DANCER IN THE DARK (Χορεύοντας στο σκοτάδι)

2000 Δανία
Είδος    Δραματικό μιούζικαλ

Σκηνοθεσία              Λαρς Φον Τρίερ
Σενάριο                    Λαρς Φον Τρίερ

Παίζουν                   Μπιόρκ, Ντέιβιντ Μορς, Κατρίν Ντενέβ, Πίτερ Στόρμάρε, Κάρα Σίμορ

Υπόθεση                   Την δεκαετία του 1960 μιά οικονομική μετανάστρια από την Τσεχία εργάζεται στην Αμερική ως εργάτρια και μαζεύει χρήματα για να εγχειρήσει το μικρό της γιό που πάσχει από μιά νόσο που θα τον οδηγήσει στην τύφλωση.

I've seen it all

Η Σέλμα Γιέζκοβα που από μικρό παιδί λάτρευε τα μιούζικαλ, μεταναστεύει στην Αμερική, όχι γιατί δεν της αρέσει η ζωή στην πατρίδα της, αλλά γιατί μόνο εκεί μπορεί να αντιμετωπίσει τη νόσο που κληροδότησε η ίδια στον γιό της. Μαζεύει μανιωδώς χρήματα δουλεύοντας σε εργοστάσιο και κάνοντας μικροδουλειές ακόμη και για ελάχιστα δολλάρια. Ζει μιά δύσκολη, κουραστική και στερημένη ζωή, απόλυτα προσηλωμένη στο στόχο της. Η μόνη της φυγή είναι τα μιούζικαλ που φτιάχνει με το μυαλό της παίρνοντας σαν αφορμή τυχαία ακουστικά ερεθίσματα γύρω της.

Ο σκηνοθέτης με την κάμερα στο χέρι (αγαπημένη του τεχνική) παρακολουθεί από πολύ κοντά την μικρόσωμη, ευγενική,  καλοσυνάτη μέχρι βλακείας, ηρωίδα που αναλαμβάνει την ευθύνη που της αναλογεί, θυσιαζόμενη για να προσφέρει στο παιδί της τη ζωή που εκείνη δεν μπόρεσε να έχει. Και ενώ το δράμα έχει πέσει σαν χαστούκι μπροστά στα μάτια σου ήδη από το πρώτο μισάωρο, έρχεται και μιά ντιρέκτ μπουνιά να ταράξει όση συναισθηματική ισορροπία σου έχει μείνει. Κι εκεί που νομίζεις οτι βρήκες τον τρόπο να εμπεδώσεις τα τεκταινόμενα και η ιστορία οδεύει προς το περιπόθητο φινάλε και μαζί του προς τη λύτρωση, έρχεται και ένα γερό άπερκατ να σε βγάλει νοκ άουτ. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία ορολογία πυγμαχίας. Ένας άλλος τρόπος να περιγράψω τα συναισθήματα που μου προκάλεσε η θέαση της ταινίας είναι το τρίπτυχο, βουρκώνω - κλαίω - ξεσπάω σε αναφιλητά. Κι όλα αυτά εν μέσω μουσικοχορευτικών διαλλειμάτων που αντί να εκτονώνουν, εντείνουν το αίσθημα θλίψης.

Ο Τρίερ, με πρωταγωνίστρια την Ισλανδή τραγουδίστρια με το παιδικό προσωπάκι Μπιόρκ (που έχει γράψει και την μουσική), καταφέρνει να μετατρέψει την έννοια μιούζικαλ, που συνοδεύεται συνήθως από ελαφρότητα και ευθυμία, σε κανονική αρχαιοελληνική τραγωδία και μάλιστα έχει εφεύρει και τον πιό πρωτότυπο από μηχανής θεό που έχω δει ποτέ. Δεν μπορώ παρά να εκφράσω τον απεριόριστο θαυμασμό μου.

Με αυτή την ιδιαίτερη ταινία κλείνει ο πολυαγαπημένος μου σκηνοθέτης Λαρς Φον Τρίερ τον κύκλο που ονομάζει "Η τριλογία της χρυσής καρδιάς". Προηγήθηκαν το "Δαμάζοντας τα κύμματα" του 1996 και το "Οι ηλίθιοι" το 1998.

Η βαθμολογία μου : 10'/10