1971 ΗΠΑ
Είδος Αστυνομικό θρίλλερ
Σκηνοθεσία Άλαν Τζέι Πακούλα (1928-1998)
Σενάριο Άντι και Ντέιβ Λιούις
Παίζουν Τζέιν Φόντα, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Ρόι Σάιντερ
Είδος Αστυνομικό θρίλλερ
Σκηνοθεσία Άλαν Τζέι Πακούλα (1928-1998)
Σενάριο Άντι και Ντέιβ Λιούις
Παίζουν Τζέιν Φόντα, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Ρόι Σάιντερ
Υπόθεση Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Τζον Κλουτ αναλαμβάνει την αναζήτηση ενός επιχειρηματία ο οποίος πριν εξαφανιστεί έγραψε ένα πρόστυχο γράμμα σε ένα call girl πολυτελείας.
 |
| Ο Κλουτ και η Μπρι |
Ο Κλουτ, αδέξιος, αμήχανος, εσωστρεφής και παραπάνω συναισθηματικός από ότι επιτρέπει η ιδιότητά του, συναντά την Μπρι, πανέμορφη, τολμηρή, αποφασιστική και παραπάνω συναισθηματική από οτι επιτρέπει το επάγγελμά της. Διαμετρικά αντίθετες ζωές και συμπεριφορές που όμως αποδεικνύεται οτι έχουν κοινό παρονομαστή.
Κλασικό αστυνομικό θρίλλερ με έντονα στοιχεία κοινωνικού δράματος και μια ιστορία αγάπης έξω από τα συμβατικά όρια της εποχής. Πολύ καλές ερμηνείες, άριστο σενάριο και εξαιρετική σκηνοθεσία που διαθέτει πρωτοτυπία και λιτότητα. Όμορφα ισορροπημένα κάδρα και ωραίο πλανάρισμα. Σκοτεινή φωτογραφία απόλυτα ταιριαστή με τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Ο Ντόναλντ Σάδερλαντ, με ερμηνεία χαμηλών τόνων, αποτελεί τον ιδανικό αντι-ήρωα. Η Τζέιν Φόντα γεμάτη ενέργεια και δυναμισμό είναι απολαυστική και ως ηθοποιός αλλά και σαν γυναίκα (γι' αυτόν το ρόλο κέρδισε Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου). Κάπου διάβασα οτι η ταινία θα έπρεπε να λέγεται "Μπρι". Εγώ όμως (αν και καταλαβαίνω την γοητεία που ασκεί η προσωπικότητα της Τζέιν Φόντα) θεωρώ οτι το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Κλουτ που καταφέρνει να υπερβεί τα κοινωνικά στεγανά και να υψωθεί σε πρότυπο ανδρικής φιγούρας.
Η ταινία είναι η πρώτη της "τριλογίας της παράνοιας" του Πακούλα. Ακολούθησαν το "Υπόθεση Πάραλαξ" το 1974 και το "Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου" το 1976.
Η βαθμολογία μου 10/10
Μεγάλη ταινία - οι ταινίες του Πάκουλα ('Υπόθεση Πάραλαξ", "Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου" που αναφέρονται παραπάνω) καταγγέλλουν ευθέως αλλά χωρίς διδακτισμούς τη σαθρότητα του πολιτικού συστήματος και της δήθεν κοινωνίας της ευημερίας, αντανακλώντας σε δεύτερο πλάνο τον απόηχο της εξέγερσης του '68 και του αντιπολεμικού κινήματος (Βιετνάμ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτιμώ γενικότερα το αμερικάνικο πολιτικό σινεμά της δεκαετίας του '70 (π.χ. Λιούμετ- "Δίκτυο", Ώλτμαν - "Νάσβιλ", Πάκουλα - "Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου"), τόσο για τη δύναμη και την καθαρότητα του οράματος, όσο και για την ακρίβεια των εκφραστικών μέσων - φαντάζομαι ότι το blog θ' ασχοληθεί στο μέλλον.
Εύγε για την πρωτοβουλία, εντυπωσιακά προσεγμένη και μερακλίδικη δουλειά.
Θ. Α.