHMAN (Η Πανδώρα και ο ιπτάμενος Ολλανδός)

1951 Αγγλία
Είδος   Δράμα φαντασίας για σινεφίλ

Σκηνοθεσία       Άλμπερτ Λιούιν (1894-1968)
Σενάριο             Άλμπερτ Λιούιν

Παίζουν            Τζέιμς Μέισον, Άβα Γκάρντνερ, Νάιτζελ Πάτρικ

Υπόθεση             Μεταφορά του μύθου του Ιπτάμενου Ολλανδού στην Ισπανία της δεκαετίας του 1930.

Η Πανδώρα παίρνει την απόφασή της

Σε ένα μικρό Ισπανικό λιμανάκι την δεκαετία του 1930 ζει η Πανδώρα, μια πανέμορφη γυναίκα που την θέλουν όλοι, η ίδια όμως είναι ανίκανη να αγαπήσει. Έχοντας υιοθετήσει το ρόλο της μοιραίας γυναίκας, ζητά από τους εραστές της να θυσιάσουν γι' αυτήν ό,τι πολυτιμότερο έχουν. Και αυτοί το κάνουν προκειμένου να την κερδίσουν. Όταν στο λιμάνι φτάνει ένα παράξενο πλοίο, η Πανδώρα το επισκέπτεται και εκεί γνωρίζει έναν μυστηριώδη Ολλανδό τον οποίο ερωτεύεται παράφορα, μέχρι του σημείου να θυσιάσει και αυτή ό,τι πολυτιμότερο έχει.

Η ταινία είναι μια αλληγορία πάνω σε κάποια από τα μεγαλύτερα φιλοσοφικά ζητήματα που απασχόλησαν την ανθρώπινη ύπαρξη: Έρωτας, θάνατος, μοίρα, φθόνος, ζήλια, έγκλημα, τιμωρία και εξιλέωση. Για να πετύχει αυτό το δύσκολο εγχείρημα ο Αμερικανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Άλμπερτ Λιούιν, χρησιμοποιεί διάσημα έργα και μύθους του παρελθόντος υπαινισσόμενος τη διαχρονικότητα των ζητημάτων αυτών.

Ξεκινά με την Μεσαιωνική Περσική συλλογή ποιημάτων "Ρουμπαγιάτ" και το σημείο που αναφέρεται στη μοίρα και στο χρόνο λέγοντας οτι όταν η στιγμή περνάει δεν υπάρχει τρόπος να την γυρίσεις πίσω. Ό,τι "το κινούμενο δάχτυλο γράφει" δεν ξεγράφεται. Ο χρόνος κυλά και τίποτα από ό,τι έχει γίνει δεν μπορεί να ξεγίνει. Είναι γραμμένο στην ιστορία και θα ζούμε με αυτό για πάντα.

Συνεχίζει με την περίφημη Πανδώρα της Ελληνικής μυθολογίας, την πρώτη θνητή γυναίκα η οποία από απλή περιέργεια (και όχι από κακή πρόθεση) άνοιξε το πιθάρι που περιείχε όλα τα δεινά για την ανθρωπότητα αφήνοντας μέσα (με την παρέμβαση του Δία) μόνο την ελπίδα.

Και καταλήγει με το μύθο του Ιπτάμενου Ολλανδού του 17ου αιώνα που ήταν ένα πλοίο-φάντασμα καταδικασμένο να πλέει στους αιώνες χωρίς να μπορεί να πιάσει λιμάνι και το οποίο ανήκει στους μύθους της ναυτικής παράδοσης και της ροπής του ανθρώπου προς αναζήτηση.

Στην ταινία εμπλέκονται με αριστοτεχνικό τρόπο, διάφοροι χαρακτήρες ανθρώπων και ο τρόπος που ο καθένας επιλέγει να ζει και να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής. Ο ριψοκίνδυνος Άγγλος ραλίστας, ο καταθλιπτικός Αμερικάνος ποιητής, ο ηλικιωμένος αρχαιολόγος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην επιστήμη, ο εγωπαθής ταυρομάχος και η τσιγγάνα μάνα του με τα χαρτιά της και τα ματζούνια της, οι μουσικοί του φλαμένκο που τραγουδούν και χορεύουν τους πόνους και τα πάθη τους. Κι ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί που λέει και ο στίχος.

Όλοι στροβιλίζονται γύρω από ένα περιβάλλον που κινείται ανάμεσα σε εικαστικές και νοηματικές αντιφάσεις. Όλα έχουν θέση στο μικρό λιμάνι που λέγεται Εσπεράνθα (ελπίδα): Η ζωή και ο θάνατος, η επιτυχία και η καταστροφή, η αγάπη και το μίσος, το έγκλημα και η συγχώρεση, ο ρεαλισμός και ο μύθος, το κιτς και η ομορφιά.

Υπάρχουν στιγμές στην ταινία που ένιωσα οτι παραπαίει και ξεφεύγει, αλλά με κάποιο μυστήριο τρόπο καταφέρνει τελικά να ισορροπήσει και να ολοκληρώσει το στόχο της. Σίγουρα όποιος αποφασίσει να δει αυτή τη σκοτεινή λυρική ταινία, θα βρει πολλά που δεν κατάφερα να χωρέσω σε αυτό το κείμενο. Θα πρότεινα να την δείτε με φιλοσοφική διάθεση και με παρέα που σηκώνει κουβέντα. Ένα μπουκαλάκι ουίσκι είναι ιδανικό συμπλήρωμα. Δεν είναι ταινία για πίτσα-μπύρα-καλαμπούρι.

Η βαθμολογία μου : 10/10

SAPPHIRE (Το μυστικό της Σαπφείρας)

1959 Αγγλία
Είδος  Αστυνομικό

Σκηνοθεσία         Μπάζιλ Ντίρντεν (1911-1971)
Σενάριο               Τζάνετ Γκριν

Παίζουν               Νάιτζελ Πάτρικ, Μάικλ Κρεγκ, Ιβόν Μίτσελ, Πολ Μέισι, Μπέρνανρντ Μάιλς, Ερλ Κάμερον

Υπόθεση               Στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1950, μια όμορφη φοιτήτρια βρίσκεται δολοφονημένη και το τμήμα ανθρωποκτονιών ξεκινά την έρευνα για να βρει τον δολοφόνο.

Η μοναδική εμφάνιση της Σαπφείρας.

Η άτυχη φοιτήτρια ήταν μιά όμορφη κοπέλα γεμάτη ζωή που λάτρευε τη μουσική και το χορό και έκανε όνειρα για το μέλλον της. Έκρυβε όμως ένα μυστικό που οδήγησε στη δολοφονία της. Μέσα από την αστυνομική έρευνα ξετυλίγεται η σύντομη ζωή της στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1950, όταν οι φυλετικές προκαταλήψεις κυριαρχούσαν και τα ρατσιστικά πάθη ήταν εξημένα.

Την εποχή εκείνη, οι κάτοικοι της Βρετανικής κοινοπολιτείας (πρώην Βρετανική αυτοκρατορία) είχαν το δικαίωμα να εγκατασταθούν στην Αγγλία ως ισότιμοι πολίτες. Πλήθος μεταναστών συνέρρεαν από κράτη όπως η Ζιμπάμπουε, η Γκάμπια, η Τανγκανίκα, η Ζανζιβάρη κ.α. Το Λονδίνο γέμισε έγχρωμους και η Αγγλική κοινωνία δεν άργησε να αναπτύξει έντονα ρατσιστικά αισθήματα. Το αποκορύφωμα της ρατσιστικής έξαρσης ήταν το 1962 όταν η συντηρητική Αγγλική κυβέρνηση ψήφισε ένα νόμο που έβαζε μεγάλους περιορισμούς στη μετανάστευση από αυτά τα κράτη.

Ο προοδευτικός σκηνοθέτης Μπάζιλ Ντίρντεν, δεν διστάζει να πετάξει κυριολεκτικά στα μούτρα της Αγγλικής κοινωνίας αυτή της την διαστροφή και μάλιστα το κάνει κρατώντας χαμηλούς τόνους και ιδανικές ισορροπίες. Πραγματικά θαύμασα τον τρόπο που περιγράφει το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής, στυλιτεύει το απεχθές φαινόμενο του ρατσισμού (χωρίς να αφήνει εκτός κριτικής την αστυνομία) και παράλληλα προσφέρει μια αστυνομική ταινία που παρακολουθείται με ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Το διαφημιστικό πόστερ της εποχής έγραφε χαρακτηριστικά: The sensational story of a girl who didn't belong! Και αυτό ακριβώς ήταν το μυστικό που πλήρωσε τόσο ακριβά η Σαπφείρα, το κορίτσι που δεν ανήκε ούτε στη μία, ούτε στην άλλη ομάδα.

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες μόλις λίγους μήνες μετά τα σοβαρότατα ρατσιστικά επεισόδια διάρκειας δύο εβδομάδων που έγιναν στην συνοικία Νότινγκ Χιλ του Λονδίνου όταν ακροδεξιές ομάδες εξαπέλυσαν πογκρόμ κατά των εγχρώμων. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης, όταν η ταινία ήταν ακόμα στα γυρίσματα, είπε: "Σκοπεύουμε να δείξουμε πόσο ανόητη και παράλογη είναι αυτή η προκατάληψη (εναντίον των έγχρωμων)". Και θεωρώ οτι κατάφερε τον στόχο του. Δεν είναι τυχαίο οτι η προβολή της ταινίας προκάλεσε έντονη διχογνωμία στην Αγγλική κοινωνία.

Η Σαπφείρα κέρδισε βραβείο BAFTA καλύτερης Βρετανικής τανίας, Βραβείο φωτογραφίας (Χάρι Γουάξμαν) των Βρετανών κινηματογραφιστών και βραβείο Έντγκαρ Άλαν Πόου καλύτερου σεναρίου (Τζάνετ Γκριν).

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου : 10/10

FIVE GRAVES TO CAIRO (Κατάσκοποι του Αλαμέιν)

1943 ΗΠΑ
Είδος  Κατασκοπικό θρίλλερ

Σκηνοθεσία         Μπίλι Γουάιλντερ (1906-2002)
Σενάριο               Τσαρλς Μπράκετ, Μπίλι Γουάιλντερ (Μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού του Λάζος Μπιρό)

Παίζουν              Φράνσο Τον, Αν Μπάξτερ, Ακίμ Ταμίροφ, Έριχ Φον Στροχάιμ, Πίτερ Βαν Έικ

Υπόθεση              Στη Βόρεια Αφρική κατά τον Β'Παγκόσμιο πόλεμο, ένας δεκανέας του Βρετανικού στρατού εγκλωβίζεται μέσα στις εχθρικές γραμμές και συναντά προσωπικά τον ίδιο τον Ρόμελ.

 

Μετά από σκληρές μάχες ο συμμαχικός στρατός οπισθοχωρεί και ο Ρόμελ με τα περιβόητα Afrika Korps τους καταδιώκει. Ο δεκανέας Μπραμπλ διαφεύγει μέσα από την έρημο με περιπετειώδη τρόπο και βρίσκει καταφύγιο σε ένα μικρό ξενοδοχείο στο Σίντι Χαλφάγια (στη μέση του πουθενά) το οποίο λέγεται "Η αυτοκράτειρα της Βρετανίας". Το ξενοδοχείο ανήκει σε έναν Άραβα και η μοναδική υπάλληλος είναι μιά Γαλλίδα καμαριέρα. Λίγα λεπτά αργότερα όμως καταφθάνει στο ξενοδοχείο ο ίδιος ο Ρόμελ με το επιτελείο του.

Έτσι ξεκινά αυτή η, όχι και πολύ γνωστή, ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ, που είναι ένα κράμα κατασκοπικού θρίλλερ και πολεμικού δράματος, με έξυπνη ίντριγκα, αρκετές σκηνές  αγωνίας, αλλά και με άφθονα κωμικά στοιχεία. Φυσικά και με την απαραίτητη προπαγάνδα για να τονωθεί το ηθικό, μιά και είναι γυρισμένη μέσα στον πόλεμο.

Παρά την πολεμική της θεματολογία, όλη η δράση της ταινίας διαδραματίζεται μέσα στο μικρό ξενοδοχείο (είναι θεατρικό έργο) και αναφέρεται στις παραμονές της περίφημης δεύτερης μάχης του Ελ Αλαμέιν τον Οκτώβριο του 1942 κατά την οποία τα στρατεύματα του Ρόμελ ηττήθηκαν και ο στρατηγός Μοντγκόμερι έγινε ήρωας. Οι μοναδικές σκηνές μάχης διαρκούν μερικά λεπτά προς το τέλος.

Η ταινία ξεχωρίζει για την πανέμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία του Τζον Σιτζ (προτάθηκε για Όσκαρ) και για την ιδιαίτερη απόδοση της προσωπικότητας του Ρόμελ από τον Αυστριακό αστέρα του βωβού κινηματογράφου Έριχ Φον Στροχάιμ ο οποίος κάνει τον θεατή να ανατριχιάζει κάθε φορά που εμφανίζεται.

Η βαθμολογία μου : 10/10

PLAY DIRTY (Βρώμικο παιχνίδι)

1969 Αγγλία
Είδος  Αντιπολεμικό

Σκηνοθεσία          Αντρέ Ντε Τοθ (1912-2002)
Σενάριο                Μέλβιν Μπραγκ, Λότε Κόλιν, Τζορτζ Μάρτον

Παίζουν               Μάικλ Κέιν, Νάιτζελ Ντάβενπορτ, Νάιτζελ Γκριν

Υπόθεση               Ένα μηχανικός της πετρελαϊκής εταιρείας BP έχει τοποθετηθεί στο βασιλικό σώμα μηχανικών και δουλεύει ως ειδικός καυσίμων στον Βρετανικό στρατό στη Βόρεια Αφρική, μέχρι που του ανατίθεται μιά ειδική αποστολή στην έρημο, πίσω από τις εχθρικές γραμμές.

Ο λοχαγός Ντάγκλας, δουλεύει στις κεντρικές εγκαταστάσεις του Βρετανικού στρατού, κάνοντας αυτό που έκανε και στην ιδιωτική του ζωή: επιβλέποντας τις φορτώσεις καυσίμων. Όλα θα κυλούσαν ομαλά, αν ο φιλόδοξος στρατηγός της μονάδας του, δεν τον ενέπλεκε στον αληθινό πόλεμο αναθέτοντάς του να οδηγήσει μια ομάδα μισθοφόρων (μεταμφιεσμένων σε Ιταλούς στρατιώτες) στα άδυτα του Ρόμελ με στόχο να του ανατινάξουν τα λιγοστά καύσιμα που διέθετε. Ο άπειρος στον πόλεμο λοχαγός, αναλαμβάνει την αποστολή του τηρώντας το πρωτόκολλο του στρατού. Όμως οι "στρατιώτες" του, είναι αποβράσματα βγαλμένα από φυλακές και η αποστολή δύσκολη. Ακόμα χειρότερα, ο επικεφαλής της βρωμερής ομάδας, είναι αδίστακτος, ανενδοίαστος, φιλοχρήματος και άκρως ανταγωνιστικός.

Ιστορικά η ταινία έχει σαν βάση τις μυστικές ομάδες του Βρετανικού στρατού  όπως η "Long Range Desert Group" ή, η ακόμη πιό διάσημη, "Popski's Private Army" που έδρασαν στη Βόρεια Αφρική κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο κάνοντας επιτυχημένες δολιοφθορές στα στρατεύματα του Ρόμελ.

Το σενάριο είναι πολύ καλό, με έξυπνους διαλόγους, γεμάτο περιπετειώδη περιστατικά, Βρετανικό φλέγμα και σαφή αντιπολεμική στόχευση. Η σκηνοθεσία είναι ζωηρή, διεισδυτική και εκμεταλλεύεται άριστα το σκληρό και επιβλητικό τερέν της ερήμου. Εξ' άλλου ο Ούγγρος σκηνοθέτης Αντρέ Ντε Τοθ, είναι έμπειρος σε τέτοια γυρίσματα μιά και υπήρξε σκηνοθέτης των σκηνών δράσης του περίφημου Λώρενς της Αραβίας (1962). Το βρώμικο παιχνίδι είναι η τελευταία του ταινία. Τα γυρίσματα έγιναν στην Αλμερία της Ισπανίας.

Οι ερμηνείες είναι όλες πολύ καλές, αλλά ο Μάικλ Κέιν καταφέρνει ως συνήθως να επισκιάσει τους πάντες με το μπλαζέ γλαρό του ύφος και την ιδιοφυή απλότητα της ερμηνείας του.

Αρχικά την ταινία θα σκηνοθετούσε ο Ρενέ Κλεμάν και ο τίτλος θα ήταν "Written in the Sand" αλλά μετά την αποχώρησή του ανέλαβε ο Αντρέ Ντε Τοθ και ο τίτλος έγινε "Play dirty". Εγώ, αν της έβαζα τίτλο, θα την έλεγα "άσμα ειρωνικό και πένθιμο".

Η ταινία θεωρείται επηρεασμένη από την ανάλογης θεματολογίας και στιλ, "Και οι 12 ήταν καθάρματα" ("The dirty dozen" 1967) του Ρόμπερτ Όλντριτζ. Ο διευθυντής φωτογραφίας Τεντ Σκάιφ έχει κάνει τη φωτογραφία και στις δύο ταινίες. Προσωπικά, το "βρώμικο παιχνίδι" μου άρεσε περισσότερο γιατί αποφεύγει την ματσίστικη, στρατολάγνα και λίγο δήθεν προσέγγιση των 12 καθαρμάτων.

Η πρώτη όμως ταινία που ασχολήθηκε με το θέμα της χρησιμοποίησης καταδίκων, καθαρμάτων και κοινωνικών αποβρασμάτων σε επικίνδυνη αποστολή κατά τη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, ήταν η περιπετειώδης αλλά άρρυθμη περιπέτεια "Μυστική απόβασις" ("The secret invasion" 1964) του Ρότζερ Κόρμαν.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου : 10/10