THE HOURS (Οι ώρες)

2002 ΗΠΑ, Αγγλία
Είδος  Δράμα

Σκηνοθεσία          Στίβεν Ντάλντρι
Σενάριο                Ντέιβιντ Χερ (Από το ομότιτλο βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα του Μάικλ Κάνινγκχαμ)

Παίζουν                Νικόλ Κίντμαν, Τζούλιαν Μουρ, Μέριλ Στριπ, Εντ Χάρις, Μιράντα Ρίτσαρντσον, Τονι Κολέτ, Τζον Ράιλι, Τζεφ Ντάνιελς

Υπόθεση                Η ιστορία τριών γυναικών από τρεις διαφορετικές γενιές που συνδέονται με ένα από τα πιό δημοφιλή μυθιστορήματα της Αγγλίδας λογοτέχνιδας Βιρτζίνια Γουλφ, "Η κυρία Ντάλογουεϊ" .

Η Νικόλ Κίντμαν, αγνώριστη, ως Βιρτζίνια Γουλφ

Η ταινία διαδραματίζεται σε τρεις διαφορετικές εποχές του 20ου αιώνα και περιγράφει μία και μοναδική ημέρα (μερικές ώρες) από τις ζωές των τριών ηρωίδων.

Ξεκινώντας από το 1923 στην Αγγλία, όταν η Βιρτζίνια Γουλφ, ταλαιπωρημένη από βαρειά κατάθλιψη, προσπαθούσε να γράψει το μυθιστόρημά της "Η κυρία Ντάλογουέϊ", περνά στην αρχή της δεκαετίας του 1950 στο Λος Άντζελες όπου η έγγυος νοικοκυρά Λόρα Μπράουν, εξ' ίσου καταθλιπτική, διαβάζει το βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ και ετοιμάζει μία τούρτα για τα γενέθλια του συζύγου της και καταλήγει στη σύγχρονη εποχή (2001) όπου η Νεουορκέζα Κλαρίσα Βον, ξεκινά την ημέρα της ετοιμάζοντας ένα μεγάλο πάρτι προς τιμήν του πρώην συζύγου της.

Εκτός από το μυθιστόρημα, τις τρεις γυναίκες συνδέουν η βαρειά κατάθλιψη, η αυτοκτονία, η ομοφυλοφιλία και το ψέμμα. Ζητήματα τεράστια και δύσκολα στη διαχείρησή τους, που όμως ο Στίβεν Ντάλνρι, με κάποιο μαγικό τρόπο και με την ιδιαίτερη αισθητική του, καταφέρνει να τα περιγράψει έξυπνα και άκρως συναισθηματικά σε μία ταινία διάρκειας μόλις δύο ωρών. Η επιλογή των ηθοποιών είναι άριστη και οι ερμηνείες αξέχαστες. Η Νικόλ Κίντμαν, που πήρε Όσκαρ και BAFTA γι' αυτό το ρόλο, είναι πραγματικά αγνώριστη υποδυόμενη την Βιρτζίνια Γουλφ. Και η Μέριλ Στριπ με τον Εντ Χάρις, σε συναρπάζουν με τις δραματικές τους ικανότητες. Εμένα προσωπικά όμως, η σπαρακτική ερμηνεία της Τζούλιαν Μουρ είναι αυτή που θα μου μείνει για πάντα αλησμόνητη.

Η φωτογραφία είναι πανέμορφη και η υπέροχη μουσική του Φίλιπ Γκλας (βραβείο BAFTA καλύτερης μουσικής επένδυσης) είναι ό,τι πρέπει για να σε οδηγήσει στα μαύρα τάρταρα της θλίψης, κάτι που είναι σίγουρα και η πρόθεση του σκηνοθέτη σε αυτή τη δεύτερη ταινία του μετά το, επίσης εξοχο, Billy Elliot του 2000.

Η βαθμολογία μου : 10/10