A STREETCAR NAMED DESIRE (Λεωφορείο ο πόθος)

1951  ΗΠΑ
Είδος  Δράμα

Σκηνοθεσία         Ηλίας Καζάν (1909-2003)
Σενάριο               Τένεσι Γουίλιαμς (Από το ομότιτλο θεατρικό του έργο του 1947)

Παίζουν               Βίβιαν Λι, Μάρλον Μπράντο, Κιμ Χάντερ, Καρλ Μάλντεν

Υπόθεση               Η φιλόλογος Μπλανς Ντιμπουά παθαίνει νευρικό κλονισμό, εγκαταλείπει τη δουλειά της και πηγαίνει να ζήσει με την αδελφή της και τον γαμπρό της στη Νέα Ορλεάνη.

 

Όταν η πρώην αριστοκράτισσα καλλονή του Μισσισσιππί φτάνει στο σπίτι της αδελφής της στη Νέα Ορλεάνη, τα μόνα υπάρχοντα που της έχουν απομείνει είναι ένα μπαούλο με παλιά φουστάνια και κάποια ψευτοκοσμήματα που μαρτυρούν τον πλούτο στον οποίο είχε ζήσει. Τώρα πιά, στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας, φτωχή, μόνη, κοινωνικά απαξιωμένη και ψυχικά διαταραγμένη, αναζητά μιά στοργική γωνιά για να κουρνιάσει.

"Μου είπαν να πάρω ένα λεωφορείο που λέγεται Πόθος, μετά να πάρω ένα άλλο που λέγεται Νεκροταφεία και να κατέβω μετά από έξι τετράγωνα, στα Ηλύσια Πεδία". Αυτές οι πρώτες κουβέντες της Μπλανς, περιγράφουν τη διαδρομή μιάς γυναίκας που αφού ταξίδεψε στη ζωή της με όχημα το ερωτικό πάθος, οδηγείται πιά προς το θάνατο και μάλιστα στα Ηλύσια Πεδία το τμήμα εκείνο του Άδη που σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία ήταν ο παράδεισος σε αντίθεση με τα Τάρταρα που ήταν η κόλαση.

Τα πράγματα όμως δεν είναι όπως η Μπλανς ελπίζει. Η αδελφή της ζει σε δυό καμαρούλες με τον Πολωνικής καταγωγής άνδρα της Στάνλι Κοβάλσκι, ο οποίος δεν βλέπει με καθόλου καλό μάτι την άφιξη της επηρμένης, παρηκμασμένης και ημίτρελης κουνιάδας του. Σε όλη τη διάρκεια της διαμονής της η Μπλανς έχει να αντιμετωπίσει την επιθετικότητά του, την άξεστη συμπεριφορά του και τις διαρκείς του προσπάθειες να την διώξει. Την κατηγορεί ανοιχτά, την σαμποτάρει συστηματικά και της αποδομεί τα παραμύθια που εκείνη έχει κατασκευάσει για να κρατιέται σε μιά απόσταση από την τρέλα.

Πρόκειται για την επική διαμάχη δύο διαμετρικά αντίθετων κόσμων. Ο Στάνλι και η Μπλανς, είναι δύο άνθρωποι με αντικρουόμενες κουλτούρες, με απόλυτα αντίθετες ταξικές και κοινωνικές καταβολές. Είναι η εργατική τάξη εναντίον της αριστοκρατίας, είναι η πρώτη γενιά μεταναστών εναντίον των παλιών κατακτητών της Αμερικής, είναι ο ρεαλισμός εναντίον της φαντασίωσης, είναι η δύναμη των μπράτσων εναντίον της δύναμης του πνεύματος. Και κάθε μάχη έχει τις απώλειές της. Η Μπλανς, κουρασμένη και αθεράπευτα φαντασιόπληκτη, εκφέρει την εξόδιο ατάκα της και μπαίνει για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας εφ' όσον "πάντα αφέθηκε να εξαρτάται από την καλωσύνη των άλλων".

Το βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό έργο του Τένεσι Γουίλιαμς ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπρόντγουέι το 1947 σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν με τους ίδιους πρωταγωνιστές (εκτός από το ρόλο της Μπλανς που ερμήνευε η Τζέσικα Τάντι) και δύο χρόνια αργότερα στην Αγγλία σε σκηνοθεσία του Λόρενς Ολιβιέ με πρωταγωνίστρια την τότε γυναίκα του Βίβιαν Λι.

Όταν ο Καζάν το μετέφερε στη μεγάλη οθόνη, αναγκάστηκε να το πετσοκόψει για να περάσει από τη λογοκρισία αφαιρώντας πολύ σημαντικά στοιχεία, όπως η ομοφυλοφιλία του συζύγου της Μπλανς. ο βιασμός της και η τελική απόφαση της Στέλλας. Το 1993 όμως η παραγωγός εταιρεία ανακάλυψε στο αρχείο της τα κομμένα κομμάτια και επανέκδοσε την ταινία ως "original director's version".

Η ταινία έχει επιλεγεί ως πολιτιστικά, ιστορικά και αισθητικά σημαντική προς διατήρηση, στην ταινιοθήκη του Αμερικανικού Κονγκρέσου. http://en.wikipedia.org/wiki/National_Film_Registry

Η βαθμολογία μου: 10/10