THE CHILDREN OF MEN (Τα παιδιά των ανθρώπων)

2006  Αγγλία ΗΠΑ
Είδος    Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας

Σκηνοθεσία            Αλφόνσο Κουαρόν
Σενάριο                  Αλφόνσο Κουαρόν, Τίμοθι Σέξτον, Ντέιβιντ Αράτα, Μαρκ Φέργκους, Χοκ Όστμπαϊ (Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του 1992 της Φίλις Ντόροθι Τζέιμς)

Παίζουν                 Κλάιβ Όουεν, Τζούλιαν Μουρ, Μάικλ Κέιν, Τσούιτελ Ετζιόφορ

Υπόθεση                 Το έτος 2027 το ανθρώπινο είδος για άγνωστους λόγους έχει χάσει την ικανότητά του να αναπαράγεται και ως εξ αυτού, μετατρέπεται σε είδος υπό εξαφάνιση.

Σε ένα καθόλου μακρυνό αλλά πολύ σκοτεινό μέλλον, σε ολόκληρο τον πλανήτη επικρατεί το χάος και ο πόλεμος. Η μόνη χώρα που έχει οργανωμένη κυβέρνηση και σχετική ειρήνη, είναι η Αγγλία και ως εξ αυτού, γίνεται πόλος έλξης για εκατομμύρια μετανάστες οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν. Το τεράστιο κύμα μετανάστευσης έχει οδηγήσει σε ένα αυταρχικό κράτος που επιβάλει την τάξη με το στρατό. Η κατάσταση αυτή έχει δημιουργήσει οργανώσεις αντίστασης που παλεύουν κατά του ολοκληρωτισμού και υπέρ των δικαιωμάτων των μεταναστών. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι έχουν χάσει εντελώς τη δυνατότα αναπαραγωγής με αποτέλεσμα σε ολόκληρο τον πλανήτη να μην υπάρχουν καθόλου παιδιά. Τα τελευταία παιδιά που γεννήθηκαν είναι ήδη ενήλικες. Και χωρίς παιδιά, δεν υπάρχει μέλλον.

Η ταινία είναι ένα σχόλιο πάνω στην ζωή χωρίς ελπίδα και την εγκατάλειψη του αγωνίζεσθαι. Μιά δυστοπία με απροκάλυπτες πολιτικές αναφορές, από την συρρίκνωση της δημοκρατίας, μέχρι το ρατσισμό και τη μετανάστευση που είναι από τα πιό καυτά θέματα των ημερών. Δεν καταφέρνει βέβαια να ξεκαθαρίσει τις πολιτικές της προθέσεις παρακολουθώντας τους ήρωες να τρέχουν αλαφιασμένοι, να σκοτώνουν και να σκοτώνονται χωρίς αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης δηλώνει οτι αντιπαθεί το σινεμά που εκθέτει και εξηγεί τα πάντα, θεωρώντας οτι απευθύνεται σε τεμπέληδες. Έτσι, επιλέγει να αφήσει τα πάντα στο θεατή προσφέροντάς του απλώς μιά εντυπωσιακή περιπέτεια, με έντονη βία, όμορφα μονοπλάνα στις σκηνές δράσης και εντυπωσιακά εφέ, αλλά χωρίς κατεύθυνση, χωρίς ιδεολογικό προσδιορισμό, χωρίς στόχο. Η μοναδική πρόταση που φαίνεται τελικά να επικρατεί είναι το "Ο σώζων εαυτόν σωθήτω" εκτός από λίγους γενναίους που επιλέγουν να πεθάνουν για τα ιδανικά τους (πάντα θα είναι λίγοι αυτοί) και τον κεντρικό ήρωα που προτιμάει να πεθάνει γιατί έχει απωλέσει την διαθέση να ζει. Θα αρέσει πολύ στο κοινό που ρέπει προς το απολιτίκ.

Η βαθμολογία μου : 7/10