SEPPUKU (Χαρακίρι)

1962  Ιαπωνία
Είδος   Δράμα εποχής Σαμουράϊ
Αγγλικός τίτλος  Harakiri

Σκηνοθεσία            Μασάκι Κομπαγιάσι (1916-1996)
Σενάριο                  Σινόμπου Χασιμότο, Γιασουχίκο Τακιγκούτσι

Παίζουν                 Ταστούγια Νακαντάϊ, Ρεντάρο Μικούνι, Σίμα Ιβασίτα

Υπόθεση                 Ένας άνεργος Σαμουράϊ (Ρόνιν) φτάνει στο αρχοντικό ενός φεουδάρχη ζητώντας να του επιτραπεί να αυτοκτονήσει κάνοντας χαρακίρι (σεπούκου) με τις τιμές που αρμόζει σε έναν παλιό πολεμιστή.

Στις αρχές του 17ου αιώνα η μακρά περίοδος ειρήνης οδήγησε χιλιάδες Σαμουράϊ στην ανεργία και στην φτώχεια με αποτέλεσμα πολλοί εξ' αυτών να οδηγηθούν στην αυτοκτονία όντας ανήμποροι να επιβιώσουν. Ένας Σαμουράϊ όμως έπρεπε ή να πεθάνει στη μάχη ή κάνοντας σεπούκου (ή αλλιώς χαρακίρι) δηλαδη σκίζοντας τα άντερά του με το τιμημένο του σπαθί. Αυτή η ιερή παράδοση έπρεπε να γίνει με συγκεκριμένο  τελετουργικό, οπότε οι υποψήφιοι αυτόχειρες πήγαιναν σε πλούσιους και τους ζητούσαν αυτή η τελετή να γίνει στην αυλή τους.

Έτσι ο μεσήλικας ήρωας της ταινίας, παλιός και σπουδαίος πολεμιστής, φτάνει στο κατώφλι της πλούσιας φατρίας Λι με το αίτημα να τον αφήσουν να κάνει σεπούκου προτιμώντας τον θάνατο από την ατίμωση της φτώχειας. Σύμφωνα με τους  καλούς τρόπους το αίτημά του γίνεται δεκτό και αρχίζουν οι προετοιμασίες της τελετής. Πριν κάνει την κίνησή του ο Σαμουράϊ ζητάει από τους παρευρισκόμενους να διηγηθεί την ιστορία της ζωής του. Σε φλας-μπακ περιγράφει τις περιπέτειές του και το λόγο που βρέθηκε σε αυτή τη θέση. Η διήγησή του είναι ενδιαφέρουσα και συγκινητική, αλλά κρύβει και μιά συγκλονιστική ανατροπή.

Ο ήρωας του "Σεπούκου" είναι σκληρός και αποφασισμένος πολεμιστής που πίστεψε στα ιδανικά της εποχής του και υπηρέτησε τον αφέντη του με όλο του το είναι. Ακόμη κι όταν το σύστημα τον πετάει στα αζήτητα,  υπομένει καρτερικά τις στερήσεις και τον εξευτελισμό της φτώχειας του, διατηρώντας τις αρχές μέσα στις οποίες έχει ανδρωθεί. Όταν όμως η αδικία χτυπάει την οικογένειά του, όλο το οικοδόμημα των αξιών του πολεμιστή (μπουσίντο) καταρρέει χάνοντας την αίγλη και το κύρος του. Ο παλιός υποτακτικός, αντικρύζει την υποκρισία των ισχυρών, αφυπνίζεται, ορθώνει το ανάστημά του, οργανώνει την αντίστασή του και παίρνει το δρόμο της εκδίκησης αποφασισμένος να αποκαταστήσει την αδικία σαν γνήσιος Σαμουράϊ.

Ο Κομπαγιάσι, με αφορμή την πλούσια ιστορία της χώρας του, σκηνοθετεί αριστουργηματικά μιά ουσιαστικά πολιτική ταινία, άψογη στη λεπτομέρειά της, με σταθερό ρυθμό, υπέροχη φωτογραφία που καθηλώνει τον θεατή, απλά σκηνικά και εκφραστικότατους ηθοποιούς. Σε όλη τη διάρκεια και υπό τον ήχο της δυσοίωνης μουσικής επένδυσης του Τόρου Τακεμίτσου, το συναίσθημα διαπερνά τον θεατή και το φινάλε δικαιώνει τον επαναστατημένο μαχητή που ανυψώνεται πέρα από την εποχή του και φτάνει μέχρι τη δική μας. Με μιά κουβέντα: ΤΑΙΝΙΑΡΑ!!!

Το 2011 ο Τακάσι Μιίκε έκανε το remake με τίτλο "Hara-kiri:Death of a Samurai" το οποίο όντας γυρισμένο σε 3D έχει πολύ εντυπωσιακές σκηνές, αλλά δεν καταφέρνει ούτε στο ελάχιστο να αποδώσει την αίσθηση και την ατμόσφαιρα του πρωτότυπου.

Η βαθμολογία μου: 10'/10

YOJIMBO THE BODYGUARD (Γιοζίμπο)

1961  Ιαπωνία
Είδος    Δράμα εποχής Σαμουράϊ
Πρωτότυπος τίτλος:  YOJIΝBO

Σκηνοθεσία                 Ακίρα Κουροσάβα (1910-1998)
Σενάριο                       Ακίρα Κουροσάβα, Ριούζο Κικουσίμα

Παίζουν                       Τοσίρο Μιφούνε, Τατσούγια Νακαντάι, Γιόκο Τσουκάσα

Υπόθεση                       Ένας άνεργος περιπλανώμενος Σαμουράϊ σε αναζήτηση δουλειάς (Ρόνιν) φτάνει σε μιά μικρή πόλη και εμπλέκεται στη διαμάχη δύο αντίπαλων συμμοριών που αλληλοεξοντώνονται.

Όταν ο ανώνυμος Σαμουράϊ φτάνει στην πόλη, το πρώτο πράγμα που αντικρύζει είναι ένα σκύλο που τρέχει στους έρημους δρόμους με ένα ανθρώπινο χέρι στο στόμα του (καθαρή αναφορά στη βουβή σουρεαλιστική ταινία των Λουίς Μπουνιουέλ και Σαλβαντόρ Νταλί "'Ενας Ανδαλουσιάνος σκύλος" του 1928). Σύντομα μαθαίνει οτι οι δύο αντίπαλοι Σεϊμπέϊ και Ουσιτόρα έχουν ανοιχτό πόλεμο για την κυριαρχία της πόλης και οι σκοτωμοί είναι καθημερινότητα. Τα δύο στρατόπεδα είναι ισόπαλα γιατί οι "στρατοί" τους είναι ερασιτέχνες μισθοφόροι. Όταν βλέπουν οτι ένας πραγματικός πολεμιστής ήρθε στην πόλη τους, τα δύο στατόπεδα του προσφέρουν χρήματα για να τον προσλάβουν ως σωματοφύλακα (Γιοζίμπο).  Ο Σαμουράϊ αποφασίζει να μείνει στην πόλη και να παρέμβει ώστε η διαμάχη να τελειώσει. Η ιστορία διαδραματίζεται στα 1860, λίγο πριν το τέλος της δυναστείας Τοκουγκάβα, που κυβέρνησε για δυόμιση αιώνες και ήταν το τέλος της εποχής της φεουδαρχίας στην Ιαπωνία.

Ο Κουροσάβα σκηνοθετεί με ζωντάνια και ειρωνική ματιά την ιστορία του Γιοζίμπο κάνοντας σαφείς αναφορές στο γουέστερν (μονομαχίες, σκληρές μάχες, άσκοποι σκοτωμοί) και περιγράφει απαξιωτικά τις δύο συμμορίες που είναι κάτι σαν προάγγελοι των μετέπειτα συμμοριών της Γιακούζα. Οι "μαχητές" είναι φοβισμένοι κακομοίρηδες, γελοίοι καραγκιόζηδες που παρ' όλο που προκαλούν το γέλιο, δεν παύουν να είναι στυγνοί πληρωμένοι δολοφόνοι. Ο ήρωάς της ιστορίας, είναι πονηρός, υπερόπτης και κυνικός, αλλά έχει γερές ηθικές αξίες που δεν διστάζει να τις υπερασπιστεί με όλες του τις δυνάμεις.

Η επικών διαστάσεων μουσική επένδυση του Μασάρου Σάτο, ακολουθεί την ιστορία με μελωδίες δυτικού τύπου, με στοιχεία τζαζ αλλά και παραδοσιακής Ιαπωνικής μουσικής. Το soundtrack του Γιοζίμπο είναι πραγματικά ιδιαίτερο και κρατάει ένα σημαντικό ρόλο στην απολαυστική ταινία.

Το 1964 η ταινία έγινε remake από τον Ιταλό Σέρτζιο Λεόνε ως σπαγγέτι γουέστερν (A fistful of dollars - Για μιά χούφτα δολλάρια) και αποτέλεσε αντικείμενο νομικής διαμάχης εφ' όσον η εταιρεία του Λεόνε δεν είχε πάρει τα δικαιώματα από την παραγωγό εταιρεία Τόχο. Η διαμάχη λύθηκε με εξωδικαστικό συμβιβασμό.

Την επόμενη χρονιά (1962) ο Κουροσάβα σκηνοθέτησε το "Σανζούρο" που είναι η συνέχεια του Γιοζίμπο.

Η βαθμολογία μου: 10/10

IL CAMINO DELLA SPERANZA (Ο δρόμος προς την ελπίδα)

1950  Ιταλία
Είδος   Δράμα
Αγγλικός τίτλος: The path of hope

Σκηνοθεσία            Πιέτρο Τζέρμι (1914-1974)
Σενάριο                  Πιέτρο Τζέρμι, Φεντερίκο Φελίνι, Τούλιο Πινέλι, Λουτσιάνο Βιντσεντσόνι (Βασισμένο στη νουβέλα του Νίνο Ντι Μαρία "Cuori negli abissi" του 1949)


Παίζουν                 Ραφ Βαλόνε, Έλενα Βάρτζι, Σάρο Ουρζί

Υπόθεση                 Οι κάτοικοι ενός χωριού της Σικελίας που ζουν από το τοπικό ορυχείο ξεσηκώνονται όταν μαθαίνουν οτι το ορυχείο κλείνει και μένουν άνεργοι.

 

Οι κάτοικοι του μικρού χωριού, ζουν μέσα στη μιζέρια δουλεύοντας στο ορυχείο θείου με μεροκάματα που τους επιτρέπουν ίσα-ίσα να τρώνε. Όταν ο ιδιοκτήτης του ορυχείου αποφασίζει να το κλείσει, όλο το χωριό πέφτει σε μαύρη απελπισία γνωρίζοντας οτι τους περιμένει μόνο η λιμοκτονία. Μπροστά στο αδιέξοδο αποφασίζουν να μεταναστεύσουν προς αναζήτηση δουλειάς στη Γαλλία.

Σε αυτό το εξαίρετο δείγμα Ιταλικού νεορεαλισμού, περιγράφεται το δύσκολο και πικρό οδοιπορικό μιάς αντίστροφης Οδύσσειας κατά την οποία οι απελπισμένοι Σικελοί θα κυνηγηθούν, θα δοκιμαστούν, θα κινδυνεύσουν αλλά με οδηγό την ελπίδα και εφόδια την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη και τα τραγούδια του τόπου τους, θα αναζητήσουν την Ιθάκη τους.

Η σκηνοθεσία με πολλά κοντινά πλάνα, παρακολουθεί με ωμότητα αλλά και έντονο συναισθηματισμό την επίπονη περιπλάνηση από το Νοτιότερο μέχρι το Βορειότερο άκρο της καθημαγμένης μεταπολεμικής Ιταλίας, χτίζει με επιτυχία την συναισθηματική ταύτιση του θεατή με τους ταλαιπωρημένους ήρωες και εν τέλει, αποθεώνει την αυτοθυσία, την τόλμη και την αγάπη.

Στα γυρίσματα της ταινίας οι δύο πρωταγωνιστές Ραφ Βαλόνε και Έλενα Βάρτζι ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και έμειναν ζευγάρι μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου: 10/10

WITHOUT A CLUE (Επιτέλους, λίγη σοβαρότητα κύριε Σέρλοκ Χολμς)

1988  Αγγλία
Είδος   Κωμωδία

Σκηνοθεσία             Τομ Έμπερχαρντ
Σενάριο                   Λάρι Στρόδερ, Γκάρι Μέρφι

Παίζουν                  Μάικλ Κέιν, Μπεν Κίνγκσλι, Τζέφρι Τζόουνς, Λιζέτ Άντονι, Πολ Φρίμαν

Υπόθεση                  Το περίφημο δίδυμο Σέρλοκ Χολμς - Δρ Γουότσον καλούνται να λύσουν ένα ακόμη μυστηριώδες έγκλημα, εμπνευσμένο από τον πανκάκιστο Δρ Μοριάρτι.

Elementary my dear Holmes

Ο πιό διάσημος ντετέκτιβ όλων των εποχών, ο πολυπράγμων, ιδιοφυής, εργασιομανής Σέρλοκ Χολμς, είναι δυνατόν να είναι μέθυσος, γυναικάς, αδέξιος και αφελής; Αυτά είναι χαρακτηριστικά του κολλητού του φίλου Δρ Γουότσον. Κι όμως, σ' αυτή την ανατρεπτική κωμωδία ο μύθος του Σέρλοκ Χολμς υφίσταται την μεγαλύτερη ανατροπή που έχουμε δει στο σινεμά για τον αγαπημένο ήρωα.

Παρά την επίπεδη και συμβατική σκηνοθεσία του Αμερικανού Τομ Έμπερχαρντ (ατυχής επιλογή), το περιπετειώδες σενάριο και οι καλογραμμένοι ζωηροί διάλογοι κρατάνε το ενδιαφέρον του θεατή σε όλη σχεδόν τη διάρκεια. Ο ρόλος της ευτραφούς σπιτονοικοκυράς κυρίας Χάντσον αναβαθμίζεται, ο επιθεωρητής Λεστράντ ανταγωνίζεται τον Χολμς σαν κακομαθημένος έφηβος και οι αξιωματούχοι μένουν έκθαμβοι μπροστά στα συμπερασματικής λογικής επιχειρήματα του ντετέκτιβ, ακόμα κι αν αυτά είναι πιό σαχλά και από πεντάχρονου παιδιού. 

Η μουσική του Χένρι Μαντσίνι, ανάλαφρη και περιπακτικά επική ταιριάζει γάντι στην ιστορία, αλλά το μεγάλο ατού της ταινίας είναι αναμφίβολα οι απολαυστικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών που αποδίδουν το κωμικό σενάριο με άνεση και φυσικότητα και προσφέρουν άφθονο γέλιο.

Ο Ελληνικός τίτλος, είναι για μιά ακόμη φορά, τόσο γελοίος όσο και παραπλανητικός.

Η βαθμολογία μου: 8/10

A WORLD APART (Ένας κόσμος χωριστά)

1988  Αγγλία Ζιμπάμπουε
Είδος  Βιογραφικό πολιτικό δράμα

Σκηνοθεσία            Κρις Μένγκες
Σενάριο                  Σον Σλόβο

Παίζουν                 Τζόντι Μέι, Μπάρμπαρα Χερσέι, Λίντα Μβούσι, Τιμ Ροθ

Υπόθεση                 Ο αγώνας της δημοσιογράφου Ρουθ Φερστ κατά του απάρτχάιντ μέσα από τα μάτια της 13χρονης κόρης της.

Τη δεκαετία του 1960 η 13χρονη Σον Σλόβο μεγαλώνει στη Νότια Αφρική προσπαθώντας να διαχειριστεί το γεγονός οτι οι γονείς της Τζόε Σλόβο και Ρουθ Φερστ, μέλη του κομμουνιστικού κόμματος της Νότιας Αφρικής και του κινήματος κατά του απάρτχάιντ, είναι προσηλωμένοι στον αγώνα τους παραμελώντας αναγκαστικά τα τρία τους παιδιά.

Σε ηλικία 38 ετών η Σλόβο γράφει αυτό το σενάριο για να περιγράψει τα συναισθήματά της εκείνης της δύσκολης παιδικής ηλικίας και να αποτίσει φόρο τιμής στη μητέρα της που φυλακίστηκε, ανακρίθηκε, εξορίστηκε και εν τέλει δολοφονήθηκε με γράμμα-βόμβα κατ' εντολήν του επικεφαλής της υπηρεσίας ασφαλείας του απάρτχάϊντ.

Η ταινία παρακολουθεί μέσα από τα μάτια της έφηβης κοπέλλας τη σκληρότητα του φασιστικού καθεστώτος το οποίο κυνηγάει και δολοφονεί τους εξεγερμένους μαύρους αλλά και τους λευκούς που συμμετέχουν στο κίνημα κατά του επαίσχυντου νόμου των διακρίσεων.

Παράλληλα στηλιτεύει την αδιαφορία και αισχρή συμπεριφορά των λευκών (Αφρικάνερς) που όχι απλώς ανέχονται τις διακρίσεις κατά των μαύρων αλλά τις αναπαράγουν και τις υπερασπίζονται σθεναρά επωφελούμενοι από τα φτηνά εργατικά χέρια.

Παρά το έντονο συναισθηματικό φορτίο του σεναρίου, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να αποφύγει το μελό επικεντρώνοντας περισσότερο στη γενναιότητα των αγωνιστών και στο δίκαιο του αγώνα.

Η ταινία κέρδισε το μεγαλο βραβείο του φεστιβάλ Καννών.

Οι τρεις πρωταγωνίστριες μοιράστηκαν το βραβείο καλύτερης ερμηνείας στο φεστιβάλ Καννών και η μικρή Τζόντι Μέι παραμένει μέχρι σήμερα η νεότερη ηθοποιός που πήρε αυτό το βραβείο.

Επίσης, η σεναριογράφος Σον Σλόβο πήρε BAFTA καλύτερου σεναρίου.

Σύντομο ιστορικό: Πρώτοι κατακτητές της περιοχής της σημερινής Νότιας Αφρικής ήταν οι Ολλανδοί (17ος αιώνας). Οι απόγονοί τους ονομάστηκαν Μπόερς και στη συνέχεια Αφρικάνερς. Τον 18ο αιώνα οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές προσπάθησαν να τους εκδιώξουν και να καταλάβουν εκείνοι την πλούσια γη. Έγιναν δύο Αγγλο-Ολλανδικοί πόλεμοι που είναι γνωστοί ως πόλεμοι των Μπόερς ή όπως τους ονομάζω εγώ "δυό γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα". Το 1902 υπέγραψαν συνθήκη και μοίρασαν τον αχυρώνα. Χέρι-χέρι πιά άρχισαν να απομυζούν τους μαύρους χρησιμοποιώντας τους ως πάμφθηνη εργατική δύναμη διαιωνίζοντας την δήθεν κατηργημένη δουλεία.

Απάρτχάιντ σημαίνει "διάκριση" στα Αφρικάανς (η γλώσσα των Αφρινάνερς).

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ

Η βαθμολογία μου: 10/10

Η χαμογελαστή νεκροκεφαλή

ΚΙΝΔΥΝΟΣ!
ΓΗΓΕΝΕΙΣ. ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΓΧΡΩΜΟΙ.
ΑΝ ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ ΣΤΙΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
ΘΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΙΤΕ ΩΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ.
ΕΝΟΠΛΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΝ ΕΠΙ ΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΕΙ.
ΑΓΡΙΑ ΣΚΥΛΙΑ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ.
       ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΘΕΙ!

THE LADY FROM SHANGHAI (Η κυρία της Σανγκάης)

1947  ΗΠΑ
Είδος  Νουάρ (Κείμενο Νο 2)

Σκηνοθεσία            Όρσον Γουέλς (1915-1985)
Σενάριο                  Όρσον Γουέλς, Γουίλιαμ Κασλ, Τσαρλς Λέντερερ, Φλέτσερ Μαρκλ (Βασισμένο στη νουβέλα του Σέργουντ Κινγκ του 1938)

Παίζουν                 Ρίτα Χέιγουορθ, Όρσον Γουέλς, Έβερετ Σλόουν, Γκλεν Άντερς

Υπόθεση                 Ο άνεργος ναύτης Ο'Χάρα γνωρίζει τυχαία στο Σέντραλ Παρκ την άρτι αφιχθείσα από την Σανγκάη καλλονή Έλσα Μπάνιστερ,  την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και την ακολουθεί ως εργαζόμενος σε μιά κρουαζιέρα με τον πάμπλουτο δικηγόρο συζυγό της.

Ο Ιρλανδός ναύτης, απλοϊκός αλλά περπατημένος, αντιλαμβάνεται από ένστικτο οτι η πανέμορφη γυναίκα που τον προσκαλεί ευθαρσώς να την ακολουθήσει θα τον παρασύρει σε μπελάδες, αλλά αδυνατεί να επιβληθεί στον εαυτό του και δέχεται την πρότασή της να δουλέψει στο κρουαζερόπλοιό της σε ένα ταξίδι αναψυχής μέχρι το Σαν Φρανσίσκο. Στο γιωτ μαθαίνει καλύτερα τους Μπάνιστερ αλλά γνωρίζει και τον απεχθή συναίτερο του δικηγόρου ο οποίος του κάνει μιά θεωρητικά αμοιβαία επωφελή πρόταση.

Σ' αυτό το μοτίβο υφαίνει ο καινοτόμος και τολμηρός σκηνοθέτης Όρσον Γουέλς την διάσημη πλέον ιστορία του ναύτη που πέφτει στα σαγόνια του καρχαρία. Σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί, κάνει την παραγωγή και την αφήγηση αλλά συμμετέχει και στη συγγραφή του σεναρίου ενός από τα ομορφότερα νουάρ όλων των εποχών, αντίστοιχο της φήμης του το οποίο, καθόλου τυχαία, έχει τόσους μανιώδεις λάτρεις. Με την περίτεχνη εφευρετική ονειρική σκηνοθεσία του έχει καταφέρει να φτιάξει ένα νουάρ μεγάλης αντοχής στο χρόνο και ως εξ' αυτού θα το κατατάξω άνετα στα κλασσικά του είδους.

Η κυρία από την Σανγκάι είναι γεμάτη όμορφες σκηνές και η (τότε σύζυγος του σκηνοθέτη) Ρίτα Χέιγουορθ φωτίζει την οθόνη με την απαστράπτουσα ομορφιά της αλλά και με την ευέλικτη ερμηνεία της που περνά με άνεση από την αδίστακτη femme fatal στην εύθραυστη εγκλωβισμένη κοπέλλα που αναζητά προστάτη και οδό διαφυγής. Παρ' όλο που η ταινία έχει να προσφέρει αρκετές εντυπωσιακές και όμορφες σκηνές, η περίφημη σεκάνς με τους καθρέφτες είναι όντως από τις γοητευτικότερες που έχουμε δει στο σινεμά και τολμώ να πω αξεπέραστη.

Η βαθμολογία μου: 10'/10

DANCER IN THE DARK (Χορεύοντας στο σκοτάδι)

2000 Δανία
Είδος    Δραματικό μιούζικαλ

Σκηνοθεσία              Λαρς Φον Τρίερ
Σενάριο                    Λαρς Φον Τρίερ

Παίζουν                   Μπιόρκ, Ντέιβιντ Μορς, Κατρίν Ντενέβ, Πίτερ Στόρμάρε, Κάρα Σίμορ

Υπόθεση                   Την δεκαετία του 1960 μιά οικονομική μετανάστρια από την Τσεχία εργάζεται στην Αμερική ως εργάτρια και μαζεύει χρήματα για να εγχειρήσει το μικρό της γιό που πάσχει από μιά νόσο που θα τον οδηγήσει στην τύφλωση.

I've seen it all

Η Σέλμα Γιέζκοβα που από μικρό παιδί λάτρευε τα μιούζικαλ, μεταναστεύει στην Αμερική, όχι γιατί δεν της αρέσει η ζωή στην πατρίδα της, αλλά γιατί μόνο εκεί μπορεί να αντιμετωπίσει τη νόσο που κληροδότησε η ίδια στον γιό της. Μαζεύει μανιωδώς χρήματα δουλεύοντας σε εργοστάσιο και κάνοντας μικροδουλειές ακόμη και για ελάχιστα δολλάρια. Ζει μιά δύσκολη, κουραστική και στερημένη ζωή, απόλυτα προσηλωμένη στο στόχο της. Η μόνη της φυγή είναι τα μιούζικαλ που φτιάχνει με το μυαλό της παίρνοντας σαν αφορμή τυχαία ακουστικά ερεθίσματα γύρω της.

Ο σκηνοθέτης με την κάμερα στο χέρι (αγαπημένη του τεχνική) παρακολουθεί από πολύ κοντά την μικρόσωμη, ευγενική,  καλοσυνάτη μέχρι βλακείας, ηρωίδα που αναλαμβάνει την ευθύνη που της αναλογεί, θυσιαζόμενη για να προσφέρει στο παιδί της τη ζωή που εκείνη δεν μπόρεσε να έχει. Και ενώ το δράμα έχει πέσει σαν χαστούκι μπροστά στα μάτια σου ήδη από το πρώτο μισάωρο, έρχεται και μιά ντιρέκτ μπουνιά να ταράξει όση συναισθηματική ισορροπία σου έχει μείνει. Κι εκεί που νομίζεις οτι βρήκες τον τρόπο να εμπεδώσεις τα τεκταινόμενα και η ιστορία οδεύει προς το περιπόθητο φινάλε και μαζί του προς τη λύτρωση, έρχεται και ένα γερό άπερκατ να σε βγάλει νοκ άουτ. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία ορολογία πυγμαχίας. Ένας άλλος τρόπος να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η θέαση της ταινίας είναι το τρίπτυχο, βουρκώνω - κλαίω - ξεσπάω σε αναφιλητά. Κι όλα αυτά εν μέσω μουσικοχορευτικών διαλλειμάτων που αντί να εκτονώνουν, εντείνουν το αίσθημα θλίψης.

Ο Τρίερ, με πρωταγωνίστρια την Ισλανδή τραγουδίστρια με το παιδικό προσωπάκι Μπιόρκ (που έχει γράψει και την μουσική), καταφέρνει να μετατρέψει την έννοια μιούζικαλ, που συνοδεύεται συνήθως από ελαφρότητα και ευθυμία, σε κανονική αρχαιοελληνική τραγωδία και μάλιστα έχει εφεύρει και τον πιό πρωτότυπο από μηχανής θεό που έχω δει ποτέ. Δεν μπορώ παρά να εκφράσω τον απεριόριστο θαυμασμό μου.

Με αυτή την ιδιαίτερη ταινία κλείνει ο πολυαγαπημένος μου σκηνοθέτης Λαρς Φον Τρίερ τον κύκλο που ονομάζει "Η τριλογία της χρυσής καρδιάς". Προηγήθηκαν το "Δαμάζοντας τα κύμματα" του 1996 και το "Οι ηλίθιοι" το 1998.

Η βαθμολογία μου : 10'/10

KIND HEARTS AND CORONETS ( Ο 13ος κληρονόμος)

1949 Αγγλία
Είδος  Μαύρη κωμωδία

Σκηνοθεσία                   Ρόμπερτ Χάμερ (1911-1963)
Σενάριο                         Ρόμπερτ Χάμερ,Τζον Ντάιτον (Ελαφρώς βασισμένο στη νουβέλα του Ρόι Χόρνιμαν "Rank Israel : The Autobiography of a Criminal" του 1907)

Παίζουν                        Ντένις Πράις, Βάλερι Χόμπσον, Τζόαν Γκρίνγουντ, Άλεκ Γκίνες

Υπόθεση                        Στις αρχές του 20 αιώνα, ένας μακρυνός συγγενής του Δούκα του Τσάλφοντ (δήθεν οτι υπάρχει) μηχανεύεται δολοφονικά σχέδια για να φτάσει η σειρά του και να κληρονομήσει τον τίτλο.

Η Λαίδη Άγκαθα Ντασκόιν

Η κόρη του 7ου Δούκα που κλέφτηκε με έναν Ιταλό τραγουδιστή, διώχτηκε από την οικογένειά της και έζησε μέσα στη φτώχεια. Μεγάλωσε όμως το μοναχογιό της με το όραμα του τίτλου της οικογένειας, του μεταλαμπάδευσε την αίγλη του ευγενικού της αίματος και του πέρασε στο μυαλό το ενδεχόμενο να κληρονομήσει τον τίτλο όταν έρθει η σειρά του. Το αγόρι έγινε άντρας έχοντας μέσα του αυτή την προοπτική που ήταν αληθινή, αλλά πολύ μακρυνή αφού ήταν ο 13ος στη σειρά. Για να πάρει τον τίτλο, έπρεπε να πεθάνουν 12 πριν από αυτόν.

Πρόκειται για μιά απολαυστική μαύρη κωμωδία πλούσια σε χιούμορ, φλέγμα και κυνισμό. Μιά ιστορία που δεν αφήνει τίποτα Βρετανικό που να μην το ειρωνευτεί. Από την αλαζονία των κληρονόμων τίτλων ευγενείας και τον Βικτωριανό πουριτανισμό, μέχρι τη θρησκεία, το αλκοόλ, την εξωσυζυγική απιστία και το φόνο. Θεωρώ οτι είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα μαύρης κωμωδίας των στούνιο Ίλινγκ. Ο κεντρικός ήρωας είναι πραγματικά άψογος στο ρόλο του πικραμένου αδίστακτου φτωχού συγγενή και όλοι οι δεύτεροι ρόλοι άριστοι, αλλά όπως είναι φυσικό εκείνος που σου παίρνει την καρδιά είναι ο έξοχος Άλεκ Γκίνες σε έναν οκταπλό ρόλο που πρέπει να αποτελεί ρεκόρ μεταμφιέσεων στο σινεμά.

Η ταινία έχει τολμηρές σκηνές που σήμερα μπορεί να φαντάζουν σεμνές αλλά στην εποχή τους σόκαραν πολλούς και κυρίως την Αμερικάνικη επιτροπή λογοκρισίας που έκοψε 8 λεπτά για να επιτρέψει την προβολή της.

Ο τίτλος της ταινίας είναι απόσπασμα από ένα ποίημα του Τένισον που λέει: "Kind hearts are more than coronets".

Η βαθμολογία μου : 10/10

ROMEO IS BLEEDING (Ο Ρωμαίος αιμορραγεί)

1993 ΗΠΑ
Είδος  Μοντέρνο νουάρ

Σκηνοθεσία               Πίτερ Μέντακ
Σενάριο                     Χίλαρι Χένκιν

Παίζουν                    Γκάρι Όλντμαν, Λένα 'Ολιν, Τζούλιετ Λιούις, Αναμπέλα Σιόρα, Ρόι Σάιντερ

Υπόθεση                    Ένας διεφθαρμένος μπάτσος δίνει πληροφορίες στη μαφία και μαζεύει τα λεφτά για...  ούτε που ξέρει.

 

Ο ντετέκτιβ Τζακ Γκριμάλντι βγάζει εύκολο χρήμα πουλώντας "ανώδυνες" πληροφορίες στους μαφιόζους της περιοχής του και μετά το ξεχνάει για να μην ταράζεται. Ζει διπλή ζωή με γυναίκα και μαιτρέσσα και δεν το πολυσκέφτεται για να μην στεναχωριέται. Κρύβει τα μαύρα του λεφτά σε μιά τρύπα υπονόμου και τα ξεχνάει. Είναι νέος, ωραίος και άνετος. Όλα πάνε "καλά", μέχρι που ο δρόμος του διαστραυρώνεται με την σκληρότερη και ομορφότερη εγκληματική προσωπικότητα που μόνο αυτός ο κόσμος (του σινεμά) μπορεί να γεννήσει.

Το σενάριο είναι αρκετά καλό, με γυρίσματα και ανατροπές, η ερμηνεία του Γκάρι Όλντμαν εξαιρετική και η Λένα Όλιν στο ρόλο της Ρωσίδας κουκλάρας/σαδίστριας δολοφόνου σου μένει στο μυαλό αλλά πιό πολύ σου καρφώνεται στα μάτια. Ο σκηνοθέτης στην προσπάθειά του να πατήσει σε όλους τους κανόνες του νουάρ, έχει φτιάξει ένα στυλιζαρισμένο υπερθέαμα γεμάτο κλισέ που βλέπεται ευχάριστα αλλά δυστυχώς του λείπει το πιό σημαντικό: η ατμόσφαιρα.

Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το γνωστό υπέροχο τραγούδι του Τομ Γουέιτς. Το τραγούδι με τους στίχους του εδώ!

Η βαθμολογία μου : 7/10