NIGHT OF THE LIVING DEAD (Η νύχτα των ζωντανών νεκρών)

1968 ΗΠΑ
Είδος   Τρόμου (Κείμενο Νο 3)

Σκηνοθεσία           Τζορτζ Ρομέρο
Σενάριο                 Τζορτζ Ρομέρο, Τζον Ρούσο

Παίζουν                 Ντουάν Τζόουνς, Τζούντιθ Ο'Ντι, Καρλ Χάρντμαν

Υπόθεση                 Μία ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων κυνηγημένοι από  σαρκοβόρους ζωντανούς-νεκρούς, εγκλωβίζονται σε μιά αγροικία και προσπαθούν να επιβιώσουν.

Έρχονται Μπάρμπρα!

Όταν δύο νεαρά αδέλφια ξεκίνησαν να επισκεφτούν τον τάφο του πατέρα τους σε ένα απομακρυσμένο νεκροταφείο, δεν μπορούσαν με τίποτα να φανταστούν αυτό που θα επακολουθούσε. Μεταξύ γκρίνιας και αστεϊσμών ("They're coming to get you Barbra" καλαμπουρίζει ο Τζόνι μιμούμενος τη φωνή του Μπορίς Καρλόφ) φεύγουν από το νεκροταφείο λίγο πριν τη δύση του ηλίου και δέχονται απρόκλητη επίθεση από έναν χλωμό μεσόκοπο βρώμικο κουρελή άνδρα με χαλασμένα δόντια. Και έτσι ξεκινά η περιβόητη "νύχτα των ζωντανών νεκρών" που έμελλε να αποτελέσει τομή για το είδος.

Ο Ρομέρο που μέχρι τότε σκηνοθετούσε διαφημιστικά και παιδικές σειρές για την τηλεόραση, έκανε αυτή την ταινία σε ηλικία μόλις 28 ετών έχοντας επηρεαστεί από το μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Μάθεσον "I am legend" του 1954. Η φωτογραφία (που έγινε επίσης από τον Ρομέρο) είναι σαφώς επηρεασμένη από το νουάρ. Λόγω χαμηλού προϋπολογισμού η ταινία γυρίστηκε σε ασπρόμαυρο φιλμ (ευτυχής συγκυρία), τα κουστούμια ήταν απλώς κάποια παλιά ρούχα, το αίμα ήταν σιρόπι από το σούπερ μάρκετ και οι σάρκες που ξεσκίζουν τα ζόμπι είναι από το χασάπικο ενός από τους ηθοποιούς. Όσο για το σπίτι, ήταν υπό κατεδάφιση οπότε μπορούσαν να το καταστρέψουν ελεύθερα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της πρωταγωνίστριας Τζούντιθ Ο'Ντι ένα μεγάλο μέρος των διαλόγων ήταν αυτοσχεδιασμοί των ηθοποιών γιατί το σενάριο ήταν σχηματικό και φτιαχνόταν κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
Με αυτές τις συνθήκες λοιπόν κατασκευάστηκε η αλληγορική νύχτα των ζωντανών νεκρών που κατάφερε να απελευθερώσει το είδος από τα ξόρκια και τα κουκλάκια βουντού που μέχρι τότε ποδηγετούσαν τις ταινίες με ζόμπι (Κείμενο Νο 3). Κόστισε μερικές δεκάδες χιλιάδες δολλάρια και έβγαλε 42 εκατομμύρια. Λόγω κάποιου τεχνικού λάθους όμως ο σκηνοθέτης δεν κέρδισε χρήματα από αυτή την ταινία γιατί δεν φρόντισε να κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα. Δεν πειράζει όμως, γιατί, εκτός του οτι το όνομα Ρομέρο έμεινε στην ιστορία, έκανε και άλλες 5 συνέχειες οπότε, όλο και κάτι θα έβγαλε.

Μπορεί σήμερα πιά η νύχτα των ζωντανών νεκρών να φαντάζει φτωχή σε εφέ μετά από όλα αυτά που έχουν δει τα ματάκια μας, αλλά διατηρεί την ατμόσφαιρα και την πρωτοτυπία της. Είναι αποτέλεσμα παρεΐστικο, έχει ψυχή και δεν ξεχνά να στηλιτεύσει το ρατσισμό και τη θέση της γυναίκας.

Η ταινία έχει επιλεγεί ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική προς διατήρηση, στην ταινιοθήκη του Αμερικανικού Κονγκρέσου. http://en.wikipedia.org/wiki/National_Film_Registry

Η βαθμολογία μου : 10/10