VILLAGE OF THE DAMNED (Η πόλη των καταραμένων)

1960  Αγγλία
Είδος  Επιστημονικής φαντασίας

Σκηνοθεσία             Βολφ Ρίλα (1920–2005)
Σενάριο                   Στέρλινγκ Σίλιφαντ, Βολφ Ρίλα (Μεταφορά της νουβέλας του Τζον Γουίνταμ "The Midwich cuckoos" του 1957)

Παίζουν                  Τζορτζ Σάντερς, Μπάρμπαρα Σέλι, Μάρτιν Στίβενς

Υπόθεση                  Ένα συνηθισμένο πρωινό, όλοι οι κάτοικοι του Αγγλικού χωριού Μίντγουιτς πέφτουν σε νάρκη. Μετά από αυτό το παράδοξο και ακατανόητο γεγονός, η ζωή στο χωριό θα αλλάξει για πάντα.

Αυτό τώρα λέει, να είναι το παιδί σου!

Στο ήσυχο χωριουδάκι η ζωή κυλά ήρεμα και τίποτα δεν προμηνύει τις δραματικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν. Ξαφνικά όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοι πέφτουν ξεροί στο σημείο που βρίσκονταν. Αυτή η κατάσταση νάρκης κρατάει μερικές ώρες και όταν συνέρχονται δεν θυμούνται τίποτα και φαινομενικά τίποτα δε έχει αλλάξει. Δύο μήνες αργότερα όμως οι γυναίκες που είναι σε ηλικία αναπαραγωγής, διαπιστώνουν οτι είναι έγκυος. Για κάποιες είναι ένα χαρμόσυνο γεγονός, αλλά για κάποιες άλλες, εκτός από τεράστια έκπληξη, είναι και κοινωνικός στιγματισμός. Το χωριό αναστατώνεται, αλλά τα χειρότερα θα έρθουν όταν θα γεννηθούν τα μωρά.

Η βασική ιδέα της ιστορίας στηρίζεται στο φαινόμενο που λέγεται "αναπαραγωγικός παρασιτισμός" και αναφέρεται στην πρακτική που ακολουθεί το πουλί κούκος (εξ' ου και ο τίτλος του βιβλίου) να αφήνει τα αυγά του σε ξένες φωλιές να τα επωάσουν και να τα μεγαλώσουν άλλα πουλιά.

Είναι ένα συμπαθέστατο, κλασσικό πιά, ταινιάκι επιστημονικής φαντασίας που ο, Γερμανικής καταγωγής, Βολφ Ρίλα μεταφέρει αρκετά απλοϊκά και χωρίς μεγάλες εξάρσεις, το οποίο δημιουργεί στο θεατή ένα διαρκές αίσθημα ανατριχίλας, βασικά λόγω του οτι ο κίνδυνος προέρχεται από το άγνωστο και ενσαρκώνεται μέσω μικρών παιδιών.

Τρία χρόνια αργότερα, ο Άντον Λίντερ γύρισε το sequel "Children of the damned" (1963), μία μέτρια ταινία στα χνάρια της πρώτης.

Το 1995 ο Τζον Κάρπεντερ έκανε το remake "Village of the damned" μεταφέροντας την ιστορία στη σύγχρονη εποχή, με καλύτερα εφέ και μετατρέποντας τα κατάξανθα μαλλιά των παιδιών σε πλατινέ! Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Κρίστοφερ Ριβ λίγο πριν πάθει το φρικτό ατύχημα που τον άφησε παράλυτο. Ο ίδιος ο Κάρπεντερ έχει ουσιαστικά αποκηρύξει το εγχείρημα ονομάζοντάς το "υποχρέωση που προέκυψε από το συμβόλαιό του".

Η βαθμολογία μου : 7/10

RAW DEAL (Ο δραπέτης του Σινγκ-Σινγκ)

1948  ΗΠΑ
Είδος  Νουάρ

Σκηνοθεσία            Άντονι Μαν (1906-1967)
Σενάριο                  Λέοπολντ Άτλας, Τζον Χίγκινς, Άρνολτ Άρμστρονγκ και Όντρι Άσλι

Παίζουν                 Ντένις Ο'Κιφ, Κλερ Τρέβορ, Μάρσα Χαντ

Υπόθεση                Ο Τζο Σάλιβαν είναι ένας φυλακισμένος γκάνγκστερ που ονειρεύεται να δραπετεύσει, να πάρει τα 50 χιλιάρικα που του χρωστάει το μεγάλο αφεντικό της συμμορίας και να αρχίσει μιά νέα ζωή με την αγαπημένη του Πατ.

Εγκλωβισμένη.

Ο Τζο, άνθρωπος ντόμπρος, ηθικός και ηρωικός, μπαίνει στη φυλακή χωρίς να έχει κάνει το έγκλημα που του φορτώσανε με την προοπτική το αφεντικό της συμμορίας να τον βοηθήσει να δραπετεύσει, να του δώσει τα λεφτά του και να φύγει από τη χώρα. Κάνει όμως τα σχέδιά του χωρίς να γνωρίζει οτι ο πυρομανής αρχιμαφιόζος δεν έχει σκοπό να τον βοηθήσει πραγματικά και φυσικά, ούτε να του δώσει τα λεφτά που του χρωστάει.

Όμως ο Τζο δεν είναι μόνος. Δύο γυναίκες ερωτευμένες μαζί του, θα προσπαθήσουν να τον βοηθήσουν και να κερδίσουν την καρδιά του. Η μία διευκολύνοντάς τον στο έγκλημα και η άλλη προσπαθώντας να τον πείσει να πάρει τον ίσιο δρόμο και να πάψει να είναι ένας κυνηγημένος παράνομος.

Ο σπουδαίος σκηνοθέτης Άντονι Μαν, παρακολουθεί το αγχωτικό οδοιπορικό των τριών τραγικών προσώπων που βρέθηκαν στην ίδια επικίνδυνη περιδίνηση για διαφορετικούς λόγους ο καθένας αλλά με αρκετά κοινή αφετηρία. Οι ήρωές του είναι πρόσωπα ταλαιπωρημένα που βγαίνουν από πολυετή αγώνα επιβίωσης (οικονομική κρίση και 2ος παγκόσμιος πόλεμος) και προσπαθούν να χτίσουν μιά αξιοπρεπή ζωή.

Η ευφυώς εφιαλτική σκηνοθεσία, η σκοτεινή φωτογραφία, το γεμάτο ανατροπές σενάριο σε συνδυασμό με την ποιητική αφήγηση και τη δυσοίωνη μουσική επένδυση, είναι τα υλικά αυτού του εξαιρετικού νουάρ που δημιουργεί στο θεατή ένα διαρκές αίσθημα έντασης και απειλής. Τα υπέροχα ομιχλώδη κάδρα είναι σκέτη απόλαυση και οι σκηνές δράσης άκρως πετυχημένες και άριστα μοιρασμένες μέσα στην εξέλιξη της ιστορίας.
Με μιά κουβέντα: Ταινιάρα!

Η βαθμολογία μου: 10'/10

PORTRAIT OF HELL (Το πορτραίτο της κόλασης)

1969  Ιαπωνία 
Είδος:  Τρόμου εποχής Σαμουράι
Πρωτότυπος τίτλος: Jigoku-hen

Σκηνοθεσία               Σίρο Τογιόντα (1906-1977)
Σενάριο                     Τόσιο Γιασούμι (Μεταφορά του ομότιτλου διηγήματος του ονομαζόμενου και "πατέρα του Ιαπωνικού διηγήματος" Ριουνοσούκε Ακουταγκάβα του 1918)

Παίζουν                    Τατσούγια Νακαντάι, Κινοσούκε Νακαμούρα, Γιόκο Νάιτο

Υπόθεση                    O Νταϊμιό Χορικάβα καλεί σε ακρόαση τον Κορεάτη ζωγράφο Γιοσίσιντε, για να του αναθέσει να ζωγραφίσει τον παράδεισο στα τείχη ενός Βουδιστικού ναού. Ο Γιοσίσιντε όμως αρνείται ισχυριζόμενος οτι μπορεί να  ζωγραφίσει μόνο πράγματα που βλέπει με τα ίδια του τα μάτια.

Ο υπέρτατος άρχοντας Χορικάβα

Στην Ιαπωνία του 11ου αιώνα επί παντοκρατορίας Χορικάβα, οι υπήκοοι ζουν μέσα στην πείνα, στην απελπισία και στον τρόμο. Στην αυλή του ο Χορικάβα έχει μιά ομάδα Κορεατών λογίων και καλλιτεχνών, μεταξύ αυτών τον σπουδαίο ζωγράφο Γιοσίσιντε, ο οποίος ζει με την πανέμορφη μοναχοκόρη του  που την έχει μεγαλώσει μόνος του και την αγαπά παθολογικά. Ο Γιοσίσιντε είναι ένας ισχυρογνώμων, ατίθασος και εγωκεντρικός χαρακτήρας που η μοίρα τον έφερε να ζήσει στον ίδιο τόπο και χρόνο με τον επίσης εγωκεντρικό, ανατριχιαστικά σαδιστή και πανίσχυρο φεουδάρχη Χορικάβα. Οι δύο τόσο όμοιοι χαρακτήρες, συγκρούονται καθημερινά γιατί ο μεν ζωγράφος εμπνέεται από τον ρεαλισμό και ζωγραφίζει σκληρές εικόνες αδιαφορώντας για το σοκ που προκαλούν στον θεατή, ο δε μονάρχης προτιμά να απολαμβάνει ζωγραφιές ψεύτικου κάλλους, με πουλάκια, λουλούδια και όμορφα πρόσωπα. Όσο περνά ο καιρός, και με αφορμή την τοιχογραφία ενός ναού, η σύγκρουση μεταξύ τους κλιμακώνεται και οι δύο άνδρες θα οδηγηθούν σε μάχη μέχρις εσχάτων. 

Ο υπέρτατος ζωγράφος Γιοσίσιντε

Ο δημιουργικότατος σκηνοθέτης Σίρο Τογιόντα, με πάνω από 65 ταινίες στο βιογραφικό του, μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το διήγημα του σκοτεινού συγγραφέα Ριουνοσούκε Ακουταγκάβα, ο οποίος μέσα σε 13 χρόνια από το 1914 μέχρι το 1927, πριν αυτοκτονήσει σε ηλικία μόλις 35 ετών, πρόλαβε να γράψει 150 διηγήματα, μεταξύ αυτών και το περίφημο Ρασομόν που έκανε ταινία ο Ακίρα Κουροσάβα.

Πρόκειται για μιά σκοτεινή και βίαιη ταινία τρόμου στην οποία, σε αντίθεση με τις περισσότερες της εποχής Σαμουράι, η βία δεν προέρχεται από επικές μάχες, αλλά είναι κυρίως πνευματική, εσωτερική, υπόγεια. Όχι βέβαια οτι λείπει το αίμα, ο πόνος και το δάκρυ, αλίμονο!

Οι ήρωες του Τογιόντα μέσα σε μιά πανδαισία χρωμάτων και υπό τους ήχους της έξοχης μουσικής επένδυσης του Γιασούσι Ακουταγκάβα, στροβιλίζονται, υποφέρουν, βιώνουν τον πόνο, τον τρόμο, την κόλαση και παίρνουν το μάθημά τους όταν είναι πια πολύ αργά. Καθόλου τυχαία ο σκηνοθέτης για να περιγράψει την τραγικότητα της ιστορίας, επέλεξε τη μορφή και τη δομή της αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας. Το χορικό είναι ευφυέστατο και άριστα τοποθετημένο και τον τελικό θρήνο αποτελεί η φράση του συγγραφέα "Η ζωή είναι πιο κολασμένη από την ίδια την κόλαση".

Όλες οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, με κορυφαία φυσικά εκείνη του εκπληκτικού Τατσούγια Νακαντάι που κλέβει την παράσταση όπως πάντα.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ:

Η βαθμολογία μου: 10/10

RUSTY KNIFE (Σκουριασμένος σουγιάς)

1958  Ιαπωνία
Είδος:  Γκανγκστερικό νουάρ
Πρωτότυπος τίτλος: Sabita naifu

Σκηνοθεσία         Τόσιο Μασούντα
Σενάριο               Σιντάρο Ισιχάρα, Τόσιο Μασούντα

Παίζουν               Γιουχίρο Ισιχάρα, Μίε Κιταχάρα, Ακίρα Κομπαγιάσι, Τζο Σισίντο

Υπόθεση              Ο νεαρός Τατσιμπάνα, πρώην γκάνγκστερ και κατάδικος για φόνο, προσπαθεί να χτίσει μιά καινούρια, έντιμη  ζωή. Το βαρύ παρελθόν του όμως τον κρατάει δέσμιο των συμμοριών και ύποπτο στα μάτια της αστυνομίας.

Η πόλη Ουντάκα μαστίζεται από το οργανωμένο έγκλημα και ο εισαγγελέας μάταια προσπαθεί να βρει στοιχεία για να κλείσει στη φυλακή τα μεγάλα αφεντικά της γιακούζα. Όταν όμως στην εισαγγελεία φτάνει μιά ανώνυμη επιστολή που περιγράφει ένα εγκλημα που κουκουλώθηκε ως αυτοκτονία, το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται και να αποκαλύπτει φρικτά εγκλήματα και αρχιμαφιόζους πέραν πάσης υποψίας. Ο μετανιωμένος για το εγκληματικό του παρελθόν Τατσιμπάνα, όντας ένα από τα πρόσωπα-κλειδιά για την εξάρθρωση της σκληρής συμμορίας, θα εμπλακεί στην υπόθεση σε μιά προσπάθειά του να ξεπλύνει την ντροπή που νιώθει ως φονιάς.

Ο Τόσιο Μασούντα, ένας από τους πιό επιτυχημένους εμπορικά σκηνοθέτες της Ιαπωνίας, περιγράφει με καθαρή (αν και λίγο διδακτική) ματιά την ιστορία του Τατσιμπάνα. Ο ήρωάς του (το μεγάλο αστέρι του Ιαπωνικού κινηματογράφου Γιουχίρο Ισιχάρα, με τον οποίο συνεργάστηκε σε 25 ταινίες) είναι ένας άτυχος, ηθικός, ντόμπρος και μονίμως θλιμμένος πρώην γκάνγκστερ που παλεύει με νύχια και με δόντια να ισοφαρίσει το κακό που έκανε στην κοινωνία, ρισκάροντας και την ίδια του τη ζωή. Και όπως λέει και το τραγούδι της αρχής και του φινάλε, τον κατατρέχει ένα πτυσσόμενο μαχαίρι, ένας ματωμένος σουγιάς που όσο βαθειά και να τον έχει θάψει, αυτός θα είναι πάντα εκεί να του θυμίζει οτι το παρελθόν δεν σβήνει ποτέ.

Η πολύ όμορφη φωτογραφία και μουσική, οι άριστες ερμηνείες και το καλογραμμένο σενάριο (παρά τις κάποιες αφελείς πλευρές του) είναι στα μεγάλα ατού της ταινίας. Κάποιες σκηνοθετικές αδυναμίες ίσως να ξενίσουν τον έμπειρο θεατή, αλλά δεν θα του χαλάσουν την συνολική απόλαυση.  Ο "σκουριασμένος σουγιάς" είναι ένα όμορφο, μελαγχολικό, ατμοσφαιρικό νουάρ που βλέπεται με ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

Θα βρείτε τον Ελληνικό υπότιτλο σε δική μου μετάφραση ΕΔΩ:

Η βαθμολογία μου: 8/10