WHATEVER WORKS (Κι αν σου κάτσει;)

2009 ΗΠΑ
Είδος  Κωμωδία

Σκηνοθεσία            Γούντι Άλλεν
Σενάριο                  Γούντι Άλλεν

Παίζουν                 Λάρι Ντέιβιντ, Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ, Πατρίσια Κλάρκσον, Εντ Μπέγκλι

Υπόθεση                 Ένας μεσόκοπος διανοούμενος πρώην καθηγητής πανεπιστημίου της φυσικής, γνωρίζει μιά πολύ νεότερή του αμόρφωτη επαρχιώτισσα και αλλάζει η ζωή του.

Ο ηλικιωμένος Μπόρις, πάσχει από νοσοφοβία και μικροβιοφοβία, είναι μισάνθρωπος, υπερόπτης, πικρόχολος, μοναχικός και άκρως ιδιόρυθμος. Γιά όλα έχει μιά αρνητική προδιάθεση και δεν διστάζει να εκφράσει την άρνησή του προς πάσα κατεύθυνση αδιαφορώντας για τις συνέπειες της φαρμακερής του γλώσσας. Η 21 ετών Μέλοντι που το έχει σκάσει από τους θρησκόληπτους γονείς της για να αναζητήσει την τύχη της, είναι αφελής, καλοπροαίρετη και αθώα. Η ζωή και των δύο θα δεχτεί τεράστιες επιρροές και η σχέση τους θα λάβει άλλες διαστάσεις όταν εμφανίζονται οι γονείς της νεαρής κοπέλλας.

Μετά από απουσία 5 ετών από τη Νέα Υόρκη, ο Γούντι Άλλεν επιστρέφει με ένα σενάριο που είχε γράψει τη δεκαετία του 1970 έχοντας στο μυαλό του για το ρόλο του Μπόρις τον Ζίρο Μοστέλ και το είχε εγκαταλείψει όταν ο ηθοποιός πέθανε.

Όλες οι εμμονές του σκηνοθέτη (ο θάνατος, η διανόηση, το σεξ, η θρησκεία) ξεδιπλώνονται και πάλι προκαλώντας κωμικά περιστατικά και τρελλές ανατροπές. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ο άριστος Λάρι Ντέιβιντ, (που μιμείται άψογα τον Γούντι Άλλεν), απευθύνεται στο κοινό εξηγώντας του την άποψή του και ζητώντας τη συμμετοχή του στα δρώμενα.

Πολύ καλή κωμωδία, στο κλασσικό Γουντιαλλενικό στυλ με εξαιρετικές ερμηνείες και αρκετές στιγμές γέλιου.

 Η βαθμολογία μου : 10/10

NIGHT OF THE LIVING DEAD (Η νύχτα των ζωντανών νεκρών)

1968 ΗΠΑ
Είδος   Τρόμου (Κείμενο Νο 3)

Σκηνοθεσία           Τζορτζ Ρομέρο
Σενάριο                 Τζορτζ Ρομέρο, Τζον Ρούσο

Παίζουν                 Ντουάν Τζόουνς, Τζούντιθ Ο'Ντι, Καρλ Χάρντμαν

Υπόθεση                 Μία ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων κυνηγημένοι από  σαρκοβόρους ζωντανούς-νεκρούς, εγκλωβίζονται σε μιά αγροικία και προσπαθούν να επιβιώσουν.

Έρχονται Μπάρμπρα!

Όταν δύο νεαρά αδέλφια ξεκίνησαν να επισκεφτούν τον τάφο του πατέρα τους σε ένα απομακρυσμένο νεκροταφείο, δεν μπορούσαν με τίποτα να φανταστούν αυτό που θα επακολουθούσε. Μεταξύ γκρίνιας και αστεϊσμών ("They're coming to get you Barbra" καλαμπουρίζει ο Τζόνι μιμούμενος τη φωνή του Μπορίς Καρλόφ) φεύγουν από το νεκροταφείο λίγο πριν τη δύση του ηλίου και δέχονται απρόκλητη επίθεση από έναν χλωμό μεσόκοπο βρώμικο κουρελή άνδρα με χαλασμένα δόντια. Και έτσι ξεκινά η περιβόητη "νύχτα των ζωντανών νεκρών" που έμελλε να αποτελέσει τομή για το είδος.

Ο Ρομέρο που μέχρι τότε σκηνοθετούσε διαφημιστικά και παιδικές σειρές για την τηλεόραση, έκανε αυτή την ταινία σε ηλικία μόλις 28 ετών έχοντας επηρεαστεί από το μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Μάθεσον "I am legend" του 1954. Η φωτογραφία (που έγινε επίσης από τον Ρομέρο) είναι σαφώς επηρεασμένη από το νουάρ. Λόγω χαμηλού προϋπολογισμού η ταινία γυρίστηκε σε ασπρόμαυρο φιλμ (ευτυχής συγκυρία), τα κουστούμια ήταν απλώς κάποια παλιά ρούχα, το αίμα ήταν σιρόπι από το σούπερ μάρκετ και οι σάρκες που ξεσκίζουν τα ζόμπι είναι από το χασάπικο ενός από τους ηθοποιούς. Όσο για το σπίτι, ήταν υπό κατεδάφιση οπότε μπορούσαν να το καταστρέψουν ελεύθερα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της πρωταγωνίστριας Τζούντιθ Ο'Ντι ένα μεγάλο μέρος των διαλόγων ήταν αυτοσχεδιασμοί των ηθοποιών γιατί το σενάριο ήταν σχηματικό και φτιαχνόταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
Με αυτές τις συνθήκες λοιπόν κατασκευάστηκε η αλληγορική νύχτα των ζωντανών νεκρών που κατάφερε να απελευθερώσει το είδος από τα ξόρκια και τα κουκλάκια βουντού που μέχρι τότε ποδηγετούσαν τις ταινίες με ζόμπι (Κείμενο Νο 3). Κόστισε μερικές δεκάδες χιλιάδες δολλάρια και έβγαλε 42 εκατομμύρια. Λόγω κάποιου τεχνικού λάθους όμως ο σκηνοθέτης δεν κέρδισε χρήματα από αυτή την ταινία γιατί δεν φρόντισε να κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα. Δεν πειράζει όμως, γιατί, εκτός του οτι το όνομα Ρομέρο έμεινε στην ιστορία, έκανε και άλλες 5 συνέχειες οπότε, όλο και κάτι θα έβγαλε.

Μπορεί σήμερα πιά η νύχτα των ζωντανών νεκρών να φαντάζει φτωχή σε εφέ μετά από όλα αυτά που έχουν δει τα ματάκια μας, αλλά διατηρεί την ατμόσφαιρα και την πρωτοτυπία της. Είναι αποτέλεσμα παρεΐστικο, έχει ψυχή και δεν ξεχνά να στηλιτεύσει το ρατσισμό και τη θέση της γυναίκας.

Η ταινία έχει επιλεγεί ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική προς διατήρηση, στην ταινιοθήκη του Αμερικανικού Κονγκρέσου. http://en.wikipedia.org/wiki/National_Film_Registry

Η βαθμολογία μου : 10/10

BAREFOOT IN THE PARK (Ξυπόλητοι στο πάρκο)

1967 ΗΠΑ
Είδος  Αισθηματική κωμωδία (Κομεντί)

Σκηνοθεσία          Τζιν Σακς
Σενάριο                Νιλ Σάιμον (Μεταφορά του ομότιτλου θεατρικού του έργου του 1963)

Παίζουν                Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Τζέιν Φόντα, Σαρλ Μπουαγιέ, Μίλντρεντ Νάτγουικ, Χερμπ Έντελμαν

Υπόθεση                Ένα νιόπαντρο ερωτευμένο ζευγάρι ξεκινά τον έγγαμο βίο του νοικιάζοντας ένα μικροσκοπικό Νεο-Υορκέζικο διαμέρισμα το οποίο έχει τόσα προβλήματα που θα βάλει τη σχέση τους σε δοκιμασία.

Η Κόρι είναι μιά ανέμελη κοπέλα γεμάτη ζωή και καλή διάθεση που της αρέσει να δοκιμάζει τα πάντα κυνηγώντας τη διασκέδαση. Ο Πολ είναι ένας συντηρητικός ανερχόμενος δικηγόρος γεμάτος αναστολές που ταιριάζει πιό πολύ σε μιά ήσυχη μαζεμένη ζωή. Ο κεραυνοβόλος έρωτας τους οδηγεί σε έναν γρήγορο γάμο. Τόσο γρήγορο που ούτε καν προλαβαίνουν  να σκεφτούν τις τεράστιες διαφορές των χαρακτήρων τους. Την κατάσταση δυσκολεύει το διαμέρισμα που νοικιάζουν για να στεγάσουν την έγγαμη ζωή τους, το οποίο εκτός από το μικρό του μέγεθος και τους 5 ορόφους χωρίς ασανσέρ, είναι πανάκριβο, δεν έχει θέρμανση και έχει τους πιό παράξενους και εκκεντρικούς γείτονες όλων των εποχών. Όμως, ο έρωτας που νικάει τα πάντα, καταφέρνει να βγει θριαμβευτής μέσα από σειρά κωμικών και περιπετειωδών συμβάντων.

Η ταινία έχει θεατρική σκηνοθεσία αλλά είναι πολύ χαριτωμένη, εύθυμα ανέμελη και κατά τη γνώμη μου ένα από τα καλύτερα δείγματα αισθηματικής κομεντί, με αστραφτερούς πρωταγωνιστές και θεϊκούς καρατερίστες στους δεύτερους ρόλους. Από τις ταινίες που δεν βαριέσαι να την βλέπεις και κάθε φορά να σου φτιάχνει τη διάθεση. Είναι κατάλληλη και για παιδιά.

Το θεατρικό έργο του πολυβραβευμένου θεατρικού συγγραφέα Νιλ Σάιμον (σε σκηνοθεσία Μάικ Νίκολς και πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ) ανέβηκε στο Μπρόντγουέι το 1963 και κατέβηκε το 1967 μετά από 1.530 παραστάσεις.

Η βαθμολογία μου : 10/10

CARNIVAL OF SOULS (Το καρναβάλι των ψυχών ή Το σημάδι της αμαρτίας)

1962 ΗΠΑ
Είδος   Τρόμου

Σκηνοθεσία               Χερκ Χάρβι (1924-1996)
Σενάριο                     Χερκ Χάρβι, Τζον Κλίφορντ

Παίζουν                    Κάντανς Χίλιγκος, Αρτ Έλισον, Χερκ Χάρβι

Υπόθεση                    Μιά νεαρή πιανίστα που επέζησε ενός τροχαίου δυστηχήματος, υποφέρει από μετατραυματικό στρες που της δημιουργεί εφιαλτικά οράματα.

 

 Όταν το αυτοκίνητο με τις τρεις κοπέλλες πέφτει στο λασπώδες νερό του ποταμού, κανείς δεν φαντάζεται οτι κάποια από αυτές θα καταφέρει να επιβιώσει. Η όμορφη Μαίρη όμως τα καταφέρνει και όντας δυνατός χαρακτήρας δείχνει να ξεπερνά το σοκ πολύ γρήγορα. Οδηγεί αμέσως και μάλιστα μετακομίζει σε μιά επαρχιακή πόλη όπου της προσφέρεται δουλειά ως οργανίστα σε μιά εκκλησία. Παρ' όλο που φαινομενικά η κοπέλλα έχει ξεπεράσει την περιπέτειά της, αρχίζει να έχει επίμονα οράματα νεκροζώντανων και ιδιαίτερα ενός άνδρα με νεκρικό προσωπείο. Στον βουβό ρόλο του άνδρα εμφανίζεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Το καρναβάλι των ψυχών είναι μιά σκοτεινή ατμοσφαιρική ταινία τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού, με όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία και ενοχλητική μουσική εκκλησιαστικού οργάνου. Τα εφέ είναι φτωχά και οι ερμηνείες ερασιτεχνικές. Καταφέρνει όμως να δημιουργήσει στο θεατή συναισθήματα άγχους και φόβου καθώς μιά ανυπεράσπιστη κοπέλλα καταδιώκεται διαρκώς από φρικτές εικόνες που βάζουν τον ορθολογισμό της σε δοκιμασία.

Είναι η μοναδική ταινία του Χερκ Χάρβι ο οποίος προφανώς απογοητεύτηκε με την εμπορική αποτυχία της ταινίας του. Πού να φανταστεί οτι λίγα χρόνια αργότερα το έργο του θα αναγνωριζόταν και θα γινόταν ένα κλασσικό cult.

Η βαθμολογία μου : 8/10

THE TRAIN (Το τραίνο)

1964 ΗΠΑ Γαλλία Ιταλία
Είδος  Πολεμική περιπέτεια

Σκηνοθεσία          Τζον Φρανκενχάιμερ (1930-2002)
Σενάριο                Φράνκλιν Κοέν, Φρανκ Ντέιβις (Μεταφορά του βιβλίου "Le front de l' art" της Γαλλίδας ιστορικού Ροζέ Βαγιάρντ)


Παίζουν                Μπαρτ Λάνκαστερ, Πολ Σκόφιλντ, Ζαν Μορό, Σούζαν Φλον, Μισέλ Σιμόν

Υπόθεση                Το περιπετειώδες ταξίδι ενός τραίνου φορτωμένου με πολύτιμους πίνακες ζωγραφικής από τη Γαλλία στη Γερμανία λίγο πριν τη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου.

Το 1941 η διάσημη ιστορικός, ηρωίδα της Γαλλικής αντίστασης και λοχαγός του Γαλλικού στρατού, Ροζέ Βαγιάρντ τοποθετήθηκε επικεφαλής της εθνικής πινακοθήκης της Γαλλίας (Ζε ντε Πομ). Στο κτήριο αυτό οι Γερμανοί κατακτητές αποθήκευαν τα έργα τέχνης που έκλεβαν από τα μουσεία της χώρας αλλά και από ιδιωτικές συλλογές. Η Βαγιάρντ (που απέκρυψε οτι γνώριζε Γερμανικά) επί τέσσερα χρόνια κατέγραφε λεπτομερώς τα κλεμμένα έργα (πάνω από 20.000 κομμάτια), πότε και σε ποιούς στάλθηκαν στη Γερμανία και κρατούσε ενήμερο για όλα τον διευθυντή των Γαλλικών μουσείων. Όταν η Γερμανία ηττήθηκε, ο επικεφαλής της μεγάλης κλοπής στρατηγός Φρανζ Φον Βαλντχάιμ πακετάρισε όσα περισσότερα έργα μπορούσε, τα φόρτωσε σε ένα τραίνο και τα έστειλε στη Γερμανία. Η Βαγιάρντ όμως ειδοποίησε τη Γαλλική αντίσταση και τα σχέδια του αξιωματικού της Βέρμαχτ εμποδίστηκαν. Με την απελευθέρωση η Βαγιάρντ τέθηκε επικεφαλής της επιτροπής επανάκτησης των έργων τέχνης και το 1961 κατέγραψε όλη της την εμπειρία σε ένα βιβλίο που το ονόμασε "το μέτωπο της τέχνης".

Το βιβλίο έγινε η βάση για το σενάριο αυτής της εξαιρετικής πολεμικής περιπέτειας που διαδραματίζεται τον Αύγουστο του 1944 καθώς ο ηττημένος Γερμανικός στρατός φεύγει από τη Γαλλία και ο αξιωματικός της Βέρμαχτ, λάτρης της τέχνης και γνώστης της αξίας των έργων, κλέβει τα τελευταία πολύτιμα έργα (μοντέρνας κυρίως ζωγραφικής) και προσπαθεί να τα στείλει στη Γερμανία. Η Γαλλική αντίσταση όμως θα του εμποδίσει τα σχέδια.

Ο Φρανκενχάιμερ σκηνοθετεί άριστα το αγωνιώδες δραματικό ταξίδι προσφέροντας στο θεατή εντυπωσιακές και καλοστημένες σκηνές δράσης με καταδιώξεις, αεροπορικές επιδρομές, συγκρούσεις τραίνων, εκτροχιασμούς και άλλα απρόοπτα. Παράλληλα αποτίει φόρο τιμής στη Γαλλική αντίσταση περιγράφοντας την αυτοθυσία των Γάλλων αντιφασιστών που δεν εγκατέλειψαν τον πόλεμο μέχρι να φύγει και ο τελευταίος Γερμανός από τη χώρα τους.

Ο Μπαρτ Λάνκαστερ (συχνός συνεργάτης του σκηνοθέτη) δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και φυσικής κατάστασης. Τρέχει, πηδάει, σκαρφαλώνει, κουτρουβαλάει... και τι δεν κάνει.

Η βαθμολογία μου : 10/10

THE WALKING DEAD (Περιπλανώμενος νεκρός)

1936 ΗΠΑ
Είδος  Τρόμου επιστημονικής φαντασίας (Κείμενο Νο 3)

Σκηνοθεσία               Μάικλ Κέρτιζ (1886-1962)
Σενάριο                     Γιούαρτ Άνταμσον, Τζόζεφ Φιλντς, Πίτερ Μίλνε, Λίλι Χέιγουορντ, Ρόμπερτ Άντριους

Παίζουν                    Μπορίς Καρλόφ, Ρικάρντο Κορτές, Έντμουντ Γκουέν, Μάργκεριτ Τσέρτσιλ

Υπόθεση                    Μιά συμμορία απατεώνων παγιδεύει έναν πρώην κατάδικο φορτώνοντάς του ένα φόνο που δεν έχει διαπράξει.

Ο πρώην κατάδικος Τζον Έλμαν μετά τη δεκαετή του φυλάκιση, προσπαθεί να βρει δουλειά (εν μέσω της κρίσης του 1929) και να σταθεί στα πόδια του. Σε αυτή τη δεινή θέση τον βρίσκει μιά συμμορία "εντίμων" απατεώνων που θέλει να βγάλει από τη μέση έναν δικαστή που τους ενοχλεί. Το σχέδιό τους είναι να του φορτώσουν το φόνο. Ο άτυχος άνδρας, αφού καταδικαστεί σε θάνατο και πεθάνει στην ηλεκτρική καρέκλα, στη συνέχεια υποβάλλεται σε επιστημονικό πείραμα που τον επαναφέρει στη ζωή.

Πρόκειται για μία από τις πρώτες ταινίες με ήρωα έναν νεκροζώντανο παρ' όλο που στο πρώτο της μέρος δίνει την εντύπωση κοινωνικού και δικαστικού δράματος. Με πολύ όμορφη ατμοσφαιρική φωτογραφία και με εργαλεία την επιστημονική φαντασία και το μακάβριο, ο Ούγγρος σκηνοθέτης Κερτέζ Καμίνερ Μανό (Μάικλ Κέρτιζ) σχολιάζει μέσα από την απλοϊκή ιστορία του Τζον Έλμαν την αδικία, την αδυναμία υπεράσπισης του φτωχού απέναντι στο δικαστικό σύστημα αλλά και την έννοια της εκδίκησης. Παράλληλα στηλιτεύει τη θανατική ποινή και θέτει ηθικά και φιλοσοφικά ζητήματα για την ζωή, το θάνατο και την επιστήμη.

Ο Μπορίς Καρλόφ, μέσα από το έντονο βλέμμα του, καταφέρνει να εκφράσει τη θλιμμένη δίψα για εκδίκηση ενός πλάσματος που περπατάει σ' αυτόν τον κόσμο έχοντας αντικρύσει με τα ίδια του τα μάτια τί υπάρχει πέρα από τη ζωή.

Η βαθμολογία μου : 10/10

FROM DUSK TILL DAWN (Από το σούρουπο ως την αυγή)

1996 ΗΠΑ
Είδος  Κωμωδία τρόμου

Σκηνοθεσία              Ρόμπερτ Ροντρίγκες
Σενάριο                    Κουέντιν Ταραντίνο

Παίζουν                   Τζορτζ Κλούνι, Κουέντιν Ταραντίνο, Χάρβεϊ Καϊτέλ, Τζούλιετ Λιούις, Σάλμα Χάγιεκ

Υπόθεση                   Οι δύο αδελφοί Γκέκο καταζητούμενοι για ληστείες, απαγάγουν έναν πατέρα με τα δυό του παιδιά για να τους βοηθήσουν να περάσουν τα σύνορα προς το Μεξικό.

Θεά!

Ο ένας αδελφός συγκροτημένος, έξυπνος, συνειδητός κλέφτης είναι ο εγκέφαλος της εγκληματικής δράσης. Ο άλλος παρανοϊκός, βιαστής, αδίστακτος και απρόβλεπτος. Μετά από μία ληστεία τράπεζας καταδιώκονται από την αστυνομία και προσπαθούν να το σκάσουν στο Μεξικό. Για να το καταφέρουν απαγάγουν έναν πατέρα με τα δυό παιδιά του που ταξιδεύουν με τροχόσπιτο.

Η ταινία χωρίζεται σε δύο μέρη: Στο πρώτο γνωρίζουμε τους πρωταγωνιστές, παρακολουθώντας μιά κάτω του μετρίου περιπετειούλα, σε βαθμό που όταν είδα την ταινία για πρώτη φορά, αναρωτήθηκα τί ακριβώς της πρόσφερε τέτοια φήμη. Κατάλαβα στο δεύτερο μέρος, όταν οι φυγάδες φτάνουν στο περιβόητο νάιτ κλαμπ "Titty Twister" το οποίο λειτουργεί "από το σούρουπο ως την αυγή" και όπου πρέπει να περάσουν τη νύχτα. Μιά αλλοπρόσαλλη παρέα, με δύο αδίστακτους εγκληματίες, έναν πρώην ιερέα που έχει χάσει την πίστη του και δύο έφηβους, σε ένα μαγαζί αυστηρώς ακατάλληλο από κάθε άποψη. Ένα νάιτ κλαμπ με καταπληκτικά ντεκόρ, πανέμορφες χορεύτριες και καυτές παραστάσεις.

Η ταινία είναι ένα κωμικό σπλάτερ, πρωτότυπο, ευφάνταστο και απρόβλεπτο, που συνδυάζεται με καλές ερμηνείες πράγμα σπάνιο για ταινίες του είδους. Ακολούθησαν το sequel "From dusk till dawn 2: Texas blood money" του Σκοτ Σπίγκελ το 1999 και το prequel "From dusk till dawn 3: The hangman's daughter" του Πι Τζέι Πέσκι. Ο Ρόμπερτ Ροντρίγκες που έχει το τηλεοπτικο κανάλι "El Rey" έκανε το From dusk till dawn και τηλεοπτική σειρά. Από τον Μάρτιο μέχρι το Σεπτέμβριο του 2014 παίχτηκε η πρώτη σεζόν και σύντομα αναμένεται η δεύτερη.

Η βαθμολογία μου : 10/10

THE CHILDREN OF MEN (Τα παιδιά των ανθρώπων)

2006  Αγγλία ΗΠΑ
Είδος    Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας

Σκηνοθεσία            Αλφόνσο Κουαρόν
Σενάριο                  Αλφόνσο Κουαρόν, Τίμοθι Σέξτον, Ντέιβιντ Αράτα, Μαρκ Φέργκους, Χοκ Όστμπαϊ (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του 1992 της Φίλις Ντόροθι Τζέιμς)

Παίζουν                 Κλάιβ Όουεν, Τζούλιαν Μουρ, Μάικλ Κέιν, Τσούιτελ Ετζιόφορ

Υπόθεση                 Το έτος 2027 το ανθρώπινο είδος για άγνωστους λόγους έχει χάσει την ικανότητά του να αναπαράγεται και ως εξ αυτού, μετατρέπεται σε είδος υπό εξαφάνιση.

Σε ένα καθόλου μακρυνό αλλά πολύ σκοτεινό μέλλον, σε ολόκληρο τον πλανήτη επικρατεί το χάος και ο πόλεμος. Η μόνη χώρα που έχει οργανωμένη κυβέρνηση και σχετική ειρήνη, είναι η Αγγλία και ως εξ αυτού, γίνεται πόλος έλξης για εκατομμύρια μετανάστες οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν. Το τεράστιο κύμα μετανάστευσης έχει οδηγήσει σε ένα αυταρχικό κράτος που επιβάλει την τάξη με το στρατό. Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργήσει οργανώσεις αντίστασης που παλεύουν κατά του ολοκληρωτισμού και υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι έχουν χάσει εντελώς τη δυνατότα αναπαραγωγής με αποτέλεσμα σε ολόκληρο τον πλανήτη να μην υπάρχουν καθόλου παιδιά. Τα τελευταία παιδιά που γεννήθηκαν είναι ήδη ενήλικες. Και χωρίς παιδιά, δεν υπάρχει μέλλον.

Η ταινία είναι ένα σχόλιο πάνω στην ζωή χωρίς ελπίδα και την εγκατάλειψη του αγωνίζεσθαι. Μιά δυστοπία με απροκάλυπτες πολιτικές αναφορές, από την συρρίκνωση της δημοκρατίας, μέχρι το ρατσισμό και τη μετανάστευση που είναι από τα πιό καυτά θέματα των ημερών. Δεν καταφέρνει βέβαια να ξεκαθαρίσει τις πολιτικές της προθέσεις παρακολουθώντας τους ήρωες να τρέχουν αλαφιασμένοι, να σκοτώνουν και να σκοτώνονται χωρίς αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δηλώνει οτι αντιπαθεί το σινεμά που εκθέτει και εξηγεί τα πάντα, θεωρώντας οτι απευθύνεται σε τεμπέληδες. Έτσι, επιλέγει να αφήσει τα πάντα στο θεατή προσφέροντάς του απλώς μιά εντυπωσιακή περιπέτεια, με έντονη βία, όμορφα μονοπλάνα στις σκηνές δράσης και εντυπωσιακά εφέ, αλλά χωρίς κατεύθυνση, χωρίς ιδεολογικό προσδιορισμό, χωρίς στόχο. Η μοναδική πρόταση που φαίνεται τελικά να επικρατεί είναι το "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω" εκτός από λίγους γενναίους που επιλέγουν να πεθάνουν για τα ιδανικά τους (πάντα θα είναι λίγοι αυτοί) και τον κεντρικό ήρωα που προτιμάει να πεθάνει γιατί έχει απωλέσει την διαθέση να ζει. Θα αρέσει πολύ στο κοινό που ρέπει προς το απολιτίκ.

Η βαθμολογία μου : 7/10

STRANGERS ON A TRAIN (Ο άγνωστος του εξπρές)

1951 ΗΠΑ
Είδος   Ψυχολογικό θρίλλερ αγωνίας

Σκηνοθεσία             Άλφρεντ Χίτσκοκ (1899-1980)
Σενάριο                   Ρέιμοντ Τσάντλερ, Γουίφιλντ Κουκ, Τσέντζι Όρμοντ  (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Πατρίσια Χάισμιθ του 1950)

Παίζουν                  Φάρλι Γκρέιντζερ, Ρουθ Ρόμαν, Ρόμπερτ Γουόκερ, Πατρίσια Χίτσκοκ, Λόρα Έλιοτ

Υπόθεση                  Ο διάσημος τενίστας Γκάι Χέινς ταξιδεύοντας με το τραίνο, γνωρίζεται με τον ψυχοπαθή Μπρούνο Άντονι ο οποίος του εξηγεί το σχέδιό του για το τέλειο έγκλημα μέσω του συστήματος της  ανταλλαγής φόνων.

Ο ανυποψίαστος τενίστας ακούγοντας το εξωφρενικό σχέδιο του Μπρούνο, δεν το παίρνει στα σοβαρά θεωρώντας τον άγνωστο συνταξιδιώτη του απλώς ένα εκκεντρικό πλουσιόπαιδο που αρέσκεται να φέρεται προκλητικά. Παρασύρεται από τη φιλική του συμπεριφορά, δέχεται να φάνε και να πιούνε παρέα και κατεβαίνει από το τραίνο ξεχνώντας τη συνάντηση μιά και έχει πολύ σοβαρότερα πράγματα να αντιμετωπίσει. Σύντομα όμως θα ανακαλύψει οτι ο περίεργος άγνωστος εννοούσε κάθε λέξη που είπε και μάλιστα έχει θεωρήσει οτι έχουν κάνει μεταξύ τους μιά συγκεκριμένη συμφωνία.

Από τα καλύτερα θρίλλερ αγωνίας του Χίτσκοκ, βασισμένο σε μυθιστόρημα της εκπληκτικής Πατρίσια Χάισμιθ, η οποία συνηθίζει να χτίζει τους ήρωές της δίνοντας προφίλ κακού όχι στον μόνο στο θύτη αλλά και στο θύμα.

Σκηνοθετικά βρίσκω την ταινία άψογα στυλιζαρισμένη, με πολύ όμορφη φωτογραφία, πρωτότυπα πλάνα, γρήγορο ρυθμό, άριστη χρήση του τόπου και του χρόνου, ένα άκρως περιπετειώδες κυνηγητό στα αλογάκια του λούνα παρκ, καθώς και μία συναρπαστική σεκάνς κατά την οποία οι ήρωες κυνηγούν τη δύση του ηλίου. Το παιχνίδι της διπλής υπόστασης διαπνέει όλη την ταινία: Δύο ζευγάρια παπούτσια, δύο άγνωστοι, δύο ράγες τραίνου, δύο ουίσκι, δύο σύζυγοι, δύο θύματα, δύο ζευγάρια γυαλιά, κ.λ.π.

Οι ερμηνείες δεν είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτες, αλλά ο Ρόμπερτ Γουόκερ στο ρόλο του κακού είναι εξαίσιος οπότε, όπως λέει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, "όσο πιό πετυχημενος είναι ο κακός, τόσο πιό πετυχημένη είναι η ταινία". Το ρόλο της νεαρής διοπτροφόρου Μπάρμπαρα ερμηνεύει η κόρη του σκηνοθέτη.

Η καμέο εμφάνιση του Χίτσκοκ είναι το 10ο περίπου λεπτό όταν ανεβαίνει στο τραίνο κουβαλώντας ένα βιολοντσέλο.

Η βαθμολογία μου : 10/10

SHUTTER ISLAND (Το νησί των καταραμένων)

2010 ΗΠΑ
Είδος   Ψυχολογικό θρίλλερ

Σκηνοθεσία              Μάρτιν Σκορτσέζε
Σενάριο                    Λαέτα Καλογρίδη (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστότημα του Ντένις Λαχέιν του 2003)

Παίζουν                   Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Μαρκ Ράφαλο, Μπεν Κίνγκσλι, Μαξ Φον Σίντοφ, Ηλίας Κοτέας, Μισέλ Γουίλιαμς

Υπόθεση                   Το 1954 ο ομοσπονδιακός πράκτορας Έντουαρντ  Ντάνιελς με τον βοηθό του καταφθάνουν στην ψυχιατρική φυλακή του νησιού Σάτερ για να διελευκάνουν την εξαφάνιση μιάς τροφίμου.

Το μικρό βραχώδες και απομονωμένο νησί στο οποίο στεγάζεται η ψυχιατρική φυλακή για επικίνδυνους εγκληματίες, φυλάσσεται σαν φρούριο και επικοινωνεί με τον υπόλοιπο κόσμο μόνο μέσω ενός φέρι-μποτ.  Ο αστυνομικός που φτάνει για να ερευνήσει την μυστηριώδη εξαφάνιση μιάς τροφίμου, αντιμετωπίζει εχθρότητα εκ μέρους των φρουρών και απροθυμία των γιατρών να τον βοηθήσουν. Στην αναζήτησή του προσκρούει διαρκώς σε εμπόδια και διαπιστώνει οτι το μέρος κρύβει σκοτεινά μυστικά. 

Η ιστορία διαδραματίζεται λίγα χρόνια μετά τη λήξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου όταν οι μνήμες των στρατόπεδων συγκέντρωσης ήταν ακόμη νωπές. Ιδιαίτερα για τον ήρωα ο οποίος ως στρατιώτης ήταν στην μονάδα που απελευθέρωσε το Νταχάου και τα μάτια του είχαν αντικρύσει σκηνές απίστευτης φρίκης, το περιβάλλον της ψυχιατρικής φυλακής επιδρά πολύ έντονα στη ψυχική του ισορροπία, δημιουργώντας του δυνατές ημικρανίες και ανελέητους εφιάλτες. Αυτός όμως ορθολογιστής, αποφασιστικός και πεισματάρης, δεν ξεγελιέται από κανέναν, τους υποψιάζεται όλους και προχωρά την έρευνά του ακόμη κι όταν το νησί χτυπιέται από έναν άνευ προηγουμένου τυφώνα που σαρώνει τα πάντα.

Η ταινία έχει πολύ καλό ρυθμό και περίπλοκη δομή, ευρηματική σκηνοθεσία και πολλές εκπλήξεις. Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα άκρως ενοχλητικό θρίλλερ γεμάτο μυστήριο, τρόμο και φαντασμαγορικούς εφιάλτες. Αυτά για την πρώτη θέαση. Όταν βλέπεις την ταινία για δεύτερη φορά, η αίσθησή της είναι εντελώς διαφορετική και μπορώ να πω οτι προσωπικά την ευχαριστήθηκα περισσότερο. Απόλαυσα περισσότερο τις λεπτομέρειες, τη σκηνοθεσία και κυρίως τις ερμηνείες.

Ιστορικά η ταινία αναφέρεται σε ένα οδυνηρό περιστατικό που έγινε κατά την απελευθέρωση του Νταχάου (29 Απριλίου 1945) και λέγεται "τα αντίποινα της απελευθέρωσης του Νταχάου" κατά το οποίο οι Αμερικάνοι που μπήκαν στο στρατόπεδο, εκτέλεσαν εν ψυχρώ άγνωστο αριθμό Γερμανών φυλάκων και στρατιωτών που είχαν ήδη παραδοθεί.

Η βαθμολογία μου : 10/10

RAISE THE RED LANTERN (Σήκωσε τα κόκκινα φανάρια)

1991 Κίνα
Είδος   Δράμα

Σκηνοθεσία           Ζανγκ Γιμού
Σενάριο                 Νι Ζεν (Βασισμένο στο μυθιστόρημα "Wives and Concubines" 1990 του Σου Τονγκ)

Παίζουν                Γκονγκ Λι, Χε Καϊφέι, Κάο Κουίφεν, Λιν Κονγκ

Υπόθεση                Μιά ορφανή 19χρονη κοπέλλα αναγκάζεται να παντρευτεί έναν πλούσιο άρχοντα και εγκαθίσταται στο σπίτι του ως τέταρτη σύζυγος.

Η ιστορία διαδραματίζεται στις αρχές της δεκαετίας του 1920 την λεγόμενη εποχή των πολέμαρχων (1916-1928) όταν οι πλούσιοι άρχοντες παντρεύονταν όσες γυναίκες ήθελαν, τις εγκαθιστούσαν στο σπίτι τους όπου έμεναν αποκλεισμένες από τον έξω κόσμο και τις χρησιμοποιούσαν ως ερωτικές σκλάβες. Τα φτωχά αυτά κορίτσια, πέρναγαν τη ζωή τους μέσα στο σπίτι περιμένοντας τον αφέντη να τις επισκεφτεί και κάνοντας παιδιά. Έτσι και η ηρωίδα της ιστορίας, εγκαθίσταται στο σπίτι του αφέντη της ως τέταρτη σύζυγος και ξεχνά την ελεύθερη ζωή και τη μόρφωση που ονειρευόταν υποκύπτοντας στη "μοίρα της γυναίκας" όπως λέει και η ίδια στα πρώτα λεπτά της ταινίας. Το τεραστίων διαστάσεων λαβυρινθώδες σπίτι διοικείται με αυστηρότατη ιεραρχία και τηρούνται ευλαβικά τα έθιμα και τα τελετουργικά της εποχής. Εκείνο όμως που κυριαρχεί μέσα στο μικρόκοσμο του σπιτιού, είναι ο ανταγωνισμός, το μίσος και οι δηλητηριώδεις σχέσεις. Οι σύζυγοι τρώγονται μεταξύ τους σαν τα σκυλιά και η πιό δυνατή επιβιώνει.

Ο Ζανγκ Γιμού, θέλοντας να καταδείξει τη δεινή θέση της γυναίκας και δη της φτωχής γυναίκας, επιλέγει να μην δείξει ποτέ το πρόσωπο του αφέντη (τί σημασία έχει ποιός είναι;) κρύβοντάς το πίσω από κουρτίνες ή σκιές, επικεντρώνοντας στους γυναικείους χαρακτήρες, στην πίκρα τους και στο μοναχικό τους αγώνα.

Από τα χαρακτηριστικά της ταινίας είναι η εντυπωσιακή χρήση των χρωμάτων, τα μακρυνά πανέμορφα πλάνα και η ιδιαίτερη μουσική επένδυση.

Η ταινία πήρε πλήθος βραβείων και προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το οποίο όμως έχασε (αν είναι δυνατόν!) από την Ιταλική ταινία του Γκαμπριέλε Σαλβατόρες "Mediterraneo".

Η βαθμολογία μου: 10/10

ANATOMY OF A MURDER (Ανατομία ενός εγκλήματος)

1959  ΗΠΑ
Είδος    Δικαστικό δράμα

Σκηνοθεσία            Ότο Πρέμινγκερ (1905-1986)
Σενάριο                  Γουέντελ Μέγιες (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τζον Βόλκερ του 1958)

Παίζουν                 Τζέιμς Στιούαρτ, Λι Ρέμικ, Μπεν Γκαζάρα, Ιβ Άρντεν, Τζορτζ Σκοτ

Υπόθεση                 Ένας παρηκμασμένος δικηγόρος αναλαμβάνει να υπερασπιστεί έναν αξιωματικό του Αμερικάνικου στρατού ο οποίος σκότωσε τον βιαστή της γυναίκας του.

Ο πρώην εισαγγελέας Πολ Μπίγκλερ έχει εγκαταλείψει την καριέρα του μετά την αποτυχία του να επανεκλεγεί και αναλαμβάνει μόνο μικροϋποθέσεις που μετά βίας του αποφέρουν τα προς το ζην. Πιεσμένος οικονομικά, αποφασίζει να αναλάβει την υπεράσπιση σε μιά δύσκολη υπόθεση δολοφονίας που μάλιστα ο δράστης έχει ομολογήσει.

Στην ταινία αναπτύσσονται δυναμικά τα αιωνίως διαφιλονικούμενα ζητήματα του βιασμού (φταίει ο βιαστής ή τα 'θελε κι ο κώλος της) και της προσωρινής παράνοιας (από τα πλέον κλασσικά επιχειρήματα των συνήγορων υπεράσπισης).

Η "ανατομία ενός εγκλήματος" θεωρείται ένα από τα καλύτερα δικαστικά δράματα, με πλήρη αναπαράσταση δίκης την οποία δικάζει ένας αληθινός δικηγόρος (ο Τζόζεφ Γουέλς, διάσημος για την εναντίωσή του στον γερουσιαστή Μακάρθι, όταν ο τελευταίος προσπάθησε να "καθαρίσει" από τον κομμουνισμό και τον Αμερικάνικο στρατό) και είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα ενός άλλου αληθινού δικηγόρου του Τζον Βόλκερ που το έγραψε με το ψευδώνυμο Ρόμπερτ Τράβερ και το εμπνεύστηκε από μία αληθινή δίκη που έγινε το 1952 και στην οποία ήταν συνήγορος υπεράσπισης. Τέλος, οι ένορκοι εκείνης της αληθινής δίκης συμμετείχαν και στην ταινία.

Ο Ότο Πρέμινγκερ σκηνοθετεί το τολμηρό σενάριο με πρωτότυπο, ρεαλιστικό και προκλητικό ύφος και καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι την τελευταία σκηνή εκμεταλλευόμενος άριστα τις πολύ καλές ερμηνείες και την εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία του Σαμ Λίβιτ.
Η ταινία ξεχωρίζει για την καταπληκτική μουσική της επένδυση που έχει γράψει ο Ντιούκ Έλινγκτον (ο οποίος εμφανίζεται σε ένα μικρό ρόλο με το όνομα Πάι-Άϊ) και ο Μπίλι Στρέιχορν και θεωρώ οτι είναι από τα καλύτερα sountracks όλων των εποχών (αν φυσικά σου αρέσει η τζαζ).

Οι εντυπωσιακοί τίτλοι αρχής του γραφίστα Σολ Μπας.

Η ταινία έχει επιλεγεί ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική προς διατήρηση, στην ταινιοθήκη του Αμερικανικού Κονγκρέσου. http://en.wikipedia.org/wiki/National_Film_Registry

Η βαθμολογία μου : 10/10