DOGVILLE

2003  Δανία Σουηδία Φινλαδία Νορβηγία Γαλλία Γερμανία Ολλανδία Ιταλία
Είδος   Δράμα

Σκηνοθεσία            Λαρς Φον Τρίερ
Σενάριο                  Λαρς Φον Τρίερ

Παίζουν                 Νικόλ Κίντμαν, Πολ Μπέτανι, Λορίν Μπακόλ, Μπεν Γκαζάρα, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Ούντο Κίερ, Τζέιμς Κάαν (Τη διήγηση κάνει ο Τζον Χερτ)

Υπόθεση                 Μιά νεαρή κοπέλλα στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τη μαφία, καταφεύγει σε ένα μικρό χωριουδάκι του Κολοράντο που το λένε Ντόγκβιλ, στους πρόποδες των Βραχωδών ορέων .

 

 

Το Ντόγκβιλ είναι ένα ήσυχο απόμακρο ορεινό χωριό με λιγοστούς κατοίκους που παλεύουν να τα φέρουν βόλτα μέσα στην απελπιστική τους φτώχεια. Όταν η νεαρή Γκρέϊς φτάνει εκεί κυνηγημένη από αδίστακτους γκάνγκστερς, ανακαλύπτει οτι δεν υπάρχει δυνατότητα να το προσπεράσει εφ' όσον ο μοναδικός δρόμος που φτάνει εκεί είναι αδιέξοδος και πίσω της υπάρχουν μόνο οι διώκτες της. Οι κάτοικοι του Ντόγκβιλ μαθαίνουν την ιστορία της και αποφασίζουν (με δημοκρατικές διαδικασίες) να της προσφέρουν άσυλο.

Η ιστορία της καλοπροαίρετης και αφελούς Γκρέϊς εξελίσσεται σε εννέα κεφάλαια και έναν πρόλογο, σε ένα πρωτοφανές για τον κινηματογράφο σκηνικό όπου σχεδόν τα πάντα είναι απλώς ζωγραφισμένα με λευκή μπογιά στο έδαφος. Υπάρχουν κάποια λιγοστά έπιπλα και αντικείμενα, αλλά τα σπίτια, τα μαγαζιά, η εκκλησία, ακόμη και ένα παλιό ορυχείο απαιτείται να υπάρχουν απλώς στη φαντασία του θεατή. 

Όσο απίστευτο και να ακούγεται, με τη λήξη του προλόγου, είχα ως θεατής εξοικιωθεί με την ακραία μινιμαλιστική εικόνα και ήδη από το πρώτο κεφάλαιο επικεντρώθηκα στα πρόσωπα και στους διαλόγους σχεδόν ξεχνώντας το αρχικό σοκ. Εξ' άλλου, ήταν τόσα πολλά τα σοκ που μου επιφύλασσε η ταινία που η έλλειψη ρεαλιστικού σκηνικού ήταν το τελευταίο πράγμα που θα με απασχολούσε.

Ο πάντα πρωτοπορειακός Λαρς Φον Τρίερ, χτίζει λιθαράκι-λιθαράκι την τολμηρή και ειρωνικά προκλητική του ιστορία χρησιμοποιώντας άφθονους ευανάγνωστους συμβολισμούς (το αδιέξοδο, τα αγαλματάκια, ο διανοητής-φιλόσοφος, η μισθωτή εργασία-σκλαβιά, η αστυνομία, η εθνική γιορτή και πολλούς άλλους). Σε αντίθεση όμως με τους εύκολα αναγνωρίσιμους συμβολισμούς, η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων και τα συναισθήματα που προκαλεί η αδιάκοπα κλιμακούμενη ιστορία, είναι τόσο δυσανάγνωστα όσο και δύσπεπτα.

Αυτός πιστεύω οτι είναι ο λόγος που το Ντόγκβιλ, έχει κατηγορηθεί από πολλούς για σκληρότητα, αντιαμερικανισμό, ακόμη και για μισανθρωπισμό. Από την πλευρά μου θεωρώ οτι είναι ένα επώδυνο ταξίδι προς την αυτογνωσία που προσφέρει στον θεατή μιά ευκαιρία να ενδοσκοπήσει αναζητώντας το δικό του ρόλο μέσα στο Ντογκβιλικό σύμπαν. Και όπως λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, "το κακό μπορεί να εμφανιστεί οπουδήποτε εφ' όσον δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες".

Οι ερμηνείες είναι όλες αξιοσημείωτες, με προεξάρχουσα την Νικόλ Κίντμαν στον πιό απαιτητικό ρόλο της καριέρας της.

Στο κλείσιμο της ταινίας, με την μουσική υπόκρουση του "Young Americans" του Ντέϊβιντ Μπόουϊ, βλέπουμε μιά σειρά φωτογραφιών ακραίας φτώχειας της εργατικής τάξης της Αμερικής από το άλμπουμ του Δανού φωτογράφου Τζέϊκομπ Χολντ.

Το Ντόγκβιλ είναι η πρώτη ταινία της τριλογίας του Λαρς Φον Τρίερ "USA, land of opportunities". Ακολούθησε το, επίσης εξαιρετικό, Manderlay το 2005 και εκκρεμεί το Washington όταν ο σκηνοθέτης βρει την έμπνευση να το φτιάξει.

Η βαθμολογία μου: 10'/10